O Śmierci w "Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Śmiercią"

Śmierć w utowrze "Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią" jest odzwierciedleniem typowego kulturowego modelu postaci utozsamianej z zakończeniem życia. Tajemnicza, niepokonana, wszechmocna, nieubłagana - taką właśnie jaiw sie przecież w nasyzch wyobrażeniach.
Według utworu powstała ona w raju, w momencie zerwania zakazanego owocu przez Ewę. Można ją więc nazwać jednym z "objawów" pozniania przez ludzi dobra i zła, pozbawienia ich życia wiecznego.
Mistrzowi Polikarpowi Śmierć jawi się jako szkaradna postać z kosą w dłoni. Okryta jest białą płachtą, spod której wystają przerażające żółte kości. Chuda zjawa straszy żółtymi oczami i twarzą pozbawioną warg. Z głębokich oczodołów wypływają strumienie krwi, naderwany i zniszcony nos sprawia wrażenie jakby miał za chwilę odpaść. Cała postać wygląda niezywkle szkaradnie. Przypomina ( a może nim jest?) ludzki szkiet, odziany w białą chustę. Budzi lęk i obrzydzenie. Jest mściwa, bezlitosna, przebiegła i okrutna. Jednocześnie jednak - najsprawiedliwsza ze wszytskich istot -wobec niej wszyscy są równi i ich ziemska "wyższość" nad innymi nic dla niej nie znaczy.
Postać śmierć wzbudza w czytelniku wstręt, przerażenie, ale także ciekawość oraz szacunek. Nie można jednoznacznie określić, czy jest ona naszym sprzymierzeńcem, czy też wrogiem. Poucza i każe zyć zgodnie z boskimi naukami i przykazaniami, zabierając jednocześnie życie - dar Boga.

Zwięźle ale na temat ^^