Porównaj postawe Św Franciszka i Św Aleksego. Jakie widzisz podobieństwa a jakie róznice?

Średniowiecze jest epoką, w której najwyższą wartością był Bóg. W służbie Bogu widziano jedyny cel ludzkiego działania. Naśladowanie Chrystusa stało się celem nadrzędnym wielu średniowiecznych ludzi. Mądrością najwyższą było odrzucenie świata aby dążyć do Królestwa Niebieskiego. Za niegodne uważano gromadzenie bogactw, zabieganie o własne znaczenie wspinając się na coraz wyższe szczeble ludzkiej hierarchii, uleganie zachciankom ludzkiego ciała, czerpanie przyjemności z doczesnego życia zaniedbując dążenie do życia wiecznego.

Na podstawie tych wartości powstał średniowieczny ideał postępowania, polegający na dobrowolnym wyrzeczeniu się wszystkich rozkoszy i przyjemności życia zwanym ascetyzmem. Znanymi postaciami takiej postawy są Święty Aleksy i Święty Franciszek z Asyżu.

Ich zachowania i sposoby życia wielce się jednak od siebie różniły.

Święty Aleksy jest wzorem doskonałego średniowiecznego ascety. Wywodził się z bogatego rodu. W dniu swojego ślubu postanowił wyrzec się życia w bogactwie i dostatku, opuścił żonę i odtąd żył w surowej ascezie. Cały swój majątek rozdał biednym, a sam żył jak żebrak. Znosił wielki ból żyjąc w nieludzkich warunkach, cierpiał głód, doznawał upokorzeń od bliskich mu ludzi, gdyż mieszkał pod schodami domu swojego ojca, starając się nie ujawniać kim jest rzeczywiście. Zdany na łaskę i niełaskę ludzi, modląc się w duchu przeżył w ten sposób 16 lat. Chciał pozostać nieznany i niezauważany, nie pragnął sławy i uznania za życia. Składając Bogu w ofierze swoje cierpienie i modlitwy wierzył, że nagrodą będzie wieczne szczęście po śmierci.

Święty Franciszek również wywodził się z wyższych warstw społecznych, pochodził z bogatej rodziny kupieckiej. W celu zbliżenia się do Boga zrezygnował z beztroskiego i wesołego życia, które wiódł dotychczas. Swoje dobra rozdał biednym, a sam zaczął wieść życie biedaka. Aby zdobyć codzienne pożywienie żebrał i podejmował się prac fizycznych. Założył własne zgromadzenie, którego członkowie musieli złożyć śluby czystości i ubóstwa. Stworzył własny system filozofii wiary oparty na naśladowaniu Jezusa. Wraz z członkami swojego zgromadzenia pielęgnował trędowatych ludzi, którzy zajmowali ważne miejsce w życiu Franciszka i jego towarzyszy, mając na uwadze, że służenie najuboższym, chorym i najbardziej pokrzywdzonym przez los jest najlepszym sposobem realizowania przykazania miłości. Przyjazny dla zwierząt i ludzi, uznający urodę i harmonię przyrody, żyjący zgodnie z rytmem natury proponował wiarę pełną radości i akceptacji świata, a także własnego losu.

Porównując obydwie postacie świętych można zauważyć, że zarówno Święty Aleksy jak i Święty Franciszek pochodzili z bogatych rodzin, mogli żyć dostatnio i szczęśliwie, a więc mieli wiele do poświecenia Bogu ze swojego doczesnego życia w przeciwieństwie do innych ludzi z ubogich warstw społecznych. Jednakże obydwaj zrezygnowali ze swoich dóbr materialnych i radości, jakie mogło by im przynieść beztroskie życie na rzecz zbliżenia się do Boga wierząc, że zasłużą sobie na lepsze życie po śmierci, gdzie trwa radość nieprzemijająca. Myślę, że to jest jedyne zachowanie, które czyni ich do siebie podobnymi.

Analizując zachowanie i sposób życia obydwu świętych dochodzę do wniosku, że Święty Franciszek nie był zwykłym ascetą w przeciwieństwie do Świętego Aleksego, gdyż jego postępowanie wyróżniała miłość do świata i radość życia, a przykazanie miłości Chrystusa traktował jako fundament religii, co przyświecało jego naukom. Uważał, że wszystko, co stworzył Bóg jest piękne i godne miłości. Rezygnując z dóbr materialnych nadal był użytecznym człowiekiem dla świata, niosąc miłość i pomoc bliźnim cieszył Boga swoim postępowaniem, respektując przykazania Boskie zasłużył sobie na dostąpienie Królestwa Niebieskiego.

Święty Aleksy natomiast jakby zapomniał o przesłaniach Boskich, a zwłaszcza o przykazaniu miłowania bliźnich. Decydując się na życie w ascezie unieszczęśliwił swoich rodziców, żonę oraz wszystkich, którzy go kochali. Po rozdaniu swojego majątku biednym, co uważam, że bardziej było spowodowane potrzebą w realizacji swojego przedsięwzięcia niż aktem miłości do bliźnich, stal się zupełnie bezużytecznym człowiekiem wzbudzającym u niektórych ludzi litość, a innym wręcz zawadzającym. Oprócz źle pojętej miłości do Boga i miłości do siebie samego nie przejawiał miłości do bliźnich, można przypuszczać, że nie mogło cieszyć Boga jego bezrozumne poświęcenie, gdyż w ten sposób złamał Jego przykazania. Skazał się bowiem na powolną śmierć, na samounicestwienie, co można by porównać do samobójstwa rozłożonego na długie lata. Takie postępowanie Bóg przecież potępia. Bóg jest miłością największą, stworzył człowieka na swoje podobieństwo oraz świat dla niego nakazując kochać bliźniego swego jak siebie samego, ustanowił zasady postępowania aby człowiek przeżywszy życie doczesne respektując prawa Boskie mógł dostąpić Królestwa Niebieskiego i cieszyć się życiem wiecznym.

Reasumując postawy obydwu świętych muszę stwierdzić, że największą różnicą między nimi było pojęcie Boga i Jego przesłań skierowanych do człowieka. To z kolei miało ogromny wpływ na ich zachowania i sposoby życia jak również na koleje ich losów.