Miłość Boga i człowieka , oraz miłość Boga do człowieka

MIŁOŚĆ

Miłość to znaczy patrzeć na siebie,
Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy,
Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu.
A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie,
Ze zmartwień różnych swoje serce leczy,
Ptak mu i drzewo mówią : przyjacielu

Wtedy i siebie, i rzeczy chce użyć,
Żeby stanęły w wypełnienia łunie.
To nic, że czasem nie wie, czemu służyć :
Nie ten najlepiej służy, kto rozumie

Czesław Miłosz


Motyw miłości wykorzystywany był w wielu utworach lirycznych, a także w literaturze np.
Romeo i Julia W. Szekspira
„Dziady cz. IV” Adama Mickiewicza – gdzie główny bohater Gustaw, którego wybranka serca była Maryla przeżywa szczególną, niepowtarzalną miłość, która przekracza granice wyznaczone człowiekowi.
Znamy kilka rodzajów miłości : miłość do ojczyzny, miłość do bliźniego oraz miłość do Boga.
Także w mitach odnajdujemy motyw miłosny np.
Mit o Orfeuszu i Eurydyce będący przepiękną historią o głębokiej, silniejszej niż śmierć miłości małżeńskiej, która rzuca wyzwanie woli wszechmogących Bogów i wyrokom przeznaczenia.

Na poprzedniej lekcji mówiliśmy o miłości Boga i człowieka, oraz miłości Boga do człowieka, jako o najważniejszym przesłaniu Biblii.
- Bóg ofiarowuje człowiekowi raj, obdarowuje go nieśmiertelnością, szczęściem i bezpieczeństwem. Stwarza człowieka na swoje podobieństwo i wyposaża go w rozumną duszę, sumienie i wolną wolę, co świadczy o ogromnej miłości Boga do człowieka
- Zapowiada zesłanie swojego syna, jako kogoś kto ma odkupić ludzkie winy „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął ale miał życie wieczne” według ewangelii Św. Jana , bowiem „ W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował (...)”
Bóg okazuje nam swoją miłość otaczając opieką lud wybrany, karmiąc go przepiórkami i manną.

W Biblii na oznaczenie miłości Boga do człowieka oraz człowieka do Boga i bliźnich używa się greckiego wyrazu agape ( miłość). Najwybitniejszą księgą Pisma Św. obrazującą tę właśnie miłość jest Pieśń nad pieśniami , której autorem jest Król Salomon. Uważana jest za najpiękniejszy poemat Biblii. Pochodzi prawdopodobnie z VIII – II w.p.n.e. – są to miłosne dialogi liryczne, do pewnego stopnia udramatyzowane, dosłownie rozumiane jako deklaracje, wyznania miłosne kochanków. Jest to motyw miłości potężnej, nieprzemijającej, silniejszej od śmierci. Traktuje się również tę pieśń jako alegoryczny dialog między Bogiem a Izraelem, a źródła chrześcijańskie dopatrują się w niej dialogu między Chrystusem i Kościołem. Zawarta w Pieśni nad Pieśniami opowieść o królu Salomonie, pasterce Sulamitce i jej kochanku-pasterzu wpłynęła znacznie na poezję średniowieczną i renesansową, np. Sonety Francesco Petrarki włoskiego poety ( Sonety do Laury)
Bóg chroni swój lud często w sposób okrutny, ale nade wszystko miłosierny. Dowodem na to są chociażby przypowieści, czyli proste obrazki „historyjki”, które za pomocą krótkich fabułek ilustrują życiowe prawdy.
Jedna z przypowieści jest
Przypowieść o synu marnotrawnym , z której treści wynika, iż syn , wydawszy cały swój majątek, wraca pokornie do ojca, który go z uciechą przyjmuje go z powrotem do domu. Bóg jest tu pokazany jako miłosierny ojciec, który przebacza bez względu na to, jaki grzech popełnimy – oczekuje w zamian skruchy, bowiem Bóg cieszy się z każdego nawróconego człowieka.
Drugą przypowieścią jest
Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie , a z treści tego utworu wynika, że ani kapłan ani Lewita nie zainteresowali się losem obcego człowieka. Samarytanin pomógł mu, opatrzył rany okazując mu miłosierdzie. W tym dopatrujemy się nauki o miłości bliźniego zgodnie z jednym z przykazań Bożych „ Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego” . Miłość w tym przypadku to pomoc potrzebującym, tzw. „miłość karitas”. Samarytanin jest odzwierciedleniem człowieka miłosiernego, uczynnego, wrażliwego na nieszczęścia innych.

Jednakże każde prawdy powinny być poparte czynami, tak więc i Bóg zsyła na ziemię swojego Syna i każe mu czynić dobrze. Jezus ulecza więc chorych, powraca do życia zmarłych, karmi głodnych, oraz powoduje przemienienie się grzechu w umiłowaną winę, poprzez 2 gesty:
1. umycie nóg bliźniemu
2. śmierć na krzyżu za grzechy ludzi
ale bowiem jak czytamy w Piśmie „Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje , narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawia się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mięli dzięki Niemu”
Właśnie w oparciu o taką miłość powstały Listy Apostolskie. Pierwszym z nich jest :
I List Św. Pawła do Koryntian . Hymn o miłości , który można usłyszeć w w wykonaniu Antoniny Krzysztoń. Opowiada o miłości, o potrzebie doświadczania jej, o bogactwie, które nic nie znaczy, że nie zastąpi ono miłości w żaden sposób, że człowiek pozbawiony miłości jest niczym. Określa miłość jako uczucie ponadczasowe, które nadaje sens ludzkiemu życiu. Wychwala jej wartość , znaczenie, potęgę. Apostoł wymienia główne cechy tego najważniejszego z uczuć. Są to: cierpliwość, dobroć, bezinteresowność, brak zazdrości i gniewu, ufność, zdolność do przebaczania.
Według św. Pawła taka miłością może dążyć tylko Chrystus, który sam jest ucieleśnieniem miłości najdoskonalszej. Miłość ziemska, do której zdolni są ludzie, to tylko słabe odbicie miłości Boskiej, jednak pozwala ono zbliżyć się człowiekowi do Stwórcy.

W drugim liście Św. Jana Apostoła „Bóg jest miłością”
Św. Jan zachęca, przekonuje ludzi do życia w miłości. Twierdzi , iż chrześcijanie są jakby zobowiązani do doskonalenia miłości.