MUZEUM W LUWRZE
Luwr (fr. Louvre, Muse du Louvre), dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie jdno z najważniejszych muzeów sztuki na świecie. Znajduje się w renesansowej rezydencji, wzniesionej przez Franciszka I w XVI wieku. Póżniej wielokrotnie przebudowywanej i powiększanej. Od 1989 roku na dziedzińcu Luwru stoi charakterystyczna szklana piramida (zaprojektowana przez architekta I.M. Pei). Do najbardziej znanych eksponatów Luwru należą:. "Mona Lisa" Leonardo da Vinci oraz grecka rzeźba "Wenus z Milo" znaleziona w 1820 roku na greckiej wyspie Milo. Oprócz bardzo bogarych zbiorów sztuki europejskiej w Luwrze znajdują się także zbiory sztuki Bliskiego Wschodu, Egipskiej, Greckiej, Etruskiej i Rzymskiej.
Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku, wtedy Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W 2. połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w renesansowy pałac. Luwr to jedno z najstarszych i największych muzeów na świecie. Położony w centrum historycznym Paryża, między prawym brzegiem Sekwany, a ulicą Rivoli (Rue de Rivoli). Podwórze Luwru położone jest na jednej linii z Champs-lyses, wchodząc w skład tzw. osi historycznej Paryża. Od dawna w Luwrze gromadzone są bogate zbiory sztuki francuskiej i światowej.
Historia budynku
1190 - założenie przez króla Francji Filipa II pierwszego zamku jako fortecy obronnej przeciwko najazdom Wikingów
1546 - król Francji Franciszek I rozpoczyna przebudowę zamku w pałac, ze względu na rozbudowę miasta zamek stracił swoją funkcję obronną. Średniowieczne zachodnie skrzydło zostało wyburzone i zastąpione renesansowymi budynkami zaprojektowanymi przez Pierre Lescot i wykończonymi przez Jean Goujon. Przebudowa była kontynuowana również przez jego następcę Henryka II (panował w latach 1547 - 1559)
1566 - Karol IX buduje pierwszy poziom małej galerii (Petit Galerie)
1595 - Henryk IV rozpoczyna budowę wielkiej galerii (Grand Galerie). Budowa została zakończona w roku 1610.
1625 - Ludwik XIII podejmuje dalsza rozbudowę Luwru zgodnie z planami powstałymi za panowania Henryka IV.
1672 - Ludwik XIV przenosi siedzibę królewska z Luwru do Wersalu
1692 - Ludwik XIV wydaje decyzję utworzenia galerii rzeźb starożytnych w Salle des Caryatides.
1791 - Zgromadzenie Narodowe Rewolucji Francuskiej podejmuje decyzję o przekształceniu Luwru w muzeum.
Historia muzeum
10 sierpnia 1793 - pierwsza ekspozycja udostępniona dla zwiedzających (Museum Central des Arts)
1798 - zbiory powiększają się o zasoby Watykańskie i republikiWeneckiej
1803 - Muzeum zmienia nazwę na Muse Napolon
1 maja 1847- pierwsza w Europie ekspozycja sztuki asyryjskiej utworzona w północnym skrzydle Cour Carre.
maj 1871 - w ostatnich dniach Komuny Paryskiej rewolucjoniści planowali zniszczenie Luwru. Zbiory zostały uratowane dzięki akcji kierowanej przez Floriana Trawińskiego, zarządzającego w tym czasie resortem kultury i sztuki Komuny Paryskiej - wraz z zaufanymi pracownikami muzeum opróżnił beczki z nafta rozstawione w salach muzealnych i napełnił wodą. Rewolucjoniści doprowadzili jednak to zniszczenia części pałacu Tuileries.
Najcenniejsze eksponaty
Starożytna Mezopotamia
- stela z kodeksem Hammurabiego, „Stela Sępów”, Stela Naramsina, waza Entemeny, posągi udei, reliefy asyryjskie
Starożytna Syria
- zabytki z Ras Szamra oraz Mari
Starożytny Egipt
- Siedzący pisarz
Starożytna Grecja
- fragmenty Partenonu, świątyni Zeusa z Olimpii, Nike z Samotraki, Wenus z Milo, Wenus z Arles
Dział malarstwa i rysunku
Jan van Eyck Madonna kanclerza Rolin, Albrecht Drer Autoportret, Leonardo da Vinci Mona Lisa, Św. Anna samotrzeć oraz Madonna wśród skał, Rafael Santi Piękna ogrodniczka, Paolo Veronese Gody w Kanie Galilejskiej, Jan Vermeer Koronczarka, Georges de La Tour Oszust z asem karo, Jean-Antoine Watteau Pierrot, Thodore Gricault Tratwa Meduzy, Eugène Delacroix Wolność wiodąca lud na barykady
Rzeźba
Michał Anioł Niewolnicy, Antonio Canova Amor i Psyche, Pytokritos z Rodos Nike z Samotraki
MUZEUM ERMITAŻ
Ermitaż (fr. ermitage - pustelnia) - pawilon ogrodowy lub parkowy, także reprezentacyjny budynek umieszczany najczęściej na uboczu, świątynia dumania. Rozpowszechniony od XVII w. do XVIII w. we Francji i w Niemczech. Czasami umieszczano w nim zbiory, kolekcje osobliwości.
Ermitaż - muzeum (Państwowe Muzeum Ermitażu) mieści się w sześciu pałacach, znajdującego się w Sankt Petersburgu, nad brzegiem Newy. Nazwa muzeum pochodzi od skromnego pałacu zimowego Piotra I. Pałac w galerię sztuki przemieniła caryca Katarzyna. Głównym budynkiem Ermitażu jest barokowy Pałac Zimowy wzniesiony wzniesiony dla carycy Elżbiety w latach 1754 - 1762 według projektu Bartolomeo Rastrelli|Bartolomea Rastrellego]]. W 1766 caryca Katarzyna II poprosiła francuskiego filozofa Denisa Diderota by w jej imieniu kupował obrazy z kolekcji francuskich. W ten sposób do Sankt Petersburga trafiły płótna Poussina, Watteau, Rembrandta, Rubensa, Rafaela, Tycjana i wielu innych znakomitych malarzy. W 1852 Mikołaj I udostępnił zbiory publiczności i w tym celu zbudował ostatni pałac zespołu zwany Nowym Ermitażem. Po rewolucji październikowej na własność państwa przeszły, i znalazły się w Ermitażu, największe kolekcje prywatne: hrabiego Aleksandra Strogonowa, księcia Grigorija Potiomkina, księcia Mikołaja Jusupowa i braci Morozowów. W kolekcji Ermitażu znajduje się min. 26 obrazów Rembrandta, 25 - van Dycka, 40 - Rubensa, 12 - Poussina, 12 - Lorraina, 12 - Wtteau, 9 - Tiepolo, 11 - Tycjana 15 - Gauguina, 31 - Picassa, 37 - Matissa, 8 - Moneta, 12 rzeźb Canovy i pokazywane od 1995 wywiezione z Niemiec 174 płótna impresjonistów. W 1930 Józef Stalin sprzedał amerykańskiemu milionerowi Andrew Mellonowi 31 obrazów z kolekcji Ermitażu, które trafiły do Galerii Narodowej w Waszyngtonie. Obecnie Ermitaż to jedno z największych muzeów sztuki i malarstwa w Europie.
"Portret Stanisława Augusta Poniatowskiego", druga poł. XVIII wieku, olej na płótnie, 69 x 55 cm,
"Portret księcia Potomkina", c. 1790, olej na płótnie, 73,5 x 60,5 cm,
"Portret Jekateriny Samojlowej", 1792/96, olej na płótnie, 104,5 x 82,5 cm,
"Portret Katarzyny II", 1793, olej na płótnie, 290 x 208 cm,
"Portret Katarzyny II", 1794, olej na płótnie, 230 x 162 cm,
"Portret księcia Bezborodko A.A.", 1794, olej na płótnie, 121 x 95 cm,
Muzeum El Prado
Prado (hiszp. Museo del Prado) - mieszczące się w Madrycie przy Paseo del Prado., jedno z najważniejszych i najbogatszych muzeów na świecie. Zostało utworzone w 1810 r. przez króla Ferdynanda VII na prośbę jego żony-Izabeli de Braganza. Oryginalny, klasycystyczny budynek, zbudowany w roku 1785 według projektu Juana de Villanueva był kilkukrotnie rozbudowywany w XX stuleciu.
Budynek Muzeum zaprojektowany został przez Juana de Villanueva a wybudowany w roku 1785. W pierwszym zamyśle miało to być Muzeum Nauk Przyrodniczych.
Kolekcja Muzeum Prado obejmuje dzieła z kolekcji królewskiej, zbierane od XVI do XIX wieku, do najbardziej znanych należą obrazy takich artystów jak Melozzo da Forlì, Velazquez, Goya, Bosch czy El Greco. Poza tym Prado szczyci się malarstwem Szkoły Weneckiej (m.in. Tycjan), flamandzkim (Van der Weyden) oraz baroku hiszpańskiego (Ribera, Zurbaran i Murillo). Przy trzech głównych wejściach mieszczą się pomniki Goyi, Velazqueza oraz Murillo.
Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA)
Na pierwszy rzut oka nowy budynek MoMA składa się z zawieszonych w próżni białych ścian "Plaster miodu napełniony mlecznym światłem". "Martwe laboratorium naukowe zbudowane na przekór tętniącemu życiem Manhattanowi". To jedne z wielu opinii o nowo otwartym budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA) w Nowym Jorku. Obiekt podzielił mieszkańców wielkiego jabłka, ale w jednym są zgodni: MoMA jest uznawane za takie osiągnięcie architektury początków XXI wieku, jakimi w dwudziestowiecznej architekturze były Empire State Building czy Rockefeller Center.
Nowe duchowe schronienie sztuki
MoMA jest dziełem japońskiego projektanta, 67-letniego Yoshio Taniguchiego, zwycięzcy konkursu na przebudowę muzeum. W Ameryce Taniguchi wcześniej nie był znany, co więcej - była to jego pierwsza budowla projektowana poza Japonią. Właściciele MoMA, prywatnego centrum kulturalnego, szukali osoby, która nie tylko stworzyłaby nowy budynek, ale radykalnie zreformowałaby pojęcie muzealnej przestrzeni, nie naruszając przy tym jej historycznych, społecznych i kulturalnych wartości. Taniguchi oczarował zleceniodawców konceptem polegającym na zaniku formy. Ten japoński mistrz abstrakcji i kolażu starał się, by nowe miejsce nie kolidowało z wystawianą sztuką. Miało to być "nowe duchowe schronienie" dla dobrze Za ponad 850 mln dolarów stworzono nowoczesną bryłę, wykonaną głównie z przyciemnianego szkła i aluminium. Fasada od strony jednego z wejść do muzeum stała się dla jednych monotonnym, biało-szarym murem ze szkła i aluminium, innym kojarzyła się z "nową symbiozą urbanistyczną osiągniętą za sprawą przyciemnianych szyb przypominających tradycyjny japoński parawan z papieru ryżowego".
Geniusz projektu Taniguchiego ujawnia się wewnątrz budowli. Nowojorski artysta Mark Bernard Cohen po pierwszej wizycie w nowym MoMA powiedział: "Dzięki poszerzeniu przestrzeni prace, na które uwielbiam patrzeć, ogląda się jeszcze bardziej komfortowo. Trudno uwierzyć, że znajdujemy się w Nowym Jorku". znanych dzieł.
Porsche w galerii
MoMA powstało pod koniec lat 20. XX wieku za sprawą rodziny Rockefellerów. Początkowo muzeum mieściło się w ich prywatnym domu przy ulicy 54 West na Manhattanie. Od 1939 r. rozrosło się w granicach ciasno zabudowanego środkowego Manhattanu. Na początku kolekcja MoMA liczyła osiem grafik i jeden obraz. Najwięcej dzieł kupiono po 1970 r. Dziś muzeum posiada ponad 150 tys. dzieł sztuki.
Obecna, czwarta już modernizacja budynku MoMA została przeprowadzona na dotychczasowym terenie. Powierzchnia muzeum zwiększyła się z 36 tys. m2 do ponad 60 tys. m2. Dzięki temu więcej osób może w komfortowych warunkach je zwiedzać: dotychczas było to milion osób rocznie, zaś obecnie - 1,8 mln, czyli 6 tys. osób dziennie. Dzięki powiększeniu powierzchni MoMA obok dzieł tak znanych artystów, jak Edward Munch, Vincent van Gogh, Pablo Picasso, Salvador Dali czy Andy Warhol, można wystawiać prace młodych współczesnych artystów oraz nowe formy: fotosy, modele architektoniczne, a nawet użytkowe projekty w rodzaju volkswagena garbusa Ferdynanda Porsche. "W starym MoMA nasze kolekcje zatrzymały się na latach 60." - mówi John Elderfield, kurator muzeum.
Wiszące ściany
Na pierwszy rzut oka nowe muzeum składa się z niekończącej się liczby nagich, zawieszonych w próżni ścian. Po pewnym czasie ta eksplozja przestrzeni, światła i bieli zaczyna mniej przypominać olbrzymi labirynt, a bardziej intymny zakątek do kontemplacji sztuki. Pomysł Taniguchiego, by forma nie przeszkadzała treści, sprowadziła się do wyciszenia wnętrza. Za sprawą białych, wyglądających na zawieszone nad ziemią ścian wszystko stało się lekkie i bezbarwne, a przez to niezauważalne. Drzwi wstawione bez ram zanikają w nieokreślonym tle. Nawet otwory wentylacyjne zmniejszono do minimalnych rozmiarów. Nowe MoMA zachwyca delikatnością formy i elegancją wykończenia. Trudniej się doszukać przestrzeni spójnej z wystawianymi pracami. Przy niektórych dziełach ma się wrażenie, że brakuje potężnych, bogato rzeźbionych murów, które w starym MoMA tworzyły specyficzną atmosferę. Specjalnie zrezygnowano z koncepcji znanych z innych muzeów, na przykład Guggenheima w Nowym Jorku, gdzie architektura nie tylko przyciąga oko, ale też stwarza nastrój - jest wyraźnym tłem dla wystawianych prac. Tymczasem Yoshio Taniguchi zrobił wszystko, by architektura nie rozpraszała uwagi widzów. Te nie narzucające się wnętrze ma służyć głębszym doznaniom. Dopiero po pewnym czasie odczuwa się jego komfort.
Przekorny dialog architektury
Mankamentem estetycznego minimalizmu Taniguchiego jest to, że uwypukla on rzeczy, których nie chce się zauważać. Obcowanie ze sztuką bywa bowiem przerywane nagłym, nachalnym zakłóceniem, na przykład czerwonym napisem "wyjście awaryjne". W tradycyjnym wnętrzu byłby on właściwie niewidoczny. Mankamentem, często podnoszonym, jest też niedostateczne wykorzystanie dziennego światła. Chociaż światło wlewa się do muzeum przez niezliczoną liczbę okien ze zwykłego i przyciemnianego szkła, to i tak w galeriach dominuje sztuczne oświetlenie. Czasem nie oddaje ono w pełni ukrytego w obrazach ciepła czy nastroju chwili.
Taniguchiemu udało się przełamać pozorną falę monotonii białych ścian. Służy temu m.in. bardzo wysokie atrium, sięgające połowy wysokości całego muzeum (prawie 35 m). Wokół tego atrium rozmieszczone są galerie. Tam też można podziwiać dzieła wymagające wielkiej przestrzeni. Jest wśród nich ponadtrzynastometrowy obraz Claudea Moneta "Odbicia chmur w liliowym stawie" (pokazywany w poziomie), który kontrastuje z ponaddwunastometrowym pionowym obeliskiem Newmana.
Tad Davis, pierwszy zwiedzający, który ustawił się w kolejce do muzeum jeszcze przed wschodem słońca, nie krył wzruszenia z faktu otwarcia MoMA. Uważa on, że w nowym budynku sztuka jest znacznie bliżej widza. Wystawione prace nie zostały rozmieszczone zgodnie z datą ich stworzenia, co łamie monotonię zwiedzania. Przełomowe dzieła, na przykład "Złotą Marilyn Monroe" Warhola, można oglądać z kilku miejsc. W nowym MoMA zrezygnowano ze sztywnego kierunku zwiedzania: od parteru do górnego piętra. System wind i schodów pozwala na swobodne przemieszczanie się.
Najwybitniejsze dzieła, między innymi "Rozgwieżdżona noc" van Gogha czy "Panny z Awinionu" Picassa, zostały umieszczone na wyższych piętrach. Na pierwszym i ostatnim (piątym) piętrze prezentowane są dzieła najnowsze. Na samej górze zwracają uwagę oryginalne architektonicznie okna dachowe, kolumny oraz wysoko zawieszony sufit. Widzowie najbardziej narzekają na nową cenę biletów, która po przebudowie wzrosła z 12 USD do 20 USD. Na szczęście, nadal istnieje możliwość bezpłatnego zwiedzania w każdy piątkowy wieczór.
W nowym MoMA pojęcie architektonicznego piękna ograniczyło się do przesadnej funkcjonalności, która kpi sobie z miasta, w którym muzeum się znajduje. Ale w Nowym Jorku to nic nowego: miasto żyje głównie dzięki miejscom, które prowadzą z nim (głównie z jego architekturą) przekorny dialog.
MUZEUM NARODOWE W WARSZAWIE
Muzeum Narodowe w Warszawie w skrócie MNW - jedno z największych muzeów w Polsce; największe w Warszawie. Zawiera bogate zbiory sztuki starożytnej (egipskiej, greckiej, rzymskiej), wielką galerię malarstwa polskiego od XIII wieku, a także galerię malarstwa obcego (włoskie, francuskie, holenderskie, niemieckie i rosyjskie), zbiory numizmatyczne i rzemiosła artystycznego. Skrzydło gmachu od strony Wisły zajmuje Muzeum Wojska Polskiego ze stałą ekspozycją dziejów oręża polskiego.
Historia Muzeum Narodowego w Warszawie
Muzeum Narodowe w Warszawie powstało w 1916 r. w wyniku przejęcia przez miasto dawnego Muzeum Sztuk Pięknych i włączenia zbiorów innych instytucji muzealnych i kulturalnych jak Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości, Muzeum Starożytności przy Uniwersytecie Warszawskim, Muzeum Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych czy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.
Gmach Główny Muzeum Narodowego w Warszawie
Gmach MNW powstał w latach 1926 – 1938 według projektu Tadeusza Tołwińskiego w stylu modernizującego klasycyzmu, od początku z przeznaczeniem na pomieszczenie muzeum.
Najważniejsze eksponaty
Madonna z Dzieciątkiem Pintoricchia i Św. Rodzina Jordaensa, Gniew Saula Antoniego Brodowskiego, Autoportret, Bitwa pod Grunwaldem (1878) i Stańczyk (1862) Jana Matejki