Właściwa komunikacja w stosunkach międzyludzkich

Nawiązywanie relacji międzyludzkich to nieodzowna potrzeba i część naszego życia i codzienności, to także wielka przyjemność, która pozwala czerpać satysfakcję z udanych związków międzyludzkich. Także bardzo potrzebna, najważniejsza, praktyczna umiejętność społeczna, która pozwala nam normalnie funkcjonować w społeczeństwie, osiągać swoje, innych i wspólne cele i zaspokajać tym samym nasze potrzeby oraz realizować się osobiście i zawodowo. Jakość stosunków międzyludzkich określana jest jakością wzajemnej komunikacji.
Jeżeli mamy okazję poznać kogoś nowego, nie powinniśmy skrywać swoich uczuć, tylko uśmiechać się i okazać dobrą wolę życzliwego kontaktu, nawiązać naturalne relacje. Szukamy jakichś podobieństw między sobą, dzięki którym poczujemy się dobrze w swoim towarzystwie. Takie werbalne i niewerbalne podobieństwa na zasadzie dopasowania są kluczem do nawiązania właściwej, dobrej, naturalnej, ciekawej, wartościowej i inspirującej relacji – zbudowania poczucia więzi społecznej, akceptacji, uczucia bliskości i jedności interpersonalnej. Aby dobrze się rozumieć, być akceptowanym i nawiązać dobrą i zdrową relację na podobnym poziomie należy dopasować swój język komunikacji do poziomu drugiej strony, z którą nawiązujemy i podtrzymujemy relacje, ponieważ wiadomo, że najlepiej czujemy się z osobami, przy których nie musimy grać – być kimś innym i zmieniać swojego naturalnego sposobu bycia, ale możemy być sobą i jesteśmy przez nie takimi akceptowani. Ważniejsze jest zachowanie i okazywanie komuś swojej prawdziwej tożsamości niż małostkowa chęć przypodobania się i ukrycia prawdziwego siebie z powodu np. jakiś niskich pobudek takich jak niedowartościowanie czy kompleks poczucia niższości. Mamy prawo i powinniśmy być sobą i postępować zgodnie z własnym wnętrzem, czyli naturalnie.
Abyśmy byli skutecznymi rozmówcami musimy znaleźć i ustalić wspólną płaszczyznę komunikacji i relacji na poziomie duchowym, emocjonalnym, psychicznym i intelektualnym, aby obie osoby czuły się naturalnie i nieskrępowanie, odczuwały komfort i zadowolenie ze wzajemnego kontaktu i relacji, aby były one naturalne i dawały poczucie wolności osobistej, bezpieczeństwa emocjonalnego, bezinteresownej i bezwarunkowej akceptacji i satysfakcji obu stron.
Powinniśmy szukać ludzi podobnych do nas, z podobnymi zainteresowaniami, charakterem. Takich osób, z którymi moglibyśmy spędzać swój wolny czas. Jeżeli będziemy spotykać się z kimś, z kim nie potrafimy się porozumieć, to taka znajomość nie ma sensu. Nie będziemy mogli doczekać się końca spotkania, nie będziemy potrafili skupić się na drugiej osobie, jeżeli ona i jej rozmowa nie ciekawią nas.
W trakcie rozmowy musimy potrzymać dialog. Inicjować różne tematy, najlepiej dotyczące drugiej osoby. Nie możemy pozwolić by zapadła cisza, bo wtedy czujemy się nieswojo i niepewnie. Aby nie dopuścić do niezręcznej ciszy należy mówić o swoich naturalnych inspiracjach, które w danej chwili przychodzą nam do głowy. Spontaniczność to wspaniała cecha, którą zawsze powinniśmy wykorzystywać w kontaktach i rozmowie z ludźmi.
Ważne jest również, by rozmowa nie była smutna czy smętna. Musimy korzystać ze swojego poczucia humoru, często się uśmiechać. Pokazujemy wtedy, że jesteśmy otwarci na kontakt z innymi i nie boimy się okazywać się uczuć. Musimy być entuzjastyczni i radośni – to pomoże w rozluźnieniu atmosfery. Nie chcąc odepchnąć od siebie innych starajmy się reagować pozytywnie i racjonalnie.
W rozmowie powinniśmy inspirować, ciekawić i intrygować czymś drugą osobę. Wzbudzając w ten sposób pragnienie otwarcia się na nas. Musimy sprawić, by ta osoba czuła się ciekawa wszystkiegoco nas dotyczy. Musimy dawać jej optymizm, wiarę i motywację, by czuła się przy nas pewnie i bezpiecznie.
Rozmawiając z kimś należy także umieć aktywnie słuchać. Słuchanie nie polega jedynie na uchwyceniu znaczenia słów. Musimy uczyć się bardziej słuchać sercem niż umysłem. Dialog jest bardziej poznawaniem serca niż umysłu. Słuchając należy przedostać się poza słowa, by spoza nich dojrzeć człowieka. Słuchanie to jakby poszukiwanie skarbu, poszukiwanie człowieka, takiego, jakim naprawdę jest, ukazującego siebie słowami i poza nimi.
Musimy starać się zachować równowagę między przekazywaną treścią rozmowy – sensem, logiką, merytoryką, a formą, czyli emocjami i ekspresją – mową niewerbalną, postawą, spojrzeniem, mimiką twarzy, uśmiechem, ciepłym tonem głosu. Na początku i na końcu spotkania stosować przyjazny, pewny siebie uścisk dłoni - świadczący o postawie, sile charakteru, przyjaźni, jak również ciepłe spojrzenie świadcząc o dobrym zamiarach i intencjach.
W komunikacji werbalnej i niewerbalnej innych musimy traktować tak, jak my byśmy chcieli być traktowani. Nie zmuszajmy do niczego, nie naciskajmy i nie wyśmiewajmy. To bardzo niszczy znajomość. Osoba źle traktowana wkrótce się od nas odwróci i znajdzie kogoś, kto nie będzie dla niej niemiły.
Jeżeli nie chcemy by nas zdominowano musimy być asertywni. Asertywność to jasne, konkretne, otwarte i szczere wyrażanie swoich opinii, chęci, potrzeb, uczuć – to alternatywa zachowania biernego, agresywnego manipulatorskiego. Zamiast tego wykorzystujmy umiejętność dyskutowania, argumentowania i negocjacji.
Niewątpliwie empatia jest jedną z najważniejszych cech przyjaciela. Jest to umiejętność poznawanie wewnętrznych stanów i procesów. Polega ona na tworzeniu trafnych wyobrażeń na temat tego, co dzieje się w drugiej osobie, co przeżywa, czego pragnie, w jaki sposób dostrzega świat i samego siebie. Jeżeli będziemy umieli dojrzeć to w drugim człowieku, to szybko zdobędziemy jego zaufanie i akceptację.
Umiejętność nawiązywania zdrowych relacji, przyjaźni i dzielenia się i wypełniania potrzeb innych- współpracy, bycia dla innych i dawania siebie, współtworzenie z innymi jakiegoś dobra poprzez budowanie swojego sukcesu na sukcesach innych i umiejętnego postępowania z innymi, powoduje, że jesteśmy lubiani.
Każda nasza dominująca myśl, na której się koncentrujemy, jest czymś realnym – siłą, która przyciąga do nas podobne rzeczy, ludzi, sytuacje i zdarzenia, o których myśleliśmy. A więc badajmy nasze myśli i uczucia i reagujmy pozytywnie, wybierając to, co chcemy od życia.
Efektywność komunikacji i rozmowy zależy od tego, czy odbiorca rozumie informacje tak, jak zamierzył nadawca. Ważnym czynnikiem blokującym komunikację jest wzajemna nieufność i podejrzliwość. Skuteczność zależy również od wiarygodności nadawcy, czytelności jego intencji, wyrażania akceptacji, zgodności i otwartości, czyli dzielenie się własnymi odczuciami i myślami, uczestnictwo w kontaktach z ludźmi w sposób autentyczny i szczery.
Umiejętności społeczne i interpersonalne, postępowania i współpracy z innymi są to najcenniejsze umiejętności każdego człowieka, które warto rozwijać w codziennym życiu społecznym.
Człowiek jest istotą ciągle komunikującą się z innymi. Każda relacja z drugim człowiekiem powinna być oparta na zapewnienia bezwarunkowej i bezinteresownej akceptacji, która wspiera poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego w rozmowie, zrozumienie innego punktu widzenia, tolerancji, szacunku, otwartości, wiarygodności i zaufaniu.