Porównanie „Ody do młodości” i „Do młodych”.

Autorem „Ody do młodości” jest młody 22 - letni poeta Adam Mickiewicz, który dopiero, co skończył studia w Wilnie i przeniósł się do Kowna. W latach 1817 - 1823: Mickiewicz należał do tajnego Towarzystwa Filomatów i Filaretów. W 1820 r. dla przyjaciół z towarzystwa napisał „Odę do młodości”, która stała się manifestem propagandowym pokolenia romantyków i największym osiągnięciem poezji filomackiej.
Korzenie myśli tego promiennego, zawsze żywego utworu tkwią w kulturze oświecenia. Z niej przyjął poeta wiarę w postęp ludzkości, dążenie do powszedniego szczęścia i przekonanie, że „ze słabością” należy się „łamać za młodu”. Z tradycji jakobinów bierze się wezwanie: „gwałt niech się gwałtem odciska”, brzmiące jak pobudka dla tych, którzy czekali na zachętę do walki o wolność.

Oda jako gatunek literacki była typowa dla oświecenia, była utworem wierszowanym o charakterze uroczysto - patetycznym opiewającym w wielkie idee, znakomitych ludzi, wielkie wydarzenia. Występuje tu patos i wpływy mitologii. „Młodości! Takie nektary żywota” - młodość jest jak ambrozja, pozwala zachować nieśmiertelność i chroni przed przemijaniem. Wiersz wzywa do zbiorowego działania, stawia przed młodym pokoleniem szczytne ideały. „Oda...” pali się płomieniem młodzieńczego entuzjazmu, bije w niej zapał młodości, wyzwala energię czynu i wolę działania. Z całą siłą namiętności piętnuje poeta egoizm, który charakteryzuje świat stary. Świat stary jest: samolubny, bez serc, martwy, nieczuły, zacofany, szary, przeciętny, nudny, zwyczajny, bierny, tępy i krótkowzroczny. Świat młody wygląda zupełnie inaczej: pełen marzeń, zapału, nadziei, szczęśliwy, kolorowy, nieprzeciętny, żywy, pełen zainteresowań, czuły, cudowny. Zmaterializowanemu światu samolubów przeciwstawił poeta świat młodości, ożywiony ideą tworzenia i przepojony entuzjazmem.
Akcent końcowy „Ody...”, który zwiera wizję powstającego nowego świata, zamyka wiersz nutą radosną, określa nastrój utworu i daje mu siłę rewolucyjnego optymizmu, pojawia się jutrzenka swobody zapowiadająca "zbawienia słońce". Młodzi zjednoczeni w swoim działaniu są w stanie poruszyć bryłę ziemi z posad, wyprowadzić ją z zamętu.

Cechami romantycznymi utworu są indywidualizm podmiotu lirycznego, wiara w potęgę uczucia: „Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, łam, czego rozum nie złamie”, wiara w potęgę młodości, wezwanie do walki o wolność jednostki, o całkowitą przemianę rzeczywistości i manifest wiary w konieczność bezkompromisowej walki o wolność narodu. Pojawia się również gorące wezwanie do czynu- wręcz nakaz aktywności życiowej. Bunt przeciwko istniejącemu światu i budowa nowej przyszłości. Romantyczne w „Odzie...” jest przekonanie, że są siły potężniejsze od rozumu tj. miłość, młodzieńczy zapał czy entuzjazm.

Autor wyraża swą wiarę w to, że na gruzach świata zamętu i przesądów wyrośnie nowy świat - duchowy - oparty na wolności, przyjaźni i miłości międzyludzkiej. „Oda...” - dzięki zawartym w niej poglądom - stała się wierszem programowym i manifestem młodych romantyków tamtych czasów, a dziś jest idealnym odzwierciedleniem uczuć młodego człowieka.

Adam Asnyk ur. Się w 1838 r .w Kaliszu zmarł w 1897 roku w Krakowie. Pochodził z rodziny szlachetnej o patriotycznych, narodowowyzwoleńczych tradycjach. Studiował w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego , a następnie w Akademii medyko-chirurgicznej. Asnyka nazywa się epigonem romantyzmu, gdyż mimo wysiłków przyjęcia i rozumienia założeń i dążeń pozytywizmu, nigdy do nich w pełni nie przystał, będąc zafascynowany romantyzmem.

Związany był ze stronnictwem „Czerwonych”. Wiele podróżował, był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Tatrzańskiego. Adam Asnyk ur. Się w 1838 r .w Kaliszu zmarł w 1897 roku w Krakowie. Pochodził z rodziny szlachetnej o patriotycznych, narodowowyzwoleńczych tradycjach. Studiował w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego , a następnie w Akademii medyko-chirurgicznej.
„Do młodych” - konkretyzuje w nim zadania tych, którzy będą sięgać po „nowe życie”. Wiersz ten nazywany jest manifestem pokolenia pozytywistów, i z tego powodu często porównywany jest do mickiewiczowskiej „Ody do młodości” (występuje nawet pewna zbieżność - oba kierowane do pokoleń, które wchodzą dopiero w życie). Przez niektórych termin manifest w przypadku tego wiersza jest błędem, ponieważ Asnyk był mimo to romantykiem, któremu przyszło żyć w pozytywizmie.

Wiersz ten także ma formę apelu „szukajcie”, „nie depczcie”. Adresatem są jak wskazuje tytuł młodzi pozytywiści. Adresatem jest całe społeczeństwo, ale taż i każda jednostka. W utworze mamy nawiązanie do filozofii Comte (należy wiedza i rozumem poszukiwać nowych dróg). Asnyk akceptuje ją, ponieważ utylitaryzm, który zawierała w sobie miał służyć człowiekowi, pozwalał mu (a więc i światu) rozwijać się (utylitaryzm - dążenie do uszczęśliwienia jednostki i społeczeństwa zarazem).
Utwór wyraża bezgraniczna wiarę w postęp dziejowy, ewolucje myśli. Poeta nawołuje do poszerzania horyzontów wiedzy przez każdego człowieka. Dalej jednak ostrzega przed pozorami wiedzy, nauki, rozmaitymi wierzeniami, mitami, które powinno się zostawić marzycielom. W manifeście tym poeta znalazł także miejsce do historii i osiągnięć poprzedników. Pokolenia przyszłe powinny pamiętać o osiągnięciach pokoleń wcześniejszych.

A więc rozwój powinien dokonywać się w oparciu o przeszłość, bez niej jest niemożliwy. Ostatnia strofa jest wezwaniem do ugody między zwaśnionymi pokoleniami, tj. starsi powinni pozwolić działać młodym, a młodsi winni są im szacunek. Przypomina również o przemijaniu, ze nawet na młodych przyjdzie kiedyś czas, a to, co inni zdziałali będzie bazą dla kolejnych pokoleń.
A więc przez ewolucje myśli, przemijanie, pojawianie się nowych pokoleń dokonuje się postęp ludzkości. Środki artystyczne; epitety, brak nakazów, poeta swój cel - zgodę uzyskał dzięki anaforom: „Szukajcie”, „Choć”. Postawa poety wobec świata, w którym mu przyszło żyć przedstawiona w tych wierszach nie jest pozycją kompromisową, ale odrębna i swoistą. Na bazie przeświadczenia o przemijaniu, jak o powszechnym prawie istnienia poeta domaga się od romantycznych idealistów zerwania z iluzjami i współdziałaniu w kształtowaniu rzeczywistości; a od młodych pozytywistów wymaga z kolei szacunku dla zdobyczy duchowych przeszłości.