Immanuel Nobel i Alfred Nobel

Immanuel Nobel był inżynierem i wynalazcą, który budował mosty i budynki w Sztokholmie. W związku ze swoją pracą konstruktorską Immanuel Nobel eksperymentował także z różnymi technikami wysadzania w powietrze skał. Matka Alfreda, Andriette Ahlsell, pochodziła z zamożnej rodziny.

Z powodu niepowodzeń w swojej pracy, wywołanych utratą kilku barek z materiałami budowlanymi, Immanuel Nobel zbankrutował w tym samym roku, w którym urodził się jego syn, Alfred. W 1837 roku Immanuel Nobel opuścił Sztokholm i swoją rodzinę, by rozpocząć nową karierę w Finlandii i w Rosji. By utrzymać rodzinę, Andriette Nobel otworzyła sklep spożywczy, który przynosił skromny dochód. Tymczasem Immanuel Nobel odniósł sukces w swoim nowym przedsięwzięciu w Sankt Petersburgu w Rosji. Otworzył warsztat mechaniczny, który dostarczał sprzęt dla rosyjskiej armii. Przekonał także cara i jego generałów, że miny morskie mogą być używane do blokowania wrogich okrętów marynarki wojennej. Miny morskie zaprojektowane przez Immanuela Nobla były prostymi urządzeniami składającymi się z drewnianych beczek napełnionych prochem. zakotwiczonych pod powierzchnią Zatoki Fińskiej. Skutecznie powstrzymywały one Royal Navy przed przemieszczaniem się w obręb zasięgu dział ogniowych wokół St. Petersburga podczas wojny krymskiej (1853-1856). Immanuel Nobel był także pionierem w produkcji broni i w projektowaniu silników parowych.

Sukces w sferze przemysłowej i biznesowej umożliwił Immanuelowi Noblowi w 1842 roku ściągnięcie swojej rodziny do St. Petersburga. Tutaj jego synowie dostali pierwszorzędną edukację przy pomocy prywatnych nauczycieli. Nauka obejmowała nauki przyrodnicze, języki i literaturę. W wieku 17 lat Alfred Nobel był biegły w szwedzkim, rosyjskim, francuskim, angielskim i niemieckim. Jego główne zainteresowania skupiały się wokół literatury angielskiej i poezji, równocześnie zaś na chemii i fizyce.

Ojciec Alfreda, który chciał by jego synowie dołączyli do jego przedsięwzięcia jako inżynierowie, nie podzielał zainteresowania Alfreda poezją i odkrył, ze ten jest człowiekiem raczej zamkniętym w sobie. By poszerzyć horyzonty Alfreda ojciec posłał go za granicę na studia inżynierii chemicznej. Podczas dwóch lat Alfred Nobel odwiedził Szwecję, Niemcy, Francję i USA. W Paryżu, mieście, które stało się jego ulubionym, pracował w prywatnym laboratorium profesora T. J. Pelouze'a, sławnego chemika. Tutaj spotkał młodego włoskiego chemika Ascanio Sobrero, który - 3 lata później - wynalazł nitroglicerynę, środek wybuchowy o znacznie większej mocy od wszystkich dotąd znanych.

Nitrogliceryna była jednak zbyt niebezpieczna do praktycznych zastosowań. Jest ona cieczą w temperaturze pokojowej i wybucha pod wpływem wstrząsania i po lekkim ogrzaniu, co powoduje że nie można jej bezpiecznie transportować. Alfred Nobel zainteresował się nitrogliceryną i możliwością jej użycia w pracy konstruktorskiej. Zdał sobie również sprawę, że problemy bezpieczeństwa przy wybuchu muszą zostać rozwiązane i że należy opracować metodę kontrolowanego wybuchu nitrogliceryny.

W Stanach Zjednoczonych Alfred Nobel odwiedził Johna Ericssona, szwedzko-amerykańskiego inżyniera, który udoskonalił napęd śrubowy dla statków. W 1852 roku Alfred Nobel został poproszony o powrót i pracę w rodzinnym przedsiębiorstwie, które przeżywało boom dzięki dostawom dla rosyjskiej armii. Wspólnie z ojcem Alfred Nobel wykonał eksperymenty w celu udoskonalenia nitrogliceryny i uczynienia jej komercyjnie i technicznie użytecznym materiałem wybuchowym.

Wraz z końcem wojny i zmianą warunków, Imamnuel Nobel ponownie zbankrutował i wraz z dwoma synami, Alfredem i Emilem, opuścił St. Petersburg i wrócił do Sztokholmu. Jego dwaj kolejni synowie, Robert i Ludwik, pozostali w St. Petersburgu. Z pewnymi trudnościami zdołali oni ocalić rodzinne przedsiębiorstwo i zaczęli rozwijać przemysł naftowy w południowej części rosyjskiego imperium, głównie w rejonie Baku. Powiodło im się znakomicie - zostali jednymi z najbogatszych osób swoich czasów.

Po powrocie do Szwecji w 1863 roku Alfred Nobel skupił się na udoskonalaniu nitrogliceryny jako materiału wybuchowego. Seria eksplozji, w tym zwłaszcza jedna, w 1864 roku, w której zginął brat Alfreda, Emil oraz kilka innych osób, przekonały władze, że produkcja nitrogliceryny jest nadmiernie niebezpieczna. Zabroniono eksperymentów z tym materiałem wybuchowym w obrębie Sztokholmu, więc Alfred Nobel musiał przenieść swoje doświadczenia na barkę zakotwiczoną na jeziorze Malaren. Alfred Nobel nie zniechęcił się i w 1864 roku był w stanie rozpocząć masową produkcję nitrogliceryny.

Przełomowym pomysłem było opracowanie technologii nasączania nitrogliceryną krzemionki, w wyniku czego powstała pasta, którą można było formować w pręty o średnicy pasującej do dziur wiertniczych. W 1867 roku opatentował tę technologię i zarejestrował znak towarowy "dynamit". Żeby detonacja lasek dynamitu stała się możliwa, wynalazł także detonator i zapalnik. Te wynalazki ujrzały światło dzienne w tym samym czasie, kiedy diamentowa głowica wiertnicza i wiertło pneumatyczne weszły do powszechnego użycia. Wspólnie te wynalazki drastycznie zredukowały koszty wysadzania skał, wiercenia tuneli, budowy kanałów i wielu innych form pracy konstruktorskiej.

Rynek na dynamit i detonatory rósł bardzo szybko. Fabryka Nobla w Krmmel koło Hamburga w Niemczech eksportowała nitroglicerynę do innych krajów Europy, Ameryki i Australii. Z biegiem czasu Alfred Nobel założył fabryki i laboratoria w około 90 różnych miejscach w ponad 20 krajach. Mimo że żył przez większość życia w Paryżu, stale podróżował. Victor Hugo pewnego razu opisał go jako "najbogatszego wagabundę Europyę".

Kiedy Alfred Nobel nie podróżował lub nie zajmował się interesami, pracował intensywnie w swoich laboratoriach, najpierw w Sztokholmie, później w Hamburgu, Ardeer w Szkocji, Paryżu i Sevran, Karlskodze w Szwecji i San Remo. Koncentrował się na rozwoju technologii materiałów wybuchowych na równi z innymi wynalazkami, w tym takich materiałów jak syntetyczna guma i skóra, sztuczny jedwab itp. Do swojej śmierci w 1896 roku Alfred Nobel zarejestrował 355 patentów.