Dżuma, czyli nakaz etyki heroicznej

Dżuma i walka z tą śmiertelną zarazą zmienia ludzi. Bohaterowie przechodzą metamorfozę, choroba uczy ich heroicznych zachowań. Trzeba stać się naprawdę odważnym, ofiarnym i gotowym na poświęcenia aby pozostać w zadżumionym mieście i walczyć z epidemią. Bohaterowie tego utworu mogliby zostać wpisani do kanonu postaci heroicznych ? sędzia Othon [w obozie pomaga innym, potem sam umiera na dżumę], czy Józef Grand [urzędnik przesadnie skrupulatny i dokładny, niezaradny życiowo, ale po wybuchu epidemii okazuje wielkie serce, zaczyna walczyć z dżumą], jednak idealnym przykładem człowieka, który na skutek doświadczonej tragedii przeszedł wewnętrzną metamorfozę jest niewątpliwie Raymond Rambert, dziennikarz, który nie pochodzi z miasta i uważa, że cała ta choroba go nie dotyczy, że walka ta jest zbędnym bohaterstwem. Chce uciec, jednak jego postawa z czasem ulega diametralnej przemianie. Wstępuje do formacji sanitarnych! O ile z początku można by śmiało powiedzieć, że cechuje go egoizm, to w dalszym toku akcji powieści nie ma już o tym mowy. Rambert uczy się co to znaczy być człowiekiem, poznaje prawdziwe wartości i zaczyna według nich żyć, o czym świadczy fakt, że gdy nadarza się możliwość wyjechania z miasta dziennikarz z niej nie skorzysta. Wszyscy Ci ludzie żyją ze świadomością możliwości zarażanie się chorobą, a mimo to całkowicie oddają się pomaganiu innym, co czyni ich jeszcze bardziej heroicznymi. Bohaterowie ukazują swoje ludzie oblicze ? epidemia, kataklizmy, wojna ? wszystko to łączy jednostki, nakazuje wspólnie walczyć i zmusza do heroicznych zachowań!