My z I połowy XXI wieku

Dla scharakteryzowania człowieka XXI wieku przytoczyłabym wiersz M. Hillar ?My z II połowy XX wieku?, bo jakże podobni jesteśmy do bohaterów tego utworu.
Poznajemy nowe technologie, dokonujemy coraz to większych odkryć. Budujemy coraz to wyższe drapacze chmur, dłuższe mosty, dzięki czemu czujemy się panami świata ? tu, na naszym globie, jak i w przestrzeni kosmicznej, planując jeszcze śmielsze podróże dla poznania innych planet.
Jesteśmy wykształceni, nie mamy żadnych barier czy przeszkód, żeby podróżować po całym świecie. Przykładem jest Europa, w której zacierają się granice, które do niedawna uniemożliwiające możliwość swobodnego przemieszczania się. Potrafimy odnaleźć się w nowych społeczeństwach, zmieniając miejsce zamieszkania lub też czy też pracę. Chętni poznawać nowych ludzi, kraje, ich kulturę i tradycje, zrywamy więzi rodzinne, pozostawiamy dom i odważnie idziemy przed siebie.
Używając nowoczesnych technologii, jesteśmy odważni, przebojowi, jednak najczęściej tylko w grupie. Ale każdy z osobna ma wiele słabości i wstydzi się je okazać. Boimy się swoich uczuć: miłości czy opiekuńczości, w obawie, żeby nie być zranionym, lecz często sami krzywdzimy drugą osobę.
My ? ludzie z pierwszej połowy XXI wieku pragniemy mieć dobre stanowiska, zasobne konta i być niezależnymi, dla osiągnięcia czego jesteśmy w stanie wiele zrobić, często przekraczając granice moralne, a nawet prawne. W pogoni za tymi dobrami nie widzimy drugiego człowieka lub też nie chcemy go zobaczyć, bo tak jest wygodniej.
Byłabym niesprawiedliwa nie pisząc, że gdzieś głęboko mamy uczucia, tylko wstydzimy się do nich przyznać. Kiedy mamy okazję uczestniczyć w koncertach charytatywnych, dużych zbiórkach pieniędzy lub wysyłając SMSy ? pomagamy. Niestety są to tylko datki pieniężne i unikamy bezpośredniego kontaktu z nieszczęściem innych.
Żyjąc na początku XXI wieku odchodzimy od tradycji, nie posiadamy własnych autorytetów, tworząc swoje najbliższe otoczenia z gadżetów czy narzuconych trendów.
W głębi duszy każdy z nas tęskni za drugim człowiekiem, za miłością, przyjaźnią, uściskiem dłoni. Jednak często tylko w domowym zaciszu odważamy się płakać na wzruszającym filmie i głośno powiedzieć ?Kocham!?.