Panowanie Bolesława Chrobrego

Bolesław Chrobry (967-1025) był jedynym synem Mieszka I i Dobrawy. Jako dziecko tradycyjnie pozostawał pod opieką matki, aż do czasu postrzyżyn. Gdy już trochę podrósł zajął się nim ojciec, który wychowywał go na mężczyznę i przygotowywał do roli przyszłego władcy. Jednak w 973 roku Bolesław znalazł się na dworze niemieckim jako zakładnik. Miał być gwarantem pokoju pomiędzy Polską, a Niemcami. Żył tam kilka lat. Podczas tego pobytu bardzo dużo się nauczył. Nieznana jest data powrotu Bolesława do Polski, ale prawdopodobnie było to już po śmierci matki, Dobrawy.

Nastały wtedy ciężkie czasy dla młodego księcia, bardzo cierpiał z powodu utraty matki. Jego ojciec Mieszko I ożenił się ponownie z Odą, córką margrabiego saskiego Dytryka. Stosunki Bolesława z jego macochą i przyrodnimi braćmi (Mieszkiem, Lambertem i Świętopełkiem), nie były dobre. Bracia stali się tylko potencjalnymi rywalami do tronu, a macocha podobno skłóciła go z ojcem. Mieszko I chciał oddać Bolesławowi Małopolskę, a resztę kraju oddać Odzie i jej synom. Po śmierci Mieszka w 992 roku Bolesław wygonił Odę z jej synami i objął panowanie nad całym krajem.

Bolesław miał trzy żony. Pierwsze dwie żony narzucone mu były przez ojca. Pierwszą żoną Bolesława była córka margrabiego Miśni. Bolesław nie miał z nią dzieci i po paru latach odesłał ją do ojca. Wkrótce ożenił się z księżniczką węgierską, która obdarzyła go synem o imieniu Bezprym, lecz to małżeństwo także nie trwało długo, gdyż ona także została odesłana do ojca. Bolesław Chrobry nie kochał swoich dwóch pierwszych żon narzuconych przez Mieszka. Dopiero trzecią żonę Bolesław mógł sobie sam wybrać. Była nią Emnilda córka słowiańskiego księcia. Emnilda urodziła dwóch synów, Mieszka i Ottona oraz trzy córki. Ten związek był bardzo udany i trwał aż do śmierci Emnildy. Najstarszy syn Bolesława i Emnildy, Mieszko, stał się najukochańszym książęcym potomkiem co skrzywdziło pierwszego syna Bolesława, Bezpryma.

Bolesław Chrobry był najwaleczniejszym władcą z rodu Piastów ale jednocześnie dobrym dyplomatą. Utrzymywał dobre kontakty z Niemcami i razem z nimi walczył przeciwko słowiańskim poganom. Miał dobre stosunki z wikingami i początkowo także z Czechami.

Wygnany z Czech biskup Wojciech, zaproponował Bolesławowi wyprawę na północny zachód, aby nawracać Prusów na chrześcijaństwo. W 997 roku Wojciech wyruszył do Prus. Niestety po paru miesiącach został zabity. Bolesław wykupił z rąk Prusów ciało Wojciecha i uroczyście pochował je w Gnieźnie. Męczeńska śmierć Wojciecha zrobiła duże wrażenie na pozostałych krajach chrześcijańskich. Papież ogłosił Wojciecha świętym. Bolesław jako opiekun Wojciecha był też bardzo ceniony. Wzmocniło to nadzieję władcy na utworzeniu polskiej metropolii w Gnieźnie. W 999 papież wyraził zgodę na utworzenie arcybiskupstwa świętego Wojciecha.

W 1000 roku odbył pielgrzymkę do grobu św. Wojciecha Otton III, niemiecki cesarz, z którym Bolesław od dawna utrzymywał dobre stosunki. Cesarz został bardzo dobrze przyjęty przez polskiego władcę. Bardzo podobała mu się Polska i chciał Bolesławowi wynagrodzić jego ciężką pracę. Podczas ich spotkania Otton zdjął swoją koronę i włożył ją na głowę Bolesława na znak, że uważa go sobie równego, a w zamian władca podarował mu rękę świętego Wojciecha. Otto sądził, że Bolesław poprze jego plany zjednoczenia Europy i stworzenia imperium. Lecz do realizacji tych planów nie doszło, bo wkrótce po ich spotkaniu Otton umarł. Podobno został otruty przez ludzi, którzy byli przeciwni jego dobrym stosunkom z polskim władcą.

Po śmierci cesarza Ottona nastąpił niepokój w państwie niemieckim, co Bolesław wykorzystał przyłączając do Polski Łużyce, a następnie Milsko. Przyłączył się do sporu o tron w Czechach. Uwięził podstępnie czeskiego księcia Bolesława Rudego, oślepił go i objął panowanie nad Czechami. Jednak jego panowanie w Czechach nie trwało długo, ponieważ wtrącił się w tę sprawę cesarz niemiecki, który poparł innego czeskiego księcia. Wtedy Czesi zbuntowali się przeciwko Bolesławowi i wygnali go. Przez następne lata toczyły się wojny pomiędzy Niemcami, a Polską i Łużyce i Milsko przechodziły to na jedną to na druga stronę.

Ostatecznie w 1018 roku został zawarty kontrakt pokojowy w Budziszynie. Łużyce i Milsko pozostały we władzy Bolesława, a na przypieczętowanie zawartego pokoju Bolesław, który był już wdowcem, poślubił córkę niemieckiego margrabiego, Odę. Bolesławowi i Odzie urodziła się dziewczynka , Matylda.
Mając zabezpieczony pokój z Niemcami Bolesław wyruszył na Ruś, gdzie pomógł swojemu zięciowi zdobyć władzę. Wojska Bolesława zwyciężyły i zdobyły Kijów. Legenda mówi, że Bolesław wjeżdżając do Kijowa uderzył w Złotą Bramę mieczem, który się wyszczerbił. Ten miecz, zwany Szczerbcem, był przez wieki mieczem koronacyjnym królów polskich. W drodze powrotnej do Polski, Bolesław przyłączył do kraju Grody Czerwieńskie.

Wieloletnie starania Bolesława o koronę spełniły się pod koniec jego życia. W 1025 roku Bolesław koronował się na króla w Gnieźnie, lecz kilka tygodni po tym zmarł. Władzę po nim odziedziczył Mieszko II, którego rządy nie były już tak pomyślne.

Nadeszły dla Polski gorsze czasy. Polska powróciła do dawnej świetności dopiero za Kazimierza Odnowiciela.

Bolesław Chrobry był wielkim polskim władcą, twórcą potęgi państwa polskiego i pierwszym koronowanym królem. Dlatego następne pokolenia nazywały go nie tylko Chrobrym ale i Wielkim.