Co to znaczay wierzyć w Boga?

Wiara jest pierwszą z trzech cnót zwanych teologicznymi, ponieważ wiążą czło-wieka z Bogiem i określają jego postawę wobec Niego. Wiara w potocznym znaczeniu słowa potrzebna jest, by mogły powstać więzy osobowe między ludźmi. Współpraca, koleżeństwo, przyjaźń, miłość niemożliwe są bez wiary, że partner nas nie okłamuje, że nie potraktuje nas nieuczciwie, że jest nam życzli-wy, że warto mu ofiarować pomoc i serce. Podobnie jest w stosunku do Boga, z tym, że to Bóg pierwszy zwraca się do człowieka. Wiara jest odpowiedzią na Boże Objawienie. Bóg objawia się człowiekowi w świecie przez bogactwo stworzeń, którymi tak hojnie obdarował człowieka. Objawia się także w historii ludzkiej, w którą wkracza jako Zba-wiciel upadłego i zagrożonego zgubą świata. Wychodzi więc człowiekowi naprzeciw z ogromną miłością. Mówią nam o tym księgi Starego i Nowego Testamentu. Dowiadu-jemy się z nich również, że Bóg objawiając się człowiekowi jako Stwórca i Zbawiciel wzywa go do wiary, zawierzenia i wypływającego stąd dobrowolnego posłuszeństwa i współdziałania. Przykładem takiej postawy jest Abraham, który tak bezwzględnie za-wierzył Bogu, że gotów był na najtrudniejsze decyzje: opuszczenia rodzinnego kraju i ofiarowania Bogu swego jedynego syna. Historia Abrahama jest z drugiej strony histo-rią wierności Boga wobec zawartego z człowiekiem przymierza, Jego opieki i życzliwo-ści, a nawet przyjaźni dla Abrahama. W całych dziejach Izraela wiara w Boga, trwanie przy przymierzu z Nim zawartym, a także odchodzenie od Niego i powroty nawróce-nia, do których nawoływali prorocy, stanowi sprawę najważniejszą.

W Nowym Testamencie Bóg przemawia do człowieka najbardziej bezpośrednio, przez swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Jezus domaga się wiary w siebie i w Tego, który Go posłał, Ojca. Tam, gdzie nie napotyka tej postawy, nie może pojednać człowieka z Bogiem, nie może go obdarzyć życiem Bożym, gdyż te dary wymagają świadomego, dobrowolnego przyjęcia. Ukazują to Jego cuda, najczęściej uzdrowienia, które Jezus czy-ni na znak swego zbawczego posłannictwa, domagając się jednak wiary. Uczniom swym wyrzuca niejednokrotnie brak wiary, wymaga od nich wiary bez zastrzeżeń, która góry może przenosić (por. Mt 17,20).

Posłannictwem Apostołów jest głoszenie Ewangelii, tzn. Dobrej Nowiny o zbawieniu świata przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, by cały świat w nią uwierzył. Mają swym słowem budzić wiarę konieczną do zbawienia: Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony (Mk 16,16). Nauczają zatem Apostołowie, zarówno w Ewangeliach, jak w listach, że uspra-wiedliwienia i zbawienia nie dostępuje się dzięki wypełnianiu Prawa Mojżeszowego, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa i przez płynące z tej wiary postępowanie. Św. Paweł poświęca tej sprawie wiele miejsca w Listach do Rzymian i Galatów. Postępować zgodnie z wiarą w Jezusa, znaczy przede wszystkim wypełniać przykazanie miłości bliź-niego, które zawiera w sobie wszystkie inne przykazania. Wiara bez uczynków jest mar-twa (por. Jk 2,26), wiara bez miłości nic nie daje (por. 1Kor 13,2). Po Apostołach głosicielami Objawienia stają się kolejne pokolenia chrześcijan, cały Kościół wspólnota wierzących w Jezusa Chrystusa. Wiarę przyjmuje się od rodzi-ców, otoczenia, dzięki nauczaniu księży. Wspólnie jest ona przeżywana i wyrażana w liturgii Mszy św. i innych sakramentów, kształtujących wszystkie ważne momenty ludzkiego życia. Znajduje także wyraz w codziennej działalności rozwijanej pod wpły-wem Ewangelii. Każdy, kto wierzy i zgodnie z wiarą postępuje, świadczy o niej i przekazuje ją innym. Wszyscy też w ten sposób przyczyniają się do tego, by dziedzic-two wiary było coraz lepiej rozumiane i docierało do następnych pokoleń nieuszczuplone i nieskażone. Odpowiedzialność za to spoczywa szczególnie na Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, na papieżu i biskupach, którzy jako następcy Apostołów otrzymali niezawod-ny charyzmat prawdy nieomylność. Biorąc pod uwagę powszechne przekonanie wier-nych i prace teologów rozstrzygają oni wątpliwości, prostują pojawiające się, czasem błędne, rozumienie wiary, stwierdzają, czy odpowiedzi wypracowane w obliczu nowych problemów w dziejach ludzkości zgodne są z Ewangelią i całym Objawieniem. W spra-wach bardzo istotnych ich orzeczenia przyjmują formę dogmatów, czyli obowiązujących wszystkich wierzących reguł wiary, i najczęściej ogłaszane są na soborach. W ten sposób ulega rozwojowi społeczne rozumienie Objawienia i jego wymagań, a Kościół odnajduje w nim treści nie dostrzegane przez poprzednie pokolenia. Również w życiu każdego człowieka wiara ulega rozwojowi. Bóg łaską swą roz-poczyna to dzieło, jak poucza Pan Jezus: Nikt nie może przyjść do Minie, jeżeli mu to nie zostało dane przez Ojca (J 6,65). Wspomaga później jego dojrzewanie aż do mo-mentu, w którym wiara przechodzi w widzenie Boga twarzą w twarz w życiu wiecznym człowieka zbawionego. Dziecku przekazuje się wiarę w sposób przystosowany do jego możliwości, przyjmuje ją ono na mocy zaufania do rodziców i nauczycieli. Młody człowiek musi sam przemyśleć, dlaczego wierzy, uznać wiarygodność Kościoła, Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii. Rozwojowi wiary służy katechizacja i inne formy kształcenia religijnego, a także modlitwa i udział w liturgii. Umacnia wiarę postępowanie zgodne z sumieniem, gdyż wymaga ono powtarzania świadomego wyboru odpowiadającego wyznawanej wierze. Zawsze, a zwłaszcza w chwilach trudnych, decyzje te są równocześnie aktami zawierzenia nadziei pokładanej w Bogu, a często także wyrazem miłości do Niego. Wiara jest sprawą rozumu, woli i serca całej osoby ludzkiej, działającej pod wpływem łaski. W miarę dojrzewania człowiek uświadamia sobie piękno i mądrość na-uki Chrystusa, coraz więcej rozumie także z tajemnicy Boga, zdając sobie równocześnie sprawę, że nigdy jej nie zgłębi, gdyż przewyższa ona rozum ludzki. Zawsze więc wiara, choćby bardzo głęboka, pozostanie wiarą, tzn. dobrowolnym zawierzeniem i posłuszeń-stwem objawiającemu się Bogu.