"Kochamy wciąż za mało i stale za późno" - czy zgadzam się z tymi słowami

"Kochamy wciąż za mało i stale za późno", nad tymi słowami zastanawiamy się tylko wtedy, gdy już ktoś odchodzi, kiedy kogoś już w naszym życiu brak, zauważamy, że zabrakło nam czasu, by go kochać i słuchać, brać z niego przykład. Rzadko kiedy zastanawiamy się nad życiem, zapominamy o tym, że rodząc się, zbliżamy się ku śmierci i dopiero gdy człowiek odchodzi, zdajemy sobie sprawę, jak bardzo był dla nas ważny i jak bardzo go kochaliśmy. Życie człowieka - czym ono jest? jest jak paląca się świeca. która zapala się, jakiś czas płonie i zgaśnie. Jedne palą się słabo i krótko, inne natomiast palą się długo, jasnym płomieniem, dają światło i ciepło.
Wzorem takiej świecy jest postać papieża - Jana Pawła II. który czynem i słowem służył Bogu i ludziom. Wielki podróżnik odwiedził prawie wszystkie kraje świata, gdziekolwiek przebywał, obdarzał ludzi wielką miłością zwłaszcza chorych, starych, prześladowanych. Człowieka mierzył miarą serca, uczył miłości, szacunku, godności, patriotyzmu, zdołam znaleźć wspólny język i drogę do każdego serca, wszystkimi swoimi siłami chciał połączyć Żydów, Chrześcijan i Muzułmanów. Miał tak wielkie serce, że potrafił przebaczyć temu, który próbował Go zabić.
Na stronie internetowej "Każda miłość jest pierwsza" opublikowano "Bajkę o miłości i o czasie", autor tekstu jest nie znany. Bajka opowiada nam o wyspie. która istaniła na oceanie, a którą zamieszkiwały emocje, uczucia oraz ludzkie cechy takie jak: "dobry humor, smutek, mądrośc, duma, a wszytskich razem łączyła miłość". Wyspie groziła zagłada. Wszyscy mieszkańcy tej wyspy postanowili ją niezwłocznie opuścić, tylko miłość czekała do końca. Obok tonącej wyspy przepływało mnóstwo statków, miłość błagała, zeby ja ktoś zabrał. Lecz nikt jej nie chciał. Uczucie to załamało się, na skrawku wyspy siedziało i płakało nad swoją głupotą. Gdy była juz całkowicie zrozpaczona, nagle pojawiła się lodź, którą płynął bardzo stary człowiek "-Chodź! Zabiorę Cię ze sobą! - powiedział nieznajomy starzec. Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia, że zapomniała zapytać, kim jest jej wybawca". Jednak miłość bardzo chciała wiedzieć, kto ją uratował. Zwróciła się o pomoc do Wiedzy. Wtedy dowiedziała się, że jej wybawcą był Czas.
"-Czas? - zdziwiła się Miłość. Dlaczego Czas mi pomógł?
-Tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest Miłość.
Odrzekła Wiedza".
William Szekspir w dramacie "Romeo i Julia" ukazuje miłość dwojga młodych ludzi, którzy wybierają śmierć i wieczne szczęście w niebie niż życie w skłóconych rodzinach. inną formą miłości, miłości do brata przedstawiona jest w "Antygonie" Sofoklesa. Tytułowa bohaterka poświęcając własne życie, wbrew zakazowi króla, zgodnie z prawem boskim dokonuje obrzędu pogrzebania zwłok swojego umiłowanego brata. Roland, rycerz, główny bohater "Pieśni o Rolandzie", reprezentuje model miłości do ojczyzny , do króla. Za Francję oddaje życie w walce z Saracenami. Walczy by ratować swój honor, a umierając, prosi Boga o przebaczenie za popełnione grzechy. Gdy umarł, Aniołowie stepują z nieba i zabierają Jego duszę do raju.
Miłość jest znana chyba każdemu. Nawet dziecku. Ja pojmuję ją bardzo szeroko. Jednak uczucie może obejmować nie tylko konkretnego człowieka. Miłość do Boga powinna objawiać się w miłości do każdego. Jest jeszcze patriotyzm. To tylko kilka z całej gamy rodzajów miłości. Całkowicie zgadzam się ze słowami ks. Jana Twardowskiego, ponieważ współczesny świat jest bardzo zabiegany, zapracowany, gonimy za doczesnymi dobrami, często nie dostrzegając drugiego człowieka obok siebie i jego miłości do nas. Widzimy to dopiero wtedy, gdy ta druga osoba odchodzi od nas na zawsze, Wtedy zauważamy, co straciliśmy i jaka ogromna pustka zostaje obok nas. Nie ma już do kogo się przytulić, nie ma z kim porozmawiać, w trudnych chwilach wypłakać się na ramieniu, w chwilach radości dzielić się tym z nią. Bez miłości życie byłoby puste, bezcelowe, do niczego nieprowadzące.


Załącznik ;)

Bajka o miłości i o czasie

Dawno, temu, na oceanie istniała wyspa, którą zamieszkiwały emocje, uczucia
oraz ludzkie cechy - takie jak:
dobry humor, smutek, mądrość, duma;
a wszystkich razem łączyła miłość.
Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, że niedługo wyspa zatonie.
Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, aby na zawsze opuścić wyspę.
Tylko miłość postanowiła poczekać do ostatniej chwili.
Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu
- miłość poprosiła o pomoc.
Pierwsze podpłynęło bogactwo na swoim luksusowym jachcie. Miłość zapytała:
- Bogactwo, czy możesz mnie uratować ?
Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności.
Nie ma tam już miejsca dla ciebie. - Odpowiedziało Bogactwo.
Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym czteromasztowcem.
- Dumo, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość.
Niestety nie mogę cię wziąć!
Na moim statku wszystko jest uporządkowane,
a ty mogłabyś mi to popsuć... - odpowiedziała Duma i z dumą podniosła piękne żagle.
Na zbutwiałej łódce podpłynął Smutek.
- Smutku, zabierz mnie ze sobą ! - poprosiła Miłość,
Och, Miłość, ja jestem tak strasznie smutny, że chcę pozostać sam.
- Odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal.
Dobry humor przepłynął obok Miłości nie zauważając jej, bo był tak rozbawiony,
że nie usłyszał nawet wołania o pomoc.
Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębiach oceanu...
Nagle Miłość usłyszała:
- Chodź! Zabiorę cię ze sobą ! - powiedział nieznajomy starzec.
Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie życia,
że zapomniała zapytać kim jest jej wybawca.
Miłość bardzo chciała się dowiedzieć kim jest ten tajemniczy starzec.
Zwróciła się o poradę do Wiedzy.
- Powiedz mi proszę, kto mnie uratował ?
- To był Czas. - Odpowiedziała Wiedza.
- Czas ? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego Czas mi pomógł ?
- Tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest Miłość.
- Odrzekła Wiedza.


A oto stronka na której ona jest:

http://nolucky.w.interia.pl/31.htm