Andrzej Sapkowski "Wiedźmin" - recenzja

"- Na moim mieczu - warknął Zoltan - wyryte jest starodawnymi runami prastare krasnoludzkie zaklęcie. Niech no jeno który ghul zbliży się na długość klingi, popamięta mnie. O, popatrzcie.
- Ha - zaciekawił się Jaskier, który właśnie zbliżył się do nich. - Więc to są słynne tajne runy krasnoludów" Co głosi ten napis"
- "Na pohybel skurwysynom!" "

Myślę, że "Wiedźmina" Andrzeja Sapkowskiego nikomu przedstawiać nie trzeba. Jest to niewątpliwie najpopularniejsza polska postać literatury fantasy, jeżeli nie literatury w ogóle, o której opowiadają dwa zbiory opowiadań oraz pięciotomowa saga. Na jej podstawie nakręcono film, stworzono grę komputerową i fabularną. Zapewne żaden współczesny polski pisarz nie odniósł takiego sukcesu jak Sapkowski. Na czym polega sukces jego książek? Cóż, zapewne na tym, iż są po prostu świetne.

Książki "wiedźmińskie" co prawda stanowią siedem oddzielnych tomów, jednak najlepiej jest je rozpatrywać razem, jako jedno wielkie dzieło. Wtedy dopiero otrzymamy kompletny obraz książek, w które zaczytują się już nie tylko miliony Polaków, ale także Anglików, Niemców, Francuzów, Hiszpan, Czechów, Słowaków i Litwinów - bowiem na takie języki zostały już przetłumaczone książki Andrzeja Sapkowskiego. Fani nadali mu nawet "pieszczotliwy" tytuł AS-a polskiej fantastyki.

Pierwsze opowiadanie o wiedźminie zostało opublikowane w czasopiśmie "Fantastyka" w 1986 roku. Zostało one ciepło przyjęte przez czytelników, co stało się siłą napędową do powstawania kolejnych opowiadań. Wkrótce zostały one zebrane w dwa tomy, a Sapkowski rozpoczął pracę nad "Krwią Elfów", pierwszym tomem Sagi o Wiedźminie...

W książkach Sapkowskiego znajdujemy wspaniale wykreowany świat fantasy - może nie tak epicki jak we "Władcy Pierścieni", za to o wiele bardziej wyrazisty i pełnokrwisty. Elfy są nie tylko dumne i piękne, ale i wredne, krasnoludy co prawda wojownicze, ale wulgarne poza wbrew wszelkiej przyzwoitości, a ludzie... Cóż, ludzie są zapewne najbardziej perfidną rasą ze wszystkich.

Najważniejszą zaletą twórczości Sapkowskiego są "walory językowe". Podczas lektury nieraz nie można się wprost nadziwić, że absolwent studiów ekonomicznych tak świetnie włada językiem polskim. Świetna narracja, stylizacja, inteligentne dialogi - to wszystko sprawia, iż nawet poloniści chwalą prozę AS-a.

Natomiast miliony fanów cenią twórczość Sapkowskiego za nieprzeciętny i powalający nieraz humor. I to humor inteligentny, choć czasem nieco trywialny. Jednak, wulgarność i wulgaryzmy są w literaturze dozwolone, o ile ich użycie jest uzasadnione.. Znam autorów - szczególnie fantasy - u których wulgarność staje się swoistą sztuką dla sztuki. Inaczej jest u Sapkowskiego - wszelkie pojawiające się u niego kolokwializmy mają swe uzasadnienie i miejsce, służą do budowy atmosfery i sylwetki pojawiających się bohaterów.

A właśnie kreacja bohaterów jest następną wielką zaletą prozy Sapkowskiego. Postacie przewijające się na kartach jego książek są prawdziwie pełnokrwiste, interesujące i wyraziste. Zarówno dumny, nie całkiem pozbawiony uczuć wiedźmin, płowowłosa Ciri, Yennefer pachnąca bzem i agrestem, jowialny krasnolud Jarpen Zigrin, całodobowy wampir Regis czy wreszcie trubadur Jaskier - barwny awanturnik.

Bohaterowie, humor, wielowątkowa i zajmująca akcja - te czynniki składają się na niewątpliwie zasłużony sukces "Wiedźmina". Tak jak Sapkowski czerpie w swych powieściach z dorobku Sienkiewicza, tak teraz wielu młodych twórców wzoruje się na Sapkowskim, który stworzył już nie powieść dla młodzieży, ale literaturę najwyższej klasy. Kto czytał - na pewno przyzna mi rację, kto nie czytał - ten koniecznie musi to zrobić.