Renesansowa koncepcja godności człowieka. Ogólna charakterystyka.

Słowo renesans wywodzi się z j.franc. i znaczy dosłownie odrodzenie, stad w j.polskim funkcjonują dwa terminy określające tę epokę. Z jednej strony chodzi o odrodzenie się ludzkości, osiągnięcie wyższego poziomu jej rozwoju. Z drugiej o programowe nawiązywanie do przeszłości, zwłaszcza kultury i sztuki antyku.

Pierwsze prądy renesansowe pojawiły się we Włoszech w wieku XIV, epoka ta trwała tam do początku XVI stulecia. W krajach położonych na północ od Basenu Morza Śródziemnego, z wyjątkiem Rosji renesans trwał od końca wieku XV do przełomu wieków XVI i XVII. Renesans był epoka wielkiego umysłowego ruchu, okresem wielkich odkryć geograficznych, filozoficznych, archeologicznych.

Mikołaj Kopernik publikuje dzieło o obrotach sfer niebieskich. Dowodzie teorii heliocentrycznej. Jan Gutenberg wynalazł ruchomą czcionkę. Ferdynand Magellan opływa dookoła Ziemię. Powstaje warstwa zawodowych, wszechstronnych uczonych - odkrywcow. W okresie tym tworzą Leonardo Da Vinci, Michał Anioł, Rafael. Renesans w porównaniu ze średniowieczem, nie trwał zbyt długo, ale mimo to odmienił oblicze kultury europejskiej. W epoce tej nastapil odwrot od sredniowiecznego teocentryzmu, zastapił go antropocentryzm, stawiający człowieka w centrum zainteresowania filozofii i sztuki.

Głównym prądem umysłowym odrodzenia był humanizm. Kładący nacisk na wartość ludzkiej osobowości. Humaniści chcieli wiedzieć kim jest człowiek, jakie są jego potrzeby, pragnienia i możliwości. W średniowieczu byl on jedynie anonimowym szczeblem w hierarchi spolecznej, teraz stał się przedmiotem studiów. Naczelnym hasłem humanistów stały się słowa Terencjusza: "Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce".

W antyku szukano wzorców i inspiracji, poszukiwano tam wiedzy o człowieku. Na wzór starogrecki probowano zrozumieć kształcenie jako wszechstronny rozwój ducha i umysłu ,ale także ciała.