Charakterystyka Jankiela z "Pana Tadeusza"

Adam Mickiewicz sportretował w "Panu Tadeuszu" nie tylko szlachtę polską, lecz też inne warstwy społeczne.

Przedstawicielem Żydów, którzy w ówczesnej Polsce stanowili dość liczną grupę społeczną i posiadali zasoby finansowe to osoby wyznania mojżeszowego - judaizmu.

Oto Jankiel - stary żyd, dzierżawca dwóch karczm: Horeszków oraz Sopliców.

W młodości przez kilkanaście lat żył z talentu śpiewania i grania na cymbałach. Swoim muzykowaniem na Litwie zyskał nie tylko majątek, ale również sławę i miłość u ludzi. Miłość zapewne dlatego, iż upowszechnił pieśń legionistów "Mazurek Dąbrowskiego", która niosła wszystkim Polakom nadzieje narodowowyzwoleńcze.

Po latach sławy, syty zysków i chwały Jankiel osiadł we wsi Soplicowo wraz z rodziną.

Jako karczmarz żydowskiego pochodzenia był bardzo uczciwy. Nie oszukiwał swoich klientów, a wręcz przeciwnie, był dla nich zawsze życzliwy.

Choć nie cierpiał pijaństwa to dbał o dobre samopoczucie swoich gości i sprowadzał dla nich muzykantów. Można stwierdzić, że u Jankiela sprawdzało się przysłowie: "Czym chata bogata, tym rada", gdyż u niego w szynku codziennie było przednie jadło i napitek.

Podobnie jak w żydowskich szkołach tak i u starego żyda panował w karczmie podział społeczny. W jednej z izb siedziały jedynie damy i panowie podróżni. Przy ścianach na stołkach przy wąskich i drewnianych stołach zasiadali chłopy, chłopki lub też szlachta drobna. Można więc stwierdzić, że Jankiel na swój sposób był obyty w układach społecznych. Znał się na obyczajowości.

Dzierżawca szynku, przedstawiony przez autora epopei to mężczyzna o starym wyglądzie, długiej i siwej brodzie. Żyd ten ubierał się ciemny szafran, a więc długi, powiewający na wietrze płaszcz, który zapinał się na srebrne haftki. Szafran ten, Jankiel przewiązywał wokół tali jedwabnym pasem.

Z natury był człowiekiem poczciwym, a więc życzliwym wobec ludzi. Dlatego też zabawiał gości rozmową, muzyką wiejskich muzykantów oraz dobrym winem, czy też potrawą.
Choć od wielu lat dzierżawił karczmę nikt ze szlachty nie skarżył się na Jankiela. Wręcz przeciwnie goście chętnie w każdą niedzielę uczestniczyli w zabawach, czy też chrzcinach, a nawet weselach. Stary żyd ciesząc się szacunkiem wśród ludzi często też łagodził ich spory. Ze szlachtą żył w zgodzie i niejednokrotnie służył jej swoją radą, nie tylko księdzu Robakowi, lecz również Hrabiemu i Soplicom.

Bohater "Pana Tadeusza" to także człowiek o głębokim patriotyzmie. Czując brzemię zaborców jako Polak udzielił pomocy emisariuszom, a sławiąc ówczesny hymn wierzył w odzyskanie niepodległości.

Jankiel jest pozytywną postacią powieści Adama Mickiewicza, która zwraca uwagę czytelnika na fakt, że Żydzi to naród, który kocha Polskę i jest dobrym obywatelem . Żyd przedstawiony w utworze jest zaprzeczeniem wszystkich krzywdzących ludzi wyznania mojżeszowego.

Karczmarz Jankiel jest dla mnie przykładem człowieka pracowitości, uczciwości i życzliwości, który burzy wieloletnie, antyspołeczne uprzedzenie i dyskryminację Żydów.