Charakterystyka porównawcza Antygony i Ismeny

W mojej pracy postaram się porównać ze sobą kontrowersyjne postacie. Będą to siostry Antygona i Ismena bohaterki dramatu Sofoklesa pt. ?Antygona?. Są one córkami Edypa i Jokasty oraz siostrami zmarłego Eteoklesa i Polinejkesa. Wokół których toczy cała fabułą tego dzieła literackiego. Pomimo, że są ze sobą spokrewnione ich zachowanie jest bardzo zróżnicowane jeśli nawet nie powiedzieć kompletnie odmienne. Bohaterki w dramacie zostają postawione przed bardzo trudnym próbą i wtedy ukazują się ich różnice w poglądach, zachowaniu i najważniejszych wartościach.
O wyglądzie sióstr wiemy właściwie niewiele. Dla autora dramatu nie było to najważniejszym aspektem. Możemy jedynie przypuszczać iż przypominały urodą typowe Greczynki. Prawdopodobnie miały one czarne włosy, kręcone, swobodnie opadające na ramiona. Ciemne, przypominające kolor węgla oczy i opaloną skórę. Ubrane były typowo jak na tamte czasy w Grecji. Swobodne sandały i luźne białe tuniki ze zdobieniami okrywały ciała większości ludności tamtych czasów. Warto zauważyć iż mimo, iż pochodziły one z rodziny królewskiej nie opływały w bogactwa i złoto. Nie można było zauważyć po ich wyglądzie nic co by wskazywało na szlachetne korzenie.
W dramacie występuje wątek który, jest główną ?kością niezgody? pomiędzy bohaterami. Polinejkes brat tytułowej postaci został pośmiertnie oskarżony o zdradę. Kreon, król Teb, zakazał jego pochówku. Antygona jednoznacznie stwierdziła iż jest to niezgodne z zasadami jej religii i postanowiła sprzeniewierzyć się królowi. Odważna dziewczyna głosiła wierność powinnością religijnym i oczekiwała aprobaty bogów oraz zmarłych. Postanowiła narazić swoje życie w celu oddania czci bratu. Natomiast Ismena postanowiła nie sprzeciwiać się woli króla i podporządkować się do jego rozkazów. Zachowała się bardzo bojaźliwie. W tym momencie należy zauważyć że dla Antygony najważniejsze było to co po śmierci. Dla Ismeny liczyło się tylko życie na ziemi.
Tytułowa bohaterka pragnie pokazać swój czyn jako bohaterskość jej osoby. Chce otrzymać wszystkie honory i poklask tylko dla siebie. Nie przyjmuje pomocy siostry która przełamując się postanawia ocalić siostrę w strachu spędzenia reszty życia samotnie. Pod koniec powieści autor ukazuje fakty które utrudniają jednoznaczne stwierdzenie czy zachowanie bohaterek było pozytywne czy negatywne.
Według mojej opinii obydwie bohaterki starały się udowodnić swoje racje. Jednak ludzie powinni zmieniać swoje zdanie, jeśli takowe okazuje się błędne. Tak właśnie uczyniła Ismena która inaczej niż swoja siostra spojrzała na problem z innej perspektywy i postanowiła pomóc Antygonie. Bardziej utożsamiam się z zachowaniem Ismeny która patrzyła także na dobro innych i nie brnęła ślepo w określonym kierunku. Uważam że w sytuacji w której zostały postawione bohaterki postąpiłbym jak Ismena. Wykazała się ona racjonalnym myśleniem i czystością serca.