Izabela - lalka czy kobieta wyrosła w tradycjach arystokratycznych?

Tytuł powieści Bolesława Prusa "Lalka" można interpretować wieloznacznie. Jedną z metaforycznych interpretacji słowa "lalka" jest piękna, a zarazem pusta Izabela Łęcka - arystokratka, która stanowi obiekt gorącej miłości głównego bohatera powieści - Stanisława Wokulskiego.

Izabela jest córką państwa Łęckich. Ojciec Izabeli - Tomasz Łęcki szczyci się pochodzeniem z senatorskiego rodu. Odziedziczył ogromny majątek majątek, miał w młodości wstęp do najwyższej światowej elity, bywał na dworach zachodniej Europy. Jako typowy przedstawiciel arystokracji ma przeświadczenie o wybitnej jego wartości, rozumie, energii. Jest on jednak człowiekiem o bardzo wąskich horyzontach, niewykształcony. Jest egoistą, człowiekiem bezużytecznym. Przez swoją rozpustę i brak wyrachowania doprowadził swój majątek do ruiny. Mimo wszystko prowadzi próżniaczy tryb życia, gardzi pracą. Nadal pyszni się swoim pochodzeniem.

Izabela od dziecka wychowywana była w przeświadczeniu, że to co dookoła niej się dzieje jest słuszne i ma uzasadnienie. W końcu komu, jak nie rodzicom, ufa najbardziej dziecko. Stąd bierze się poczucie pewnej wyższości nad innymi klasami społecznymi. Izabela nie musiała nigdy pracować i prawie wszystko, czego pragnęła, dostawała. Uważała, że wszystkie jej czyny są wzniosłe, szlachetne, jej postępowanie jest wzorem, a wygląd ideałem. Świadczy to o jej prostocie, nikłej, płytkiej wiedzy na temat kultury i sztuki. Podziwia słabego aktorzynę. Wszystkie jej działania skierowane są ku własnej przyjemności, nie zważając na innych. Kiedy majątek rodzinny stanął na granicy upadku, gotowa była nawet poślubić Wokulskiego, ale traktowała go górnolotnie, nie uważała go za równego sobie, wykorzystywała go przy każdej sposobności.

Izabela stanowi osobę pustą, bezwartościową, nie prezentuje sobą żadnych wyższych wartości, żadnych ideałów. Czy jest to jej wina? Jej psychika została ukształtowana przez świat, w którym się wychowała, a który wmawiał w nią, że jest ucieleśnieniem doskonałości, pewnego rodzaju ewenementem szlachetności i piękna, że spełnianie jej wszystkich zachcianek jest zaszczytem. Jednak Izabela powinna zauważyć, że to co ją otacza jest złe, zepsute. Nie chce tego zrobić, ponieważ nie przeszkadza jej to, jest jej dobrze. Z pewnością wpływ na jej charakter ma jej najbliższe otocznie, które również powinno być obarczone za postawę Izabeli. Zarówno pan Tomasz Łęcki, jak i jej ciotka, również kształtowały Izabelę, jej charakter i poczynania.
Izabela jest przedstawicielem arystokracji, która podkreśla zepsucie moralne i brak lepszych perspektyw na przyszłość dla tej grupy społecznej. Prus świadomie pokazuje lenistwo i wystawne ich życie, aby zwrócić uwagę na brak patriotyzmu i obojętność na losy narodu i kraju butnych i zadufanych w sobie arystokratów.