Charakterystyka Zbyszka z Bogdańca „Krzyżacy” H. Sienkiewicza.

Zbyszko był członkiem rodu Gradów. Jego herb przedstawiał podkowę. Większość przodków Zbyszka zginęła w bitwie pod Płowcami w 1331 roku. Tylko dziadek bohatera przeżył starcie. Po kilku latach poślubił kobietę, z którą miał potem dwóch synów, Jaśka oraz Maćka. Jaśko wziął ślub z Jagienką. Z tego małżeństwa przyszedł na świat Zbyszko. Rodzice bohatera zginęli w płomieniach w czasie wojny domowej Grzymalitów z Nałęczami. Od tej pory opiekę nad chłopcem przejął stryj Maćko. Mężczyzna wziął Zbyszka ze sobą na wyprawę wojenną. Chłopiec miał wówczas zaledwie 9 lat. Podczas rycerskich wypraw z Maćkiem, chłopak nauczył się posługiwać bronią i był w tym naprawdę dobry, tak że mało kto mógł się z nim równać. Również w myślistwie był niezrównany. W walce z dwoma Fryzami zdobył zbroję mediolańską, którą posiadali tylko nieliczni rycerze. Zbyszka cechowała ogromna odwaga, gdyż sam wybrał się na poszukiwanie Danusi. Odważnie i z podniesioną głową poszedł na wykonanie wyroku śmierci, który zasądzono mu za atak na Kunona von Lichtensteina, krzyżackiego posła.

Zbyszko był bardzo dobrze zbudowany. Był wysokim i przystojnym mężczyzną. Jego włosy były jasne, a oczy niebieskie. Był bardzo troskliwy i niezwykle opiekuńczy, gdyż opiekował się chorą Danusią oraz Maćkiem, dla którego poszukiwał sadła z niedźwiedzia. Stryja darzył miłością, gdyż zastępował Zbyszkowi rodziców.

Zbyszko był bardzo dumnym rycerzem. Bardzo cenił honor. Miał okazje wyjść z więzienia przebrany w strój Macka, nie skorzystał jednak z takiej okazji. Duma nie pozwoliła mu przeprosić Kuna von Lichtensteina. Zbyszko był wierny Danusi i wytrwały w dążeniu do celu. Gdy obiecał Danusi pawie czuby, szukał ich dopóty, dopóki ich nie znalazł. Złożył je na grobie dziewczyny.

Zbyszko z Bogdańca jest bardzo pozytywną postacią. Jeśli miałabym go oceniać stopniami w skali od 1 do 6, bez wahania dałabym mu najwyższą ocenę. Mały minus należy mu się za jego porywczość i dumę, która zbliżona jest do pychy.