Emancypacja kobiet w XIX wieku

EMANCYPACJA - jest to udostępnienie kobietą praw do udzielania się w życiu publicznym, brania udziału w wyborach, do nauki w szkołach średnich i wyższych oraz prawo do wykonywania różnych zawodów.

SUFRAŻYSTKA - (łac. Suffragium - głos wyborczy) nazwa używana do określania kobiet będących zwolenniczkami lub uczestniczących w emancypacji.

ŻYCIE PRZED EMANCYPACJĄ
Życie przed emancypacją było ciężkie i przede wszystkim niesprawiedliwe. Kobiety musiały ciężko pracować na roli, z tego powodu, że większość posiadłości podlegało jeszcze w tedy właścicielom ziemskim. Kobiety uważane były za osoby, które powinny być w domu, zajmować się dziećmi, mężem, domem. Kobiety rodziły w tym okresie od 4 do 8 dzieci w krótkich odstępach czasu, jednak średnia potomków wnosiła 2-4, ponieważ zwykłej rodziny nie było stać na utrzymanie tak licznej ilości osób, więc dzieci były oddawane, bądź umierały z braku odpowiednich warunków. Kobiety żyły na najniższym poziomie.

PRZYCZYNY EMANCYPACJI
Przyczyną buntu kobiet była przede wszystkim rewolucja przemysłowa, ponieważ zaczęła rozwijać się gospodarka i technika, ludność miała więcej ziem, więcej zarabiali, przenosili się ze wsi do miast, gdzie były lepsze warunki do nauki lub pracy. Podwyższył się również stan estetyki, były lepsze ubrania oraz więcej miejsc publicznych, w których można było się pokazać.

POCZĄTEK EMANCYPACJI I JEJ PRZEBIEG
Emancypacja swój początek miała we Francji, a dokładnie podczas rewolucji w 1789 roku. Dotychczas kobiety były poddane kurateli mężczyzn, nie posiadały praw, żony podlegały mężom, jedynie wdowy posiadały minimalną niezależność. Gdy żeńska część społeczeństwa zauważyła, że poprawienie się poziomu życia, miało bardzo dobre skutki dla mężczyzn, jednak one nadal są na w tym samym miejscu gdzie były i ich sytuacja jest ciągle tak zła jak była, jeżeli nie gorsza. Dlatego stwierdził, że wykorzystają sytuacje w kraju i podczas rewolucji francuskiej zaczęły tworzyć różne związki i stowarzyszenia, mające na celu jednoczyć wszystkie kobiety z różnych klas i w rezultacie doprowadzić do równouprawnienia. Jednak gdy ustalono konstytucje to mężczyźni dostali jeszcze silniejsze prawa obywatelskie, a kobiety jedynie parę przywilejów w małżeństwie. Mogły ubiegać się o spadek w razie śmierci męża, same decydowały o swoim partnerze, mogły występować o rozwód oraz brać udział w sprawach sądowych jako świadkowie. Rewolucja francuska dała ważne impulsy przyszłym ruchom kobiecym w całej Europie.
W momencie, kiedy nastała epoka romantyzmu, kobiety zyskały wielu zwolenników wśród mężczyzn. Otóż romantyzm głosił, że kobiety są wspaniałymi istotami, które zasługują na takie samo traktowanie i przywileje, jak i mężczyźni. Wielu artystów krytykowało zniewolenie kobiet w swoich pracach, które później były publikowane. Z powodu ciągłego przesiedlania się ludzi ze wsi do miast w poszukiwaniu lepszej pracy, gdzie sprawa o przyznanie praw kobietą była przez nie w każdy możliwy sposób nagłaśniana, zwiększyła się liczba kobiet uczących sie, było coraz więcej żeńskich szkół, jednak jak na razie tylko na poziomie podstawowym. Owszem liczba i zawód jaki wykonywały też się zmienił jednak ich płace były o 2/3 niższe niż mężczyzn, a forma i czas wykonywania zawodu taka sama, ponad to kobiety były bardziej kontrolowane i wytykano im wszystkie błędy.

W 1882 roku zostało wydane we Francji pierwsze feministyczne pismo "Trybuna kobiet", które wzbudziło wiele kontrowersji, jednak, emancypacja zdobywała coraz więcej zwolenników, nie tylko płci żeńskiej. Kobiety chcąc w jakikolwiek sposób podnieść swoją pozycje w społeczeństwie, wymyśliły, że na własną rękę będą zakładały prywatne kampanie pomocy pokrzywdzonym dzieciom, podrzutkom, prostytutką, ponieważ miało to charakter pomocy publicznej, a chodziło im o to by móc w jakiś sposób zaistnieć w życiu powszechnym. Kobiety stały się tak przekonujące, że nawet Karol Marks i Fryderyk Engels, którzy byli współzałożycielami I i II Międzynarodówki poparli je, jednak w momencie gdy ludność męska zdała sobie sprawę, że kobietom nie wystarczy tylko praca na tym samym poziomie co mężczyznom, ale będą chciały mieć jeszcze wyższe posady, czyli lepsze od mężczyzn. Co się nie spodobało, oczywiście nadal popierała działania kobiet pewna liczba mężczyzn, jednak nie była ona już tak wysoka. W 1848 roku zaczęto wydawać kolejne pismo feministyczne, które istnieje do dziś, jest to "Głos Kobiet". Publikowano w nim jakie są żądania kobiet i jak chciałyby, żeby wglądało społeczeństwo. Chciały więcej zakładów pracy, praw wyborczych, możliwość kształcenia się, dobre warunki pracy. Działania mające na celu doprowadzenie do tego nie polegały jedynie na pisemnych oświadczeniach, w Wiedniu, Berlinie i Francji sufrażystki tworzyły różnego rodzaju barykady, uczestniczyły w marszach, walczyły o państwo" W Ameryce Północnej po konferencji w Seneca Falls w 1848 roku opublikowano "Deklaracje Poglądów", która została tam przedstawiona, mówiła ona o prawach kobiet. Zarzucono o niesprawiedliwość skoro w dekrecie ogłoszono prawa kobiet, a w rzeczywistości nie ma tych praw" Doprowadziło to, że w Oficjalnym Dekrecie Stanów Zjednoczonych zawarto prawa kobiet, jednak były one tak małe jak prawa niewolników i Indian, pierwszych mieszkańców Ameryki. Kolejnymi działaniami kobiet było poparcie abolicjonizmu, myślały, że walcząc o prawa czarnych wywalczą tym samym prawa czarnych kobiet, co kolejno wiązało się z prawami dla wszystkich kobiet. Jednak żadne z tych działań nie przyniosło większego skutku, kobiety nadal były pozbawione pełnej swobody i wolności woli.

Rewolucja trwająca od 1848 do 1849 upadła. We wszystkich państwach, które przez nią przechodziły, stan życia kobiet się nie zmienił. Mężczyźni nadal byli uważani za lepszych. Po 1908 roku zakazano wydawania pism kobiecych, organizowania zgromadzeń oraz wszelkich innych żeńskich zgrupowań. Kobieta znowu była uważana za niewinną istotę, która jest tylko zdolna do prowadzenia domu, małżeństwa i macierzyństwa. Na akademii nauk przyrodniczych, wykładano, iż kobiety są przeznaczone, tyko do życia prywatnego i absolutnie do niczego innego się nie nadają. W biedniejszych klasach, musiały tworzyć pozory dostatku i szczęścia, aby nie uznano, że płaca męża nie wystarcza na utrzymanie domu, rodziny, ponieważ oznaczałoby to, że kobiety muszą pracować aby rodzina żyła w dostatku. W tamtym czasie pogorszyły się prawa dotyczące małżeństwa. Podczas jego zawarcia, mąż dziedziczył cały majątek, żony. Nie miały prawa do wyboru miejsca zamieszkania oraz, to ojcowie wybierali dla swych dzieci co będą robić w przyszłości i kobiety musiały tylko im w tym pomagać, bez możliwości wyrażenia swojego zdania. Mimo stanu w jakim się znajdował i ponownemu ograniczeniu możliwości, sufrażystki nie poddawały się i zaczęły od nowa tworzyć zgrupowania oraz pomagały jako sanitariuszki podczas wojny, co oznaczało, że pełnią profesjonalną funkcje w społeczeństwie.

Na konferencji w Lipsku, emancypantki wygłosiły mowę na temat ich praw, i niesprawiedliwości jaka ich dotyka, dzięki temu ich zdanie dotarło na szeroką skale kobiet. Zaczęły pracować jako guwernantki, praca polegała na tym samym co pracownicy domowej, jednak nazywała się inaczej i od razu inaczej była postrzegana, kolejno kobiety zatrudniane były na pocztach, w urzędach telegraficznych, jednak pracowały one tylko do czasu za mąż wyjścia. Mimo wykonywania takiego samego zawodu co mężczyźni były one gorzej traktowane, były objęte surową kontrolą i oczywiście skazane na napastowanie seksualne ze strony współpracowników lub pracodawców.

W różnych krajach, były te same problemy, stowarzyszenia polegające na tym samym, sufrażystki działały tak samo, jednak nie były to siły połączone międzynarodowo, owszem były one nawzajem popierane przez siebie, ale każdy kraj osobno dążył do równouprawnienia. Dopiero w Paryżu w 1878 roku gdy odbył się kongres kobiet, był on na skale międzynarodową. Dotychczas mieszczanki i robotnice, chciały polepszenia dla siebie sytuacji, jednak żądały czego innego, w Paryżu poruszono temat, który dotyczył obu tych klas, mianowicie prostytucje, obie te grupy chciały ją zaniechać i dziki temu uzyskały one pomiędzy sobą porozumienie i kobiety z wielu państw połączyły swoje siły i "zaatakowały" wspólnie.

Kobiety u progu nowoczesności, gdy panował ogólny modernizm miały większe szanse na otrzymanie w końcu tego o co tak bardzo walczyły. Podczas I wojny światowej, z powodu braku mężczyzn do pracy, zostały one dopuszczane do typowo męskich zawodów takich jak rzemiosło, przemysł, handel, również coraz większa liczba kobiet zamężnych pozostawała w pracy. Kobiety rodziły o połowę mniej dzieci, dzięki czemu skracał się czas ich wychowywania, czyli nie trzymało ich nic w domu. Poza tym w wychowywanie potomstwa nie mieszał się już ojciec, a matka nawet mogła wpływać na decyzje męża i wyrażać swoje zdanie o tym co robi. Zmienił się ubiór, kobiety nie nosiły już sukni, z dużej ilości materiałów, ale proste spodnie i marynarki, takie same jak mężczyźni.

OTRZYMANIE PRAW
W końcu kobiety otrzymały to co chciały i różnica płci została zlikwidowana, oczywiście nie we wszystkich państwach w tym samym momencie, kobiety zaczęły otrzymywać prawa od 1920 roku, pierwsze równouprawnienie otrzymały kobiety we Francji w , później w Szwajcarii, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy i reszta- Co umożliwiało im udzielanie się politycznie, ingerowanie w życie publiczne, uczęszczanie do szkół wyższych, jednak mimo to nadal większością studentów byli mężczyźni. Oczywiście były kobiety które się od razu bardzo wyróżniały, jak na przykład Maria Skłodowska-Curie, która otrzymała dwie nagrody Nobla, ponieważ przyczyniła się do rozwoju nauki. Jednak takie osoby były jeszcze wtedy rzadkością, lecz z czasem było ich coraz
więcej.