Charakterystyka Urszuli Kochanowskiej.

Po stracie dwuipółletniego dziecka, Jan Kochanowski zaczął pisać treny, które miały wyrazić tęsknotę za córką. Adresatem ich była zaś Urszulka Kochanowska, zmarłe dziecko poety.
Dziewczynka, często też nazywana w trenach Orszulką, była ładnym dzieckiem, a jej rumiana twarz wręcz tchnęła zdrowiem. Na podstawie słów Kochanowskiego ?Giezłeczko białe na niej, włoski poskręcane, Twarz rumiana, a oczy ku śmiechu skłonione.? możemy stwierdzić, iż jego córka wyglądała jak mały aniołek.
Urszulka była miłym i kochanym dzieckiem, co poeta daje nam jednoznacznie do zrozumienia, stosując w trenach liczne apostrofy kierowane ku zmarłej córce, bądź stosując wiele epitetów. Podkreśla też cały czas, że odeszła za szybko, ponieważ miała być ?spadkobierczynią lutni?, czyli jego talentu poetyckiego, co wyrażają słowa ?Ucieszna moja śpiewaczko! Safo słowieńska! Na którą nie tylko moja cząstka ziemieńska, Ale i lutnia dziedzicznym prawem spaść miała! Nowe piosnki sobie tworząc, nie zamykając Ustek nigdy, ale cały dzień przesiewając.?. Orszulka była ruchliwym, wesołym dzieckiem, którego strasznie brakowało otoczeniu, po jej niespodziewanej śmierci. Zawsze było jej wszędzie pełno, buzia się jej nie zamykała, kiedy wesołym głosikiem zabawiała towarzystwo, co autor daje nam do zrozumienia słowami ?za wszytki mówiła...?. Bez wyrzutów sumienia można powiedzieć, że wierzyła w Boga, a jej obowiązkowość zaskakiwała wszystkich naokoło. Była kulturalna, potrafiła się zachować i nigdy nie przeszkadzała ojcu, kiedy ten pracował. Nie pozwoliła, by matka się zmęczyła; nie była rozpieszczona, z chęcią pomagała innym, nie mając z tego żadnej swojej korzyści.
Jan Kochanowski w swoich trenach idealizuje Urszulkę, ukazując ją jako osobę bez żadnych wad. Jest to jednak zrozumiałe ze względu na żal po śmierci jego ukochanej córy, która była jego ?oczkiem w głowie?. Można śmiało stwierdzić, iż Orszula była dzieckiem, jakiego nie powstydziłby się żaden rodzic.