Lekarstwem na komunizm był faszyzm i nazizm

Wstęp

W tej pracy spróbuję udowodnić słuszność tezy ?Lekarstwem na komunizm był faszyzm włoski i nazizm niemiecki?. W mojej pracy przedstawię wszystkie argumenty ?za? i porównam te wszystkie systemy ze sobą. Na koniec spróbuje was przekonać o słuszności tej tezy, pisząc własną opinie.

KOMUNIZM

KOMUNIZM (z łaciny communis ? wspólny, powszechny), zbiór poglądów ideologicznych i zbudowany na tej podstawie program polityczny dążący do stworzenia bezklasowego społeczeństwa, wprowadzenia zasad.

KOMUNIZM początkowo nie czyniono rozróżnienia między ideologią socjalistyczną a komunistyczną, jednak w końcu XIX wieku kształt komunizmowi nadał Lenin, kładąc nacisk na rewolucyjne metody działania, podczas gdy dawni socjaliści przyjęli nazwę socjaldemokratów i wykluczyli rewolucyjne metody działań. Komunizm zawierał nowe tezy:
- partia komunistyczna nie jest formą organizacji świadomych robotników, lecz organizacją awangardy, której zadaniem jest dopiero uświadomienie robotnikom ich roli społecznej i ich własnego interesu;
- system kapitalistyczny jako całość osiągnął już stadium dojrzałości (imperializmu), a rewolucja może rozpocząć się w kraju stanowiącym "najsłabsze ogniwo w łańcuchu państw imperialistycznych", czyli w Rosji;
- proletariat nie jest w stanie przeprowadzić rewolucji własnymi siłami, toteż musi wykorzystać niezadowolenie innych klas i warstw społecznych (sojusz robotniczo-chłopski);
- po rewolucji miała zostać wprowadzona dyktatura proletariatu, która miała być narzędziem zlikwidowania podziałów klasowych w społeczeństwie i zaprowadzenia bezklasowego społeczeństwa komunistycznego;
- przywódca partii decyduje o tym, co jest obowiązującą ideologią- apoteoza państwa, w którym jednostka jest całkowicie podporządkowana kolektywowi;
- budowa komunizmu oznacza zaostrzenie walki klasowej i wymaga rozprawienia się z klasami nieproletariackimi (oznaczało to przymusową kolektywizację rolnictwa i brutalną rozprawę z przeciwnikami politycznymi).





NAZIZM
NAZIZM- niemiecka odmiana faszyzmu, czyli ideologia głosząca likwidację ucisku i wyzysku klasowego. Mówi się, że nazizm i komunizm to ideologie pogardy i śmierci.
Nazizm, to nazwa nadawana niemieckiemu faszyzmowi; jako kierunek światopoglądowy i ideologia nazizmu była zlepkiem koncepcji elitarystycznych i rasistowskich, usiłujących uzasadnić prawa Niemiec do podbijania innych narodów i do panowania nad światem. Tak o nazizmie mówi encyklopedia, jego ideologia polegała na wpajaniu Niemcom, że należą do rasy panów. Nazywali się oni rasą aryjską, lepszymi ludźmi. Przyznawali sobie prawo do niszczenia wspaniałych dziedzictw kulturowych i historii okupowanych krajów. Byli bezwzględni i nieugięci, zaciekle dążyli do zwycięstwa i podporządkowania sobie świata. Wtedy nie zdawali sobie jeszcze sprawy, jak straszną i godną pogardy tworzą historię, aż do rozstrzygnięcia II wojny światowej: kiedy to oni musieli uznać wyższość innych. Nazizm doprowadził do masowych mordów na Żydach, do powstania obozów koncentracyjnych i do ?skaleczenia? psychiki ogromnej ilości ludzi. Wiele pozostało na to dowodów, lecz najważniejszym są słowa ludzi którzy przeżyli tamten czas: ? (...) Przed szopą leżą ułożone w duży stos zwłoki dzieci, od jednodniowych do mniej więcej trzyletnich.(...) Obraz ten prześladuje mnie jak zły sen(...)?. Cytat ten pochodzi z zapisków szofera Szwajcarskiej Misji Lekarskiej, który przyjechał do getta. Jeden dzień pobytu tam sprawił, że ten człowiek nie zaśnie do końca życia. Taki był właśnie nazizm.

NAZIZM [niem.], narodowy socjalizm, hitleryzm, ruch polit. (od 1919), ideologia, od przejęcia władzy przez A. Hitlera 1933 reżim państw. w Niemczech (tzw. III Rzesza). O istotę nazizmu toczą się spory: jest on traktowany jako niem. wariant faszyzmu lub jako jeden z podmiotów totalitaryzmu w Europie. Nazizm pojawił się i rozwinął jako protest przeciw klęsce Niemiec w I wojnie świat., kładącej kres ekspansjonizmowi cesarstwa, przeciw systemowi wersalskiemu oraz kryzysowi pierwszych lat powojennych. Nazizm był ruchem politycznym kierowanym przez Hitlera i jego partię NSDAP, od początku zmierzającym do obalenia Republiki Weimarskiej i ustanowienia wielkogermańskiej Rzeszy , mającej wieńczyć dzieje Niemiec. Program ruchu, opracowany w 1920 przez G. Federa, rozwinęli Hitler w ?Mein Kampf? (1925) i A. Rosenberg w ?Der Mythos des 20. Jahrhunderts ?(1930).
FASZYZM
FASZYZM [wł. < łac.], nazwa masowych ruchów politycznych i ideologii o skrajnie nacjonalistycznym charakterze, zmierzających do zdobycia władzy i stworzenia totalitarnego państwa. Jako ruch i ideologia faszyzm ukształtował się we Włoszech; 1919 B. Mussolini założył Fasci di Combattimento, związki kombatanckie, nawiązujące do tradycji starożytnego Rzymu (łac. fasces ?rózgi liktorskie?, unoszenie prawej ręki w geście pozdrowienia jako symbol ruchu), przekształcone 1921 w Il Partito Nazionale Fascista (Narodowa Partia Faszystowska), na czele której zdobył 1922 władzę i utworzył faszystowskie państwo. Z czasem nazwa faszyzm nabrała wymiaru międzynarodowego.
O zakres terminu i istotę faszyzmu toczą się od początku spory wśród uczonych i polityków, nacechowane emocjami i niewolne od politycznych implikacji. Przeważa opinia, że skrajną wersją faszyzmu był niemiecki nazizm, który dystansował się od faszyzmu włoskiego, choć w pierwszych latach sympatyzował z nim, a po 1935 wywierał nań znaczny wpływ. Ruchy i partie faszystowskie istniały w W. Brytanii (Czarne Koszule), Francji (Croix de Feu), Austrii, Finlandii, w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej, a także w Polsce (ONR, Falanga); w latach II wojny światowej faszyzm był reżimem państw. w Chorwacji (ustasze), Słowacji, Rumunii (Żelazna Gwardia) i na Węgrzech (Strzałokrzyżowcy). Elementy pokrewne faszyzmowi wykazywał autorytarny ustrój Portugalii po 1932 i Hiszpanii po 1939.
Faszyzm powstał i rozwinął się jako protest przeciwko rezultatom I wojny światowej i był wyznaniem wiary ludzi pokonanych, rozczarowanych, spragnionych odwetu; wyrażał niezadowolenie szerokich kręgów społecznych wywołane kryzysami ekonomicznymi i postępami komunizmu. Głosił, zwłaszcza we Włoszech i w Niemczech, przepełniony nienawiścią program negacji wersalskiego ładu politycznego w Europie; zwracał się przeciwko liberalizmowi i demokracji, pluralizmowi partyjnemu i parlamentaryzmowi, a także przeciwko kapitalizmowi i bolszewizmowi. Był wrogo nastawiony do indywidualizmu, humanitaryzmu i racjonalizmu. Żądając dla siebie ?całego człowieka? i uznając się za system charyzmatyczny, tj. za światopogląd, którego zasady nie poddają się weryfikacji i w które należy wierzyć, faszyzm z nienawiścią traktował zarówno chrześcijaństwo, jak i ?w szczególności? komunizm. Prezentując się jako filozofia, której dane było ?przezwyciężyć? cały dorobek europejskiej tradycji myślowej, faszyzm we Włoszech woluntarystycznie nawiązywał do poglądów N. Machiavellego, V. Parety, G. Sorela, czerpał z nacjonalistycznych tradycji XIX w., opierał się na ideologii imperializmu włoskiego, stworzonej przez F. Crispiego, szukał powiązań z doktryną G.W.F. Hegla. W Niemczech chętnie powoływał się na teorie J.A. Gobineau i H.S. Chamberlaina, F. Nietzschego, R. Wagnera. W innych faszystowskich ruchach wzorem były najczęściej nacjonalistyczne i antydemokratyczne tradycje rodzime. Pozytywny program faszyzmu rozwinął Mussolini w La dottrina del fascismo (1932). Ideologia faszyzmu nie stanowiła zwartego systemu światopoglądowego, lecz była eklektycznym połączeniem różnych elementów, m.in. darwinizmu społecznego, etnocentryzmu, elitaryzmu, rasizmu, antysemityzmu. Faszyzm jest ideologią skrajnie nacjonalistyczną. Jej podstawę stanowiła koncepcja ?misji dziejowej? własnego narodu i jego wyższości nad innymi, oraz zasada wroga-sprawcy wszelkiego zła społecznego, którego upatrywał z reguły w liberałach, demokratach, komunistach i Żydach; antysemityzm najwcześniej zrodził się w niemieckim nazizmie (norymberskie ustawy, uchwalone 1935 przez III Rzeszę); potem do głosu doszły tendencje antysemickie, które uzewnętrzniły się również w faszyzmie włoskim. Ideologia wroga prowadziła do pochwały wojny, która miała wieńczyć hegemonialne ambicje faszyzmu. Program społeczny faszyzmu przejął wiele haseł socjalistycznych: zapowiadał likwidację kapitalizmu przez zniesienie podziałów klasowych i wprowadzenie (we Włoszech) korporacji; obiecywał zniesienie bezrobocia przez roboty publiczne,ośmiogodzinny dzień pracy, godziwe płace, tworzenie sportowo-rekreacyjnych organizacji. Dzięki rozwijaniu programu socjalnego faszyzm pozyskiwał masy zwolenników dla polityki państwa.
Faszyzm głosił kult państwa totalitarnego, tj. monopartyjnego i policyjnego, przenikającego nie tylko wszystkie sfery publiczne, ale i prywatnego życia jednostek, ingerującego arbitralnie w naukę, kulturę, będącego jedynym prawotwórcą; nad całokształtem życia publicznego i prywatnego panowała policja polityczna; system bezpieczeństwa był oparty na kilku rodzajach policji mundurowej i tajnej (np. wł. OVRA). Faszyzm zahamował rozwój kultury i dokonał niebywałego poniżenia prawa. Kult państwa łączył się z zasadą wodzostwa; wódz (wł. duce) był utożsamiany z państwem i narodem, był najwyższym przywódcą partyjnym, najwyższym dowódcą wojskowym i najwyższym sędzią; ?miał zawsze rację?, ?stał na straży prawa?; jego wola wyznaczała ramy obowiązujących norm moralnych, uruchamiała terror, wojnę i masowe zbrodnie, których ofiarą padały miliony ludzi. W okresie powojennym faszyzm, pokonany i skompromitowany w II wojnie światowej, nie odrodził się w dawnych formach i rozmiarach. W wielu jednak krajach działały partie bezpośrednio nawiązujące do tradycji włoskiego faszyzmu i niemieckiego nazizmu. Należały do nich m.in. Narodowo-demokratyczna Partia Niemiec (NPD), działająca w Niemczech w latach 60., Ruch Społeczny we Włoszech, Amerykańska Partia Nazistowska w USA, aktywna dziś w Niemczech Partia Republikanów, Front Ludowy we Francji. Podobne partie działają w W. Brytanii, Belgii, RPA, w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej. Ich programy określa się jako neofaszyzm. Partie te imitują styl działania i wodzowski charakter partii faszystowskiej, ale nie są masowe: ich klientelę stanowi przede wszystkim młodzież, rozczarowana bezrobociem i stagnacją, ożywiana ksenofobią. Nadużywanie terminu faszyzm prowadzi często do uznawania za faszystowskich ruchów, programów i reżimów autorytarnych.
Faszyzm, nazizm i komunizm

I Wojna Światowa miała być ostatnią, która swoimi potwornościami i ogromem zniszczeń spowodowała szczerą chęć narodów do pokoju. Po wojnie Liga Narodów wydała Traktat Wersalski, który ustalał porządek w Europie. Niemcy, Węgry, Bułgaria i inne kraje, przeciwne państwom Ententy, straciły wiele obszarów oraz zostały niezwykle upokorzone. Niestabilna sytuacja polityczna tychże krajów sprzyjała powstawaniu ekstremistycznych ruchów chcących obalić założenia Traktatu. W Europie szalała hiperinflacja, panowało bezrobocie, gospodarka powoli popadała w ruinę. Czynniki te wywołały wybuch niezadowolenia społecznego. Wówczas ukształtowały się 3 główne ruchy: Faszyzm, Komunizm oraz Nazizm.

Pierwszym krajem w którym nastąpił przewrót stały się Włochy. W 1919 roku Benito Mussolini stanął na czele organizacji faszystowskiej, która skupiała w swoich szeregach przede wszystkim kombatantów I Wojny. Organizacja ta nosiła nazwę Związek Walki i miała swoje ?oddziały? na terenie całego kraju. Kiedy Włochy stanęły w obliczu rewolucji społecznej , aktywną działalność podjęły bojówki faszystowskie -?czarne koszule?. Dzięki temu faszyści utworzyli w parlamencie Narodową Partię Faszystowską. Jesienią 1922 roku opracowano plan ?marszu na Rzym? celem obalenia rządu. Król odmówił wprowadzenia stanu wyjątkowego i zgodził się na przekazanie funkcji premiera Mussoliniemu. Wielu postrzegało ?marsz na Rzym? jako ratunek monarchii zagrożonej przez komunistów. Od chwili przejęcia władzy przez Mussoliniego, jego partia zaczęła robić ?porządki? w państwie. I tak 1925 roku wprowadzono dyktaturę partii faszystowskiej, a rok później w 1926 zakaz działalności partii politycznych i związków zawodowych. Nowa tyrania posługiwała się czarnymi koszulami, które zastraszały społeczeństwo. Rozbijali oni wszelkie organizacje mogące zagrozić Narodowej Partii Faszystowskiej (NPF) w monopolu władzy. W miejsce rozwiązanych związków zawodowych powstały korporacje, łączące pracodawców i pracowników oraz rozstrzygające spory w miejscu pracy. Państwo stało się aktywny uczestnikiem życia gospodarczego. W lutym 1929 r. rząd włoski zawarł z kościołem tzw. pakty laterańskie, które zakończyły spór państwa włoskiego z Kościołem. Katolicyzm stał się religią państwową. Niewątpliwie porozumienie z Stolicą Apostolską umocniło popularność rządów faszystowskich.

Komunizm jako system władzy zaistniał po rewolucji październikowej w Rosji w 1917 roku. Przywódcą tego zrywu został W. Lenin, który mimo wielu przeciwności zdobył na czele swoich bolszewików pełnie władzy w tym kraju. Władze bolszewickie na początku 1918 r. ustanowiły tzw. Komunizm wojenny. W konsekwencji nastąpiło upaństwowienie banków, transportu, handlu i dużych zakładów przemysłowych; większość fabryk zmilitaryzowano. Wprowadzono zakaz prywatnego handlu towarami rolnymi i obowiązkowe dostawy nadwyżek zboża po bardzo niskich, urzędowych cenach. Gospodarka była oparta na systemie nakazów i przydziałów surowców oraz towarów konsumpcyjnych. Do zaprzestania prowadzenia polityki komunizmu wojennego, skłoniło Lenina krwawo stłumione powstanie marcowe. Również statystyki polityki komunizmu mówiły same za siebie: produkcja przemysłowa spadła o 75%, a rolna o połowę. W miastach brakowało żywności. Kraj ogarnął głód. W 1919 r. założono w Moskwie Międzynarodówkę Komunistyczną- Komintern. Organizacja ta odrzucała system demokracji parlamentarnej. Wiosną 1920 r. próbowano ?przenieść rewolucję? na skalę światową, jednak klęska w wojnie z Polską skutecznie przekreśliła te plany. Kiedy komunizm wojenny doprowadził Rosję nad przepaść, bolszewicy zaczęli realizować Nową Politykę Ekonomiczną ( NEP).Polityka NEP powoli przywracała działanie rynku a następnie wzmocniła gospodarkę i władzę bolszewików. Miała też jednak ujemne skutki, bezrobocie i wzrost różnic majątkowych. Obok głównej Rosji Radzieckiej istniały, związane z nią, republiki Białoruska i Ukraińska oraz utworzona z Armenii, Azerbejdżanu i Gruzji Federacja Zakaukaska. Grudzień 1922 r. przyniósł ze sobą powołanie nowej federacji: Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich(ZSRR).W 1924 roku zmarł pierwszy przywódca ZSRR Włodzimierz Lenin, który w tajnym testamencie wyznaczył na swojego następcę Lwa Trockiego. Ostatecznie w 1929 roku dzięki wielu sojuszom politycznym walkę tą wygrał Józef Stalin, który od tego roku stał się faktycznym dyktatorem. Rozpoczynała się era stalinizmu, jednego z najbardziej zbrodniczych systemów totalitarnych. Jednym z pierwszych posunięć I sekretarza partii stało się utrącenie NEP-u. Gospodarz (jeden z pseudonimów Stalina) rozpoczął przymusową kolektywizacje wsi, które okazało się jednym z najkrwawszych zbrodni w dziejach ludzkości. Kolektywizacja ta polegała na odebraniu siłą ziemi chłopom i spędzeniu ich do państwowych rolnych spółdzielni produkcyjnych - sowchozów i kołchozów. Gospodarz nakazał rozpoczęcie wielkiego uprzemysławiania kraju. W wyniku tej akcji realizowanej w planach pięcioletnich nastąpił w Związku Radzieckim olbrzymi wzrost produkcji przemysłowej. Jednak głównym powodem przyrostu produkcji było stworzenie w ZSRR niezliczonej armii niewolników, którymi stawali się więźniowie z obozów pracy (gułagów). W czasie rządów Stalina możemy zaobserwować rozrost policji politycznej (NKWD), które walczyło z ?kontrrewolucją. Szefem NKWD wówczas był Jeżów, który na polecenie Gospodarza dokonywał olbrzymich czystek w aparacie partyjnym, w armii i w służbie bezpieczeństwa po swoim poprzedniku (Jagodzie).

Po przegranej wojnie Niemcy doznały ogromnego upokorzenia a trudności gospodarcze sprzyjały rozwojowi nacjonalistycznych i kombatanckich organizacji. W 1919 r. Adolf Hitler stanął na czele jednej z takich organizacji. Nosiła ona nazwę Narodowosocjalistyczna Partia Robotników(NSDAP). Ten młody, zapalony Austriak, przekonany o wszechobecnym spisku przeciwko niemu i narodom germańskim, lubujący się w dyscyplinie wojskowej, na czele swego ugrupowania w 1923r. wdarł się do monachijskiej piwnicy, gdzie przebiegało zebranie ugrupowań konserwatywnych i nawoływał - wzorem Mussoliniego - do "marszu na Rzym". To wystąpienie skończyło się jednak klęską, gdyż jego partia - Narodowo Socjalistyczna Niemiecka Partia Robotników, utworzona z Niemieckiej Partii Robotników - monachijskiego ugrupowania sfrustrowanych kombatantów - w 1919r , została zdelegalizowana, a sam Hitler skazany na 5 lat więzienia. Pobyt w areszcie zaowocował powstaniem książki "Mein Kampf" .Po wyjściu na wolność, Hitler zaczął od odbudowy swojej organizacji i na wzór włoskiego faszyzmu powstały partyjne bojówki SA. Jednak NSDAP nadal nie miała większych wpływów. Dopiero w po roku 1929 nastąpiła zmiana. Lata Wielkiego Kryzysu, kiedy gospodarka Niemiec była w tragicznej sytuacji, a rzesze ludzi w trosce o lepsze jutro szukały oparcia w dwóch partiach: Komunistycznej i Nazistowskiej przyniosły w 1930 r. NSDAP poparcie 18% i tym samym 107 miejsc w Reichstagu. Przegrana z Hindenburgiem, wiosną 1930 r. podczas wyborów prezydenckich, co prawda nie dawała wysokiej pozycji, ale za to 37% głosów. Hitler odrobił to już w czerwcu, wygrywając wybory i zdobywając tym samym 230 miejsc w parlamencie. Narastający kryzys gospodarczy i ogólnie niezadowolenie społeczeństwa doprowadziły do kolejnych wyborów. Tym razem NSDAP przegrała rywalizację. Spadek popularności, wymusił na Hitlerze przyłączenie się do konserwatystów. W styczniu 1933 r. Adolf Hitler został kanclerzem Niemiec. To wydarzenie było pierwszym krokiem w drodze po władzę. Republikę Weimarską zastąpiono III Rzeszą. W okresie kilku miesięcy Hitler stworzył podstawy totalitaryzmu. Natychmiast zlikwidowano wszystkie niezależne organizacje polityczne. Latem 1934 r. po śmierci Hindenburga , Adolf Hitler objął posadę prezydenta III Rzeszy. Jego władza była ograniczona tylko teoretycznie. 30 czerwca 1934 r. członkowie SS dokonali masakry kierownictwa SA. Kierownictwo SS objął Heinrich Himmler, a organizacja pod jego dowództwem stała się główną formacją policyjną Niemiec. Powstała również policja polityczna, nazwana Gestapo. Rok 1935 był rokiem ważnym, ponieważ wydano Ustawy Norymberskie, na mocy których ludność żydowska oraz cygańska została pozbawiona jakichkolwiek praw.

Jedna cecha łączyła wszystkie te ruchy, czyli system autorytarny tzw. rządy silnej ręki. Dyktatura zwyciężyła. Nad państwem, władzę sprawował praktycznie jeden człowiek, a władza ta nierzadko była sprawowana na przekór wszystkim prawom. Do plusów można zaliczyć spory jak na owe czasy rozwój kultury. Powstawały nowe nurty w sztuce czy muzyce. Fizyka, chemia oraz matematyka zrobiły wielki krok do przodu. Powstały nowe teorie. Komunizm oraz nazizm szerzyły wielki terror. Powiedzenie ?po trupach do władzy? miało w owych czasach swoje realne odzwierciedlenie. Nazizm był szczególnie niebezpieczny, ponieważ jego przywódca łamiąc postanowienia traktatu i wkraczając do północnej Francji praktycznie zapoczątkował II Wojnę Światową. Dyktatura faszystowska sprowadzała się głównie do propagandy, bez stosowania masowego terroru. Dlatego można powiedzieć ,że była to władza stosunkowo łagodna.

Własna opinia

Zgadzam się z tezą zawartą w temacie, gdyż nazizm i faszyzm były lepsze od komunizmu naprawdę a nie tylko z pozoru. Chociaż uważam, że żaden z nich nie był dobry to jednak zdecydowanie najgorszy z nich był komunizm. Mimo, że głosił on równość wszystkich obywateli, w rzeczywistości wcale tak nie było. W państwie był podział towarów konsumpcyjnych i scentralizowana produkcja a chłopi mieli obowiązek dostarczać państwu produkty rolne. W nazizmie niemieckim i faszyzmie włoskim najważniejszy był naród i tępiono tam ludzi innych narodowości, władze w państwie dążyły to stworzenia wielkich mocarstw i robiły wszystko co dobre dla swoich rodaków. Komuniści tylko tak mówili ale czynili co innego, m.in: władze tępiły się nawzajem ze szkodą dla obywateli, prześladowano chłopów broniących swej ziemi przed kolektywacją, prześladowano wojskowych a nawet inteligencji oraz współtowarzyszów z partii. Wszyscy obywatele wcale nie byli traktowani na równi ani sprawiedliwie, tak jak czyniono to w nazizmie i faszyzmie, tylko za popełnione przestępstwo nie obwiniano tylko sprawcy ale także jego najbliższą i dalszą rodzinę. I co to ma być za sprawiedliwość??? A co to ma być za równość i wolność skoro nawet 12 letnie dzieci zsyłano do łagrów. Komuniści nawet nie wiedząc sami niszczyli swoje państwo, pozbawiając je 40% starej i doświadczonej armii, zabijając 35 tysięcy żołnierzy bez mrugnięcia okiem. Jak oni dbali o swoje państwo, zapewniając ludziom tylko głód i nędzę. Ludzie nie mogli też wyrażać swoich własnych poglądów, w życiu a zwłaszcza w mediach, ponieważ w państwie komunistycznym obowiązywała ostra cenzura. Prześladowano ich również za krytykę partii i ustroju. Tworzono obozy pracy przymusowej nie tylko dla ludzi obcych i wrogich klasowo ale także obywateli państwa komunistycznego. W państwach gdzie panował nazizm lub faszyzm tak się nie działo, ponieważ dbano o gospodarkę kraju i o swoich obywateli. W komunizmie wcale nie zginęło mniej ludzi niż w nazizmie czy faszyzmie, tak naprawdę to zginęło dużo więcej i to nie tylko mniejszości narodowych ale także obywateli tegoż właśnie państwa w wielu powstaniach chłopskich i z głodu.
Myślę, ze te argumenty zdołają przekonać was że faszyzm i nazizm były lekarstwem na komunizm aby nie rozszerzył się on na cały świat, ponieważ wtedy było by naprawdę źle.

PODSUMOWANIE

Czytając słowa które głosili komuniści, każdy człowiek uzna, że ta ideologia jest dobra. Niestety jest inaczej. Naprawdę, to w każdym państwie w którym kierowano się ideologią komunizmu, rozwinął się totalitaryzm czyli system sprawowania rządów polegający na kontrolowaniu przez władze danego państwa wszystkich przejawów życia społecznego. Komunizm zaprowadzał nowy porządek w funkcjonowaniu niezależnych państw. ? Zżerał ? demokrację od środka i doprowadzał do władzy nieodpowiednich ludzi. W tamtym czasie nie można było się bezpiecznie poruszać po ulicach. Ludzie pracowali w ciężkich warunkach na klasę rządzącą, która oddawała im z tego tylko niewielką cząstkę. Wrogów politycznych zabijano lub wywożono na Sybir. Nikt nie potrafił się temu sprzeciwić...i to było najgorsze. Po upadku komunizmu krajom europejskim nie udawało się podnieść z kryzysu i załamania przez niego wywołanego. Wszystko trzeba było budować od początku, od zera.