Skład i budowa atmosfery

Atmosfera ziemska to powłoka gazowa otaczająca ze wszystkich stron kulę ziemską i niemająca ściśle określonego kształtu. Krąży ona wraz z Ziemią w przestrzeni kosmicznej i podlega działaniu siły przyciągania ziemskiego. Atmosfera jest układem dynamicznym. W jej dolnej części, zwanej troposferą, zachodzi ciągłe przemieszczanie mas powietrza. Źródłem energii tych procesów jest promieniowanie słoneczne. Atmosfera wraz z magnetosferą chroni nas przed promieniowaniem ultrafioletowym, które jest szkodliwe dla organizmów żywych, a także przed nadmiernym wypromieniowaniem ciepła z Ziemi. Przelatujące przez atmosferę meteory i inne ciała kosmiczne najczęściej spalają się lub rozpadają na drobny pył. Atmosfera zabezpiecza, więc nas przed meteorami.

Powszechnie przyjmuje się, że atmosfera sięga na dole do litosfery i hydrosfery. Powietrze przenika jednak znacznie głębiej, wypełnia pory i próżnie skalne w litosferze nawet na głębokości kilku tysięcy metrów. Górna granica atmosfery znajduje się w przybliżeniu na wysokości 2000 km nad powierzchnią Ziemi.

Atmosfera ziemska składa się z mieszaniny gazów, zwanej powietrzem. Grawitacyjne oddziaływanie Ziemi powoduje, że najwięcej powietrza znajduje się w dolnej, przypowierzchniowej warstwie atmosfery.
Żyjemy jakby na dnie wielkiego „powietrznego oceanu”. Prawie połowa ogólnej masy powietrza znajduje się w przyziemnej warstwie o grubości 5 km, zaś prawie cała masa (99,99%) w warstwie sięgającej do 100 km wysokości.

Głównymi składnikami suchego i czystego powietrza przy powierzchni Ziemi są azot: (78,08% ogólnej objętości) i tlen (20,95% ogólnej objętości). Pozostałą część stanowią argon (0,93%), dwutlenek węgla (około 0,03%) oraz inne rzadkie gazy: neon, wodór, hel, metan, ozon, ksenon i krypton (0,01%).

Skład powietrza atmosferycznego przy powierzchni Ziemi
Wskutek różnych procesów zachodzących na Ziemi do atmosfery dostają się zanieczyszczenia naturalne oraz sztuczne, powstałe w wyniku działalności gospodarczej. Dlatego powietrze w przypowierzchniowej warstwie atmosfery zawiera domieszki ciekłe i stałe, zwane aerozolami, oraz parę wodną. Aerozolami atmosferycznymi są pyłki roślin, bakterie, drobne cząsteczki dymu, popioły wulkaniczne i przemysłowe, cząsteczki soli oraz pyły glebowe. Para wodna występuje w atmosferze w zmiennych ilościach: od 0,00 001% objętości suchego powietrza w strefach okołobiegunowych do 4% w strefie równikowej. Zwykle zawartość pary wodnej w powietrzu waha się od 0,2 do 2,5%.

Atmosfera ziemska ma budowę warstwową. Podstawą jej podziału na warstwy, zwane sferami, są panujące w niej warunki termiczne. Każda z warstw cechuje się specyficznym dla siebie przebiegiem temperatury. Ponadto poszczególne sfery różnią się między sobą składem chemicznym, panującym tam ciśnieniem oraz zachodzącymi zjawiskami fizycznymi.

Atmosferę ziemską podzielono na troposferę, stratosferę, mezosferę, termosferę i egzosferę. Poszczególne warstwy atmosfery rozdzielaj ą strefy przejściowe: tropopauza, stratopauza i mezopauza.

Troposfera jest najniższą i najcieńszą warstwą atmosfery. Górna jej granica zmienia się w zależności od szerokości geograficznej i pory roku. Nad biegunami sięga ona do 7 km w zimie i do 9 km w lecie. W umiarkowanych szerokościach geograficznych od 10 km w zimie do 13 km w lecie. Nad równikiem zasięg troposfery waha się od 15 do 18 km w ciągu całego roku. Zróżnicowana grubość troposfery wynika z niejednakowego nagrzewania się obszarów, leżących na różnych szerokościach geograficznych oraz różnej wartości siły odśrodkowej, działającej na cząsteczki powietrza. Charakterystyczną cechą tej warstwy jest ciągły spadek temperatury wraz ze wzrostem wysokości, przeciętnie 0,6 na 100 m. Na granicy z tropopauzą temperatura w obszarze zwrotnikowym waha się od –70 do –80C, natomiast nad biegunami od –70C zimą do –45C latem. Ciśnienie atmosferyczne maleje wraz ze wzrostem wysokości od około 1000 hPa na poziomie morza do około 200 hPa na granicy z tropopauzą. W troposferze zachodzą częste turbulencje powietrza oraz najważniejsze procesy kształtujące pogodę i klimat na Ziemi. Prowadzi się w niej badania meteorologiczne i klimatologiczne.

Tropopauza jest strefą przejściową między troposferą a stratosferą o grubości od 0,5 do 2 km. Tropopauza leży na wysokości około 18 km nad równikiem i około 7 km nad biegunami. W ciągu roku wysokość strefy nieznacznie się zmienia. Warstwa ta cechuje się jednakową temperaturą w przekroju pionowym. W strefie międzyzwrotnikowej wynosi ona –80C, nad biegunami zaś waha się od –45 do –65C. Różnice temperatury uzależnione są od pory roku. Ciśnienie atmosferyczne waha się od 50 do 200 hPa w zależności od szerokości geograficznej i pory roku.

Stratosfera rozciąga się między tropopauzą a stratopauzą i sięga do około 50–55 km od powierzchni Ziemi. W dolnej części tej warstwy do wysokości około 25 km utrzymuje się stała temperatura –55C.
W wyższych warstwach tej sfery zachodzi wzrost temperatury wraz z wysokością i 50 km nad Ziemią wynosi ona około 0C. Ciśnienie atmosferyczne maleje ze wzrostem wysokości od kilkudziesięciu hPa do około 1 hPa. Szybki wzrost temperatury jest wynikiem pochłaniania promieniowania słonecznego (głównie nadfioletowego i rentgenowskiego) przez ozon. W stratosferze występuje prawie cały ozon atmosferyczny, a jego największa koncentracja znajduje się na wysokościach od 20 do 35 km nad Ziemią. Warstwa zwana ozonosferą, pochłania prawie całe promieniowanie nadfioletowe Słońca, chroniąc nas przed jego szkodliwym działaniem.

Stratopauza jest cienką strefą przejściową między stratosferą a mezosferą o stałej temperaturze około 0C i bardzo niskim ciśnieniu atmosferycznym około 1 hPa. Stratopauza zawiera między innymi ozon.

Mezosfera rozciąga się między stratopauzą a mezopauzą i sięga do wysokości 80–85 km od powierzchni Ziemi. Jej przeciętna miąższość to 35 km. W warstwie tej występuje gwałtowny spadek temperatury wraz z wysokością od około 0C do –90C (czasem nawet do –120C). Ciśnienie atmosferyczne wynosi tu około 1 hPa. W strefie tej występuje silna turbulencja powietrza.

Mezopauza jest strefą przejściową między mezosferą a termosferą o stałej temperaturze około –90C i bardzo niskim ciśnieniu atmosferycznym około 1 hPa. Rozciąga się na wysokości około 85 km nad powierzchnią Ziemi.

Termosfera sięga do wysokości około 800 km od powierzchni Ziemi. W warstwie tej temperatura rośnie wraz z wysokością i w jej górnej części osiąga 1000C (czasem nawet 1500C). Ciśnienie atmosferyczne maleje i osiąga tu bardzo niskie wartości (na wysokości 200 km 0,0 001 hPa, na wysokości 500 km 0,000 001 hPa). W dolnej części termosfery znajduje się jonosfera. Powietrze jest w niej bardzo rozrzedzone i silnie naelektryzowane. W jonosferze występuj ą warstwy, od których odbijają się fale radiowe o różnej długości. Dzięki temu istnieje możliwość odbierania sygnałów radiowych nawet w odległości kilku tysięcy kilometrów od miejsca, skąd zostały nadane. W warstwie tej powstają zorze polarne.

Egzosfera stanowi zewnętrzną warstwę atmosfery ziemskiej powyżej 800 km od powierzchni Ziemi. Powietrze jest tu bardzo silnie rozrzedzone. Cząsteczki gazów poruszają się z dużą prędkością (do 11,2 km/s), czasem nawet opuszczają atmosferę i ulatują w przestrzeń kosmiczną. Są to głównie wodór i hel. Temperatura w egzosferze gwałtownie spada, osiągając w strefie przejściowej do przestrzeni kosmicznej –273C. Ciśnienie jest mniejsze niż 0,00 0001 hPa.
Zjawiska zachodzące w poszczególnych warstwach atmosfery