Komety

Nazwa komety w wolnym przekładzie z greki oznacza długowłose gwiazdy. Jak żadne inne z ciał niebieskich cieszyły się one przez wieki niezasłużoną złą sławą, gdyż uważano, że zwiastują nieszczęścia
i burzliwe wydarzenia. Ponieważ nie ma żadnych podstaw do takiej wiary, możemy dziś tylko żałować, że tych naprawdę jasnych, pięknych komet bywa kilka na stulecie.Astronomowie obserwują jednak co roku przez teleskopy kilkanaście słabych komet. Znamy ich około 1000, z czego co dziesiąta jest tzw. kometą okresową, to znaczy,
że co jakiś czas powraca w okolice Słońca.
Orbity tych komet są wydłużonymi elipsami.Kometa to przede wszystkim jądro o masie rzędu 1011ton, rozmiarach 5 - 20 km, o bardzo nieleguralnym kształcie. Zbudowana jest głównie z lodu (woda, dwutlenek węgla, metan, amoniak)i wmrożonych ziaren pyłu (krzem, węgiel, metale) tworzących porowatą strukturę. Przypomina ono trochę starą pryzmę śniegu, jaką czasem można zobaczyć przy krawężniku jezdni. Wraz ze zbliżeniem się komety do Słońca rośnie temperatura jej powierzchni i lód zaczyna sublimować. Gazy ulatujące z jądra unoszą ze sobą cząstki pyłu i wokół jądra pojawia się mglista otoczka zwana komą. Wraz z jądrem tworzy ono głowę komety o rozmiarach dochodzących do dziesiątek i setek tyś. km. W odległości około 1 jednostki astronomicznej (150 mln km) od Słońca z głową zaczyna wyrastać warkocz, zwany też w literaturze ogonem - prawdziwa ozdoba komety, osiągająca rozmiary nawet setek mln km. Pod wpływem ciśnienia promieniowania słonecznego stałe cząstki są wyrywane
z komy, tworzą one tzw. warkocz pyłowy, szeroki i zakrzywiony, przypominający dym z parowozu.
Z cząstek gazowych zjonizowanych ultrafioletowym promieniowaniem Słońca tworzy się warkocz jonowy, zwykle w postaci prostych promieni skierowanych w kierunku przeciwnym do Słońca. Warkocze komet są niezwykle rzadkie, rzadsze niż próżnie w laboratoriach, doskonale widać przez nie gwiazdy.
W pobliżu Słońca sublimacja jest tak gwałtowna, że w ciągu każdej sekundy z jądra ulatują dziesiątki ton gazów i pyłów. Szacuje się, że przy każdym powrocie do Słońcakomety tracą około 0.1 % swej masy, tak więc los ich jest przesądzony. Pozostała, rozproszona wzdłuż orbity materia może być czasem obserwowana w postaci rojów meteorów. Zdarza się też, że komety dzielą się na kilka części lub ulegają całkowitemu rozpadowi (obserwowano w XIX wieku rozpad komety Bieli, który wywołał zjawisko deszczu meteorów). Gdy kometa minie Słońce, temperatura maleje, wszystkie zjawiska słabną, powoli znika warkocz i koma, a lodowa bryła materii oddala się na peryferie Układu Słonecznego. Gdy jej orbita nie jest elipsą, oddala się bezpowrotnie, inne komety powracają po latach i scenariusz powtarza się.