Czy polscy pisarze podejmowali temat tęsknoty za ojczyzną w swoich utworach?

Zgadzam się ze stwierdzeniem, że pisarze polscy podejmowali problem wielkiej tęsknoty za ojczyzną w swoich dziełach. W poniższej rozprawce postaram się udowodnić moją tezę.
Na początku warto wspomnieć o bohaterach wykreowanych na wielkich patriotów starających się ciągle myśleć o ojczyźnie, i dla niej działać. Przykładem takiej postaci może być ks. Robak, w powieści A. Mickiewicza „Pan Tadeusz” . Początkowo przyłącza się on do wojsk napoleońskim, a potem próbuje zorganizować powstanie na Litwie, aby wyzwolić kraj znajdujący się pod zaborami.
Moim kolejnym argumentem jest to, iż świat opisywany w utworach, jak by go nie porównać do ojczyzny to Polska jest zawsze najpiękniejsza. Perspektywa, z jakiej jest ona ukazywana pokazuje nam tylko same zalety, wszystko jest piękne, młode, żywe. Potwierdza to opis ogrodu w P. Tadeuszu, gdzie wszystkie rośliny, (choć w rzeczywistość nie owocują w tym samym czasie) są ukazane w najpiękniejszej fazie swojej wegetacji. Służy to do pokazania, że to nasz kraj jest najpiękniejszy.
Nie warto zapomnieć o wielkiej tęsknocie do kraju ojczystego. Jak Skawińsk, który przez czytanie książek polskich zapomniał włączyć latarni, albo podróżnik w sonetach krymskich, któremu wydawało się, że usłyszy głos z Litwy.
Reasumując powyższe argumenty dochodzę do wniosku, że polscy pisarze podejmowali temat tęsknoty za ojczyzną poprzez odpowiednie kreowanie bohaterów, pokazywanie całego piękna polski i tego jak mocno można za nią tęsknić. Mam nadzieję, że moje argumenty wystarczyły, aby udowodnić tę tezę.