Savoir-vivre w biurze

ROZDZIAŁ 1

Zasady dobrego zachowania

1.CO ZNACZY SŁOWO SAVOIR – VIVRE

Zwrot pochodzi z języka francuskiego. Są to dwa czasowniki, oba w bezokoliczniku. Savoir – znaczy: umieć, potrafić, wiedzieć; vivre – znaczy: żyć. Wzięte razem, tworzą popularny splot słów, który można rozumieć jako: 1 – znajomość obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności; 2 – umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych złożonych sytuacjach.
Formy dobrego zachowania zwane z francuskiego jako savoir vivre
„...Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą.
Niełatwą, bo nie na tem kończy się, jak nogą
Zręcznie wierzgnąć, z uśmiechem witać lada kogo;
Bo taka grzeczność modna zda się kupiecką,
Ale nie staropolska, ale nie szlachecka.”
Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”.
Lubię ludzi dobrze wychowanych. Uważam, że maniery dobrze świadczą o człowieku i umilają życie w społeczeństwie. Istnieją określone zasady jak postępować w różnych sytuacjach.

2. OGÓLNE ZASADY, KTÓRE POMAGAJĄ W ŻYCIU CODZIENNYM


UŚMIECH

Uśmiech i śmiech są zaraźliwe!!! Im bardziej jesteśmy szczęśliwi, tym bardziej się uśmiechamy, im więcej się uśmiechamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi. Uśmiech ułatwia codzienne życie. W sklepie uśmiechając się dostaniemy ładniejszy kawałek mięsa, w urzędzie szybciej załatwimy sprawy. Uśmiech nikomu nie szkodzi i jest skutecznym środkiem odmładzającym.


ŻYCZLIWOŚĆ

Życzliwość okazana ludziom wraca bardzo szybko. Powinno się być życzliwie nastawionym do wszystkich ludzi, co wcale nie znaczy, że należy się dawać naiwnie wykorzystywać! Życzliwe nastawienie potrafi zdziałać cuda. Skrzywiona i nieszczęśliwa osoba potrafi się zmienić w prawdziwego anioła...


DYSKRECJA

Nie lubimy, gdy nasze tajemnice są rozpowiadane, więc również nie powinniśmy tego robić. Plotkarstwo jest w bardzo złym tonie. Świadczy o osobie, która plotkuje, że jest pusta i nie ma nic do powiedzenia na inne tematy. Takiej osobie nie należy ufać. Często plotkarze mają dwie twarze i potrafią być mili dla danej osoby, a za chwilę ją obgadać. Ludzie bardzo cenią osoby, które potrafią dochować tajemnicy, są dyskretne, nie starają się wnikać w niczyje życie prywatne i nie powtarzają zasłyszanych plotek. Tacy ludzie to prawdziwy skarb. Odzwierciedla to powiedzenie Ernesta Hemingwaya „Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć'.



LOJALNOŚĆ

Lojalność to bardzo rzadka, a bardzo ważna cecha charakteru. Należy być lojalnym wobec rodziny, przyjaciół, pracodawców. Jeżeli nie jest się zadowolonym z pracy, to można ją zmienić, a jeżeli się pracuje, to należy być lojalnym wobec szefów i firmy.


UPRZEJMOŚĆ

Człowiek dobrze wychowany powinien być jednakowo uprzejmy wobec wszystkich niezależnie od stanu społecznego i zasobności portfela. Kulturalnych ludzi poznajemy po tym, że jednakowo kłaniają się szefowi i sprzątaczce. Uprzejmość także popłaca. Ludzie, którzy traktują innych uprzejmie, są darzeni szacunkiem i także traktowani uprzejmie.


3. BŁĘDY, KTÓRYCH NALEŻY UNIKAĆ

Aforyzm Tadeusza Kotarbińskiego cytowany przez wielkiego znawcę savoir – vivre, Edwarda Pietkiewicza, wieloletniego ambasadora Rzeczpospolitej Polskiej brzmi:”Unikaj wykroczenie pięciorga: tonu, miny, sarkazmu, ironii, przytyku. Bez tych powściągliwości współżycie to istna katorga.”(E. Pietkiewicz – Savoir vivre dla każdego, Diogenes, Warszawa, 1997, s – 25).
Jestem przekonana, że gdyby ludzie stosowali się do tego trzy razy dziennie, życie byłoby dużo łatwiejsze. Ja sama powinnam szczególnie o tym pamiętać i staram się, obiecuję poprawę.





ROZDZIAŁ 2

Savoir – vivre dla każdego

1. TELEFON

Zaczynanie rozmowy telefonicznej przez tego, kto telefonuje od „kto mówi?” jest niegrzeczne. Z jakiej racji we własnym mieszkaniu ma nam się ktoś przedstawiać nie wiedząc komu. Podnosząc słuchawkę mówimy: „słucham” lub „halo”. Dzwoniący przedstawia się i pyta: „Czy mieszkanie państwa Kowalskich?”, albo „Czy zastałem pana Kowalskiego?”, a nie:”Kto mówi?”. W biurze natomiast osoba podnosząca słuchawkę dobrze zrobi jeśli od razu wymieni nazwę instytucji.
TAK CZY OWAK!
Powinniśmy pamiętać aby:
nie zaczynać rozmowy od „Kto mówi?”,
nie dzwonić w sprawach służbowych w niedzielę bez wyraźnej konieczności,
nie dzwonić do domu, gdzie leży ktoś poważnie chory,
gdy się umówimy, że o jakiejś porze zadzwonimy, bądźmy punktualni,
gdy gdzieś dzwonimy i nikt się nie zgłasza na pierwszy, drugi sygnał...to jeszcze czekamy, aż telefon przedzwoni piąty raz, po czym odkładamy słuchawkę.
Będąc świadkiem czyjejś rozmowy telefonicznej wypada na moment „ogłuchnąć”. Za rozmowy z aparatu sąsiadów należy się opłata. Nie wypada dzwonić po godzinie 22:00. Na zakończenie: pamiętajmy, że telefon po to m.in wynaleziono, żeby nie wpadać do znajomych bez zapowiedzi!

6

2.UBRANIE

A) Kobiety z reguły wiedzą jak się ubrać, więc ograniczę się do opisu męskiego ubrania,
B) Istnieje zasada, że spośród trzech elementów ubrania: garnituru, koszuli i krawatu, tylko jeden z nich może być we wzorek (np. w paski lub w kratkę)
- koszula jednokolorowa, garnitur jednokolorowy, krawat we wzorki,
koszula i krawat jednokolorowy, garnitur we wzorek,
koszula we wzorek, garnitur i krawat jednokolorowy.
C)Rękawy koszuli powinny być dłuższe od rękawów marynarki i trochę wystawać (do 2 cm).
D)Obuwie powinno być dostosowane kolorem do ubrania:
do ubrań jasnych i brązowych – obuwie brązowe,
czarne obuwie można praktycznie nosić do każdego koloru ubrania.
E) Skarpetki powinny być dobrane kolorem do obuwia, spodni lub krawata.

3. SPÓŹNIANIE SIĘ

Teoretycznie nie należy się spóźniać. Czasami jednak gospodarze oczekują, że goście się spóźnią i są jeszcze niegotowi. Niektórzy przygotowują podanie dania na określoną godzinę i spóźnianie psuje im pracę włożoną w przygotowanie posiłku. Jeżeli jest się zaproszonym na np. 20 to przychodzi się punktualnie. Jeżeli gospodarze zapraszają między 19 a 20 to umożliwia to przybycie w zależności od komunikacji. Idąc na imprezę, czy w restauracji, należy przyjść punktualnie. W drzwiach wita gospodarz, a następnie gospodyni w pokoju. Żegna się w pokoju, a gospodarz odprowadza do drzwi. Gdy goście wyrażają chęć podziękowania za gościnę, nie należy ich pod żadnym pozorem próbować zatrzymywać.

7

4. PRZECHODZENIE NA „TY”

Propozycję przejścia na „ty” składa starszy-młodszemu, kobieta-mężczyźnie, przełożony-podwładnemu, starszy pracownik-młodszemu pracownikowi. Zanim zaproponuje się przejście na „ty” należy się zastanowić, czy na pewno tego chcemy, czy dzieje się to w potrzebie chwili i czy następnego dnia nie będziemy żałować tej decyzji.

5. PRZEDSTAWIANIE

Grzeczność wymaga by osoby spotykające się w określonym towarzystwie znały się. Nie ma tu znaczenia czy jest domowe przyjęcie czy spotkanie znajomych w klubie. Kolejność przedstawienia jest tu wprost związana z kolejnością wymieniania nazwiska i ewentualnie tytułu naukowego lub stanowiska. Przedstawia się mężczyznę-kobiecie, młodszego-starszemu, młodszego rangą-starszemu rangą, pojedynczą osobę niezależnie od płci przedstawia się małżeństwu. Wymienia się najpierw nazwisko osoby przedstawianej, np. „chciałbym przedstawić pana Oleksy, pani Kwaśniewska” lub w bardziej zażyłych kontaktach „Poznajcie się Robert Janowski, Kasia Stankiewicz”. Przy przedstawianiu mamie i osobom wysokiej rangi stosuje się uroczystą formę-”Mamo, pozwól, że ci przedstawię przyszłego ojca twoich wnuków...”, „Pozwoli pan prezes, że przedstawię naszego najmądrzejszego pracownika, pana Wałęsę”.

6. POWITANIE

A) Mężczyzna kłania się kobiecie, młodszy-starszemu, pracownik-przełożonemu, idący-stojącemu, jadący samochodem-idącemu pieszo, jedna osoba-grupie, idący schodami w górę-schodzącemu w dół, idący szybciej-idącemu wolniej, wchodzący-obecnym w pomieszczeniu.
B) Pierwsza wyciąga przy powitaniu dłoń kobieta do mężczyzny, starsza osoba do młodszej. Kobiety powinny tak podawać dłoń, żeby umożliwiać uścisk i pocałowanie jej.
8

C) Jeżeli osoba, która powinna pierwsza wyciągnąć rękę, tego nie czyni, nie należy przejmować inicjatywy. Mężczyźni czasami całują kobiety w rękę (lub jak to dawniej bywało w czubki palców). Jeżeli mężczyzna czuje, że kobieta nie chce być pocałowana w rękę, mężczyzna nie powinien tego robić na siłę.
D) Przy spotkaniu służbowym zaczyna się witanie od szefa, nawet, jeżeli jego zastępcą jest kobieta lub znacznie starszy mężczyzna. Osoba wchodząca do pomieszczenia powinna się pierwsza przywitać (np. powiedzieć „dzień dobry”), niezależnie od stanowiska.
E) Gdy przełożony wchodzi do pokoju, pracownicy nie powinni wstawać, przełożony powinien pozdrowić pracowników, a oni po odpowiedzeniu na pozdrowienie powinni kontynuować swoją pracę.
F) Jeżeli przełożony podchodzi i podaje rękę, to mężczyzna wstaje, a kobieta siedzi, gdy zostaje nawiązana rozmowa, to kobieta powinna wstać, ale przełożony powinien ją poprosić, żeby jednak usiadła.
G) Kobieta przy witaniu się siedzi.

7. ODRUCHY

A) Piękny chód, postawa, ruchy zdobią tak mężczyznę, jak i kobietę. Należy więc pięknie chodzić, prosto się trzymać...A jak należy stać? Nigdy na rozstawionych nogach! Głowy nie należy zadzierać do góry, ani nosić spuszczonej, patrząc spode łba.
B) Młodzi ludzie często nie wiedzą, co zrobić z rękami. Dziewczyna – pół biedy, bo ma torebkę, której zawsze może się „uczepić”, ale chłopak nie posiada tego rekwizytu. Praktycznym rozwiązaniem jest umieszczenie rąk w kieszeniach. Ale czy wypada? Ostatecznie dopuszczalne jest włożenie jednej ręki do kieszeni marynarki, nawet podczas rozmowy z kimś, ale lepiej nie trzymać jej tam bez przerwy. Do kieszeni spodni można po coś tylko sięgnąć; trzymanie w niej ręki, nawet krótki czas, jest niegrzeczne wobec rozmówcy. Tym bardziej nie można sobie pozwolić na trzymanie w kieszeniach obydwu rąk, nawet w towarzystwie zaprzyjaźnionego rówieśnika. Dziewczynie też nie wypada trzymać rąk w kieszeniach spodni, w każdym razie nie podczas rozmowy. Nie należy
9

wymachiwać rękami podczas marszu czy spaceru. Nie wolno przesadnie gestykulować przy
rozmowie. Uderzenie pięścią lub dłonią w stół, nie stanowi argumentu, tylko gest niesłychanie wulgarny. Ogólnie: gesty rąk powinny być celowe i opanowane.
C) Niestosowne jest zakładanie nogi na nogę w ten sposób, że kostka jest oparta na kolanie. Założywszy nogę na nogę nie należy kołysać podudziem. Objęcie dłońmi założonego kolana jest dopuszczalne raczej tylko na chwilę. Zwłaszcza nie wypada:
podrygiwać kolanem podczas dyskusji,
„rozwalać „ się na fotelu,
bujać się na tylnych nogach krzesła,
siedząc w towarzystwie na tapczanie kłaść się na plecy z głową opartą o ścianę czy nawet poduszkę,
siedzieć na brzeżku krzesła, fotela czy kanapy,
D)Ziewanie w towarzystwie jest niedozwolone. Przy lekkim kaszlnięciu należy odwrócić głowę trochę na bok i ewentualnie przysłonić usta ręką, przy gwałtownym kaszlu koniecznie należy podnieść do ust chusteczkę. Czkawka jest w ogóle nieprzyjemną przypadłością, a w towarzystwie-katastrofalną. Gdy się zdarzy, należy udać się do kuchni lub łazienki i zastosować następującą kurację: lewą ręką mocno zatykamy nos, do prawej bierzemy szklankę wody i zaczynamy łykać małymi porcjami, ale bez przestanku, nie zaczerpując powietrza. Po chwili zaczniemy się dusić-o to chodzi. Jeśli czkawka nie minęła należy powtórzyć kurację z większą wytrzymałością.







10
ROZDZIAŁ 3

Savoir – vivre w pracy

Savoir-vivre w pracy staje się tak samo potrzebny jak wiedza, inteligencja czy umiejętności negocjacyjne. Jest niezbędny zwłaszcza podczas kontaktu z klientami i innymi osobami spoza firmy.
Dariusz Brzostkowiak, dyrektor ds. Produkcji w firmie reklamowej do tej pory wspomina niefortunny incydent na spotkaniu ze swoim klientem-Siedzieliśmy przy malutkim stoliku koktailowym. Piliśmy herbatę. Wbrew ogólnie przyjętym zasadom, popijając herbatę cały czas unosiłem jedynie filiżankę. Mój wspólnik w dyskretny sposób dawał mi znaki i patrzył na leżący na stole spodeczek-wspomina Brzostkowiak. Po spotkaniu kolega w żartobliwy sposób zwrócił mu uwagę. Teraz, aby uniknąć tego typu gaf, Brzostkowiak postanowił zapisać się na kurs savoir-vivre'u w życiu zawodowym.
1.ZAJĘCIA Z KULTURY BIZNESU

W ostatnich latach powstaje coraz więcej firm oferujących zajęcia z kultury biznesu. Coraz więcej przedsiębiorstw oferuje również swoim pracownikom takie szkolenia. Najwięcej błędów w zachowaniu popełnia się właśnie w życiu zawodowym. Kadra średniego szczebla popełnia błędy, nawet te podstawowe, np. kto kogo przedstawia- twierdzi dr Grzegorz Myśliwiec, wykładowca Kultury Biznesu na SGH. Dlatego właśnie w tej dziedzinie savoir-vivre powinien być szczególnie udoskonalony. Nie wystarczy powiedzieć, że ktoś ma być grzeczny lub elegancki. Pracowników trzeba wysyłać na specjalne kursy. Myśliwiec uczy swoich klientów np. tego jak powinien się do kogoś
11

zwracać. Kiedy przybrać jaką intonację głosu, jak wydać polecenie, aby ktoś nie poczuł się urażony. Z takich kursów korzystali pracownicy wydawnictwa „Świat książki”. Szkolenie przechodzili asystenci oraz sprzedawcy. Uczestnikom pokazywano, jak odnosić się do klienta, jakiego rodzaju słownictwa używać-mówi Piotr Szwed z działu PR wydawnictwa „Świat książki”. Savoir-vivre jest niezbędny ze względu na kontakt z innymi osobami spoza firmy.

2. NIEZNAJOMOŚĆ ZASAD I ZWYCZAJÓW

Z nieznajomości zasad i zwyczajów obowiązujących w różnych krajach w biznesie wynika wiele nieporozumień. Czasami są one poważniejsze niż zwykłe potknięcie na szczeblu personalnym. Pracownicy koncernu tytoniowego spod Poznania pojechali do Holandii, do firmy produkującej części do maszyn-opowiada Iwona Grzeszek, właścicielka firmy szkoleniowej Intelor Group, Centrum Szkolenia Okołobiznesowego. Nie wzięli pod uwagę holenderskiego zwyczaju. Firma w okresie wakacyjnym bez uprzedzenia zamknęła interes i udała się na wakacje. Zabrakło części do maszyny i utknęła w miejscu cała produkcja-dodaje Grzeszek.

3. DLACZEGO WŁAŚNIE W ŚWIECIE BIZNESU POPEŁNIA SIĘ NAJWIĘCEJ GAF?

Głównym powodem popełniania gaf przez ludzi jest z jednej strony brak wiedzy, jak się zachować, z drugiej napięcie nerwowe. Wynika ono chociażby z tego, że bardzo nam zależy na tym, jak wypadniemy. Gdy ktoś z zachodniej Europy zwróci ludziom biznesu uwagę, dopiero zapisuje się na kursy savoir-vivre'u. Ignorancje, zadufanie i zaniedbanie podstaw biznesu to główne przyczyny popełniania gaf. Biznesmeni najczęściej popełniają błędy podczas powitania, nie wiedzą, która łyżeczka do czego służy, kto siada i kiedy pierwszy, jak się należy do kogo zwracać. Na kursie można nauczyć się takich szczegółów, jak np. co oznaczają ręce w kieszeni rozmówcy i kiedy można je tak trzymać, a kiedy nie
12

jest to już dobrze widziane. Dlaczego znajomość zasad dobrego zachowania w biznesie jest tak istotna? Nieznajomość savoir -vivre'u często poczytywana jest jako duży nietakt, a jeśli zależy nam na tych właśnie kręgach ludzi, to „na wejściu” mamy trudności w nawiązaniu kontaktu.
Niektóre sytuacje wymagają stosowania pewnych zasad, których postrzeganie na pewno nikomu nie zaszkodzi, a z całą pewnością może spowodować większą pewność siebie.

ROZDZIAŁ 4

Kultura towarzyska

Kultura towarzyska ma swe źródło w tradycyjnych, ogólnie przyjętych obyczajach i zwyczajach cywilizowanego świata i stanowi część składową kultury ogólnoludzkiej. Jest ona zewnętrznym odbiciem cech charakteru, zasad moralnych, etycznych, obyczajowych, stylu życia. Słowem- osobistej kultury człowieka. Formy towarzyskie ulegają pewnym przeobrażeniom pod wpływem zmian zachodzących w świecie, nowych upodobań, zainteresowań, mody, zwyczajów, postępu w różnych dziedzinach życia.
Nie powinny być więc sztywne. Nie mogą one jednak odrzucać podłoża, na którym wyrosły. Można je unowocześniać, przystosowywać, ale zasady kultury towarzyskiej pozostają niezmienne. Człowiek, który nie miał sposobności czy czasu zapoznać się praktycznie z podstawowymi zasadami savoir- vivre'u, wstydząc się własnej niezgrabności, nieporadności, zaczyna unikać towarzystwa i staje się odludkiem.
ZAPAMIĘTAJ:
formy towarzyskie są po to, aby swoim zachowaniem nie obrażać innych,
treścią form towarzyskich jest życzliwy stosunek do ludzi, grzeczność, uprzejmość, szacunek dla otoczenia, szczególnie dla osób starszych i kobiet,

13

prostą naukę form towarzyskich rozpoczynamy od stosowania słów: proszę, dziękuję, przepraszam.

1. JAK CIĘ WIDZĄ TAK CIĘ PISZĄ

W nowoczesnym społeczeństwie dużą wagę przywiązuje się do zasad dobrego wychowania. Zasady podają przepisy mówiące o tym, jak człowiek powinien się zachować, aby współżyć szczęśliwie i przyjemnie z innymi ludźmi i czynić swoich bliźnich zadowolonymi i radosnymi. Reguły poprawnego postępowania powinny być wykorzystane z pożytkiem w kontaktach międzyludzkich, w kręgu najbliższych przyjaciół, znajomych, w domu, w szkole, w pracy. Formy towarzyskie, podobnie jak wszystkie inne procesy społeczne, podlegają nieustannym zmianom. Są one podporządkowane dynamicznym procesom i stanowią odbicie systemów wartości obowiązujących w społeczeństwie i kulturze. Aby być zgodnie z zasadami dobrego wychowania, trzeba mieć poczucie potrzeby właściwego zachowania w każdym miejscu, w każdej sytuacji.
Formy dobrego wychowania nie przychodzą jednak od razu. Dochodzi się do nich powoli, zaczynając od lat najmłodszych, lat szkolnych. Kto jako dziecko przyswoił sobie kanony właściwego zachowania, nie musi obawiać się pobytu w dobrych restauracjach, na wytwornych przyjęciach, spotkaniach z najciekawszymi ludźmi.
Pierwszą instytucją, która uczy zasad dobrego zachowania, jest rodzina. Niestety, coraz mniej rodzin przekazuje swoim dzieciom dobre maniery, i to z różnych względów.
Dużą i niezaprzeczalną rolę w uczeniu savoir- vivre'u odgrywa szkoła, która przecież nie tylko kształci, ale też wychowuje. To ona, wpajając dzieciom zasady właściwego zachowania, pomaga im w zdobyciu dobrych manier, które są konieczne na co dzień, stanowią bowiem wyraz szacunku, taktu i respektowania potrzeb naszych bliźnich.
Formy dobrego zachowania niejednokrotnie mogą pomóc w życiu prywatnym i zawodowym. Mając na uwadze tak liczne zalety obycia towarzyskiego sądzę, że zdobyta wiedza i umiejętności pozwolą nam swobodniej poruszać się na „nowych drogach” naszego życia.
14


BIBLIOGRAFIA:
„Człowiek, kultura, osobowość” - Olszewska- Dyoniziak Barbara wyd. ATLA 2
http://www.crea-dance.com.pl/warto.html
http://www.eodn.elk-edu.pl/publikacje/jakcie.html
http://www.szczescie.info
„Człowiek tańczący” - Włodzimierz Tomaszewski, Warszawa, 1991
„Tańczyć może każdy” - Marian Wieczysty, Kraków, 1991
„O naturze tańca” - Andrzej Nowicki