Charakterystyka Santiago "Alchemik".

Santiago jest głównym bohaterem powieści p.t. ?Alchemik? autorstwa Paula Coelho. W chwili rozpoczęcia się akcji, usytuowanej gdzieś w XX wieku, ma on około osiemnastu czy dwudziestu lat. Wolą jego rodziców było, by został on księdzem, lecz Santiago porzucił seminarium ? wolał podróżować. Podjął więc pracę pasterza. Prowadził wraz ze swym stadem owiec wędrowny tryb życia pośród pól Andaluzji.
W książce nie pojawia się dokładny opis wyglądu bohatera. Możemy się jedynie domyślać, że był osobą o typowo Andaluzyjskiej, hiszpańskiej urodzie. Wiadomo też, że nie ubierał się w sposób wyróżniający go w jakiś sposób z otoczenia - nosił zwyczajne ubrania z wełny i lnu. Nieodłączny niemal przez dużą część jego życia elementem stroju był gruby, wełniany płaszcz.. Nic więcej nie wiadomo. Brak opisu zewnętrznego był najprawdopodobniej celowym zabiegiem autora, by nie koncentrować się na cechach zewnętrznych, lecz na czynach i przemyśleniach bohatera.
Strój bohatera, wykonany z prostych i tanich, choć wytrzymałych materiałów zdradzał jego praktyczną naturę. Można też z niego wywnioskować jego podejście do wszelkiego rodzaju majątku: mimo iż poszukiwał skarbu dobra doczesne nie pochłaniały go bez reszty, zadowalał się skromnym dobytkiem, jeśli tylko zaspokajał on jego potrzeby, nie będące zbyt wygórowanymi.
Santiago należał do osób raczej zrównoważonych. Nie miotały nim zwykle emocje, można nawet odnieść wrażenie, że takich uczuć jak gniew czy zazdrość prawie wcale nie odczuwał. Nie krył jednak swojej radości, której wiele razy doświadczał, najczęściej gdy udało mu się odczytać kolejny znak lub zrozumieć kolejny fragment zarówno Mowy Wszechświata jaki i tajemnicy Własnej Legendy. Chętnie opowiadał o sobie prawie nieznanym osobom, takim jak Anglik poznany w czasie podróży karawaną.
Pasterz błyskał często inteligencja, potrafił myśleć chłodno i logicznie ? nawet w obliczu śmierci jaka mogła go spotkać z rąk dowódcy, który go pojmał, pomimo iż znalazł się w całkiem nowej sytuacji i początkowo nie wiedział co ma zrobić, udało mu się wyjść cało z opresji. Uwagę zwracała także jago błyskotliwość ? zauważał wiele rzeczy, które inni ludzie pomijali.
Santiago cieszył się dużą niezależnością. Nie poddał się woli rodziców, którzy chcieli by został księdzem, lecz sam zadecydował o swojej przyszłości, zgodnie z własnymi pragnieniami. Podziw budziły takie cechy charakteru jak niezłomność i upór Santiago w dążeniu do celu. Mimo, iż kilka razy niewiele brakowało by się poddał i porzucił swój cel, to jednak nie poddawał się i szedł dalej raz obraną przez siebie drogą . Nie posiadał władczego charakteru. W zupełności zadowalał go fakt, że może decydować o samym sobie i nie miał potrzeby dyrygować za innych.. Santiago szczycił się uczciwością. Kilkukrotnie okradziony znalazł się w opłakanej sytuacji, jednak sam nie zabrał nikomu nawet kromki chleba ? wolał uczciwie zapracować na swoje pieniądze, co było również przejawem przedsiębiorczości.
Santiago posiadał cenną wiedzę, lecz nie dzielił się nią z ludźmi. Myślę, że było to znakiem pewnego egoizmu. Nie pozwalał on innym na szczęście, poprzez odnalezienie Własnej Legendy, ponieważ nie wiedzieli oni nawet, że ona istnieje. I nie specjalnie przemawia do mnie zdanie, że wiedza ta zaszkodziłaby ich spokojnej egzystencji. Bohater nie kierował się też zawsze w swoim życiu zbytnim rozsądkiem ? zbyt bardzo ufał ludziom, w konsekwencji czego został trzykrotnie okradziony. Kolejnym na to dowodem jest kierowanie się znakami i podążanie za nimi, mimo iż było to lekkomyślne. Dobrym przykładem będzie zarówno porzucenie seminarium, jak i udanie się w daleką podróż przez pustynię, w pogoni za sennym marzeniem.
Santiago był z natury dobrym człowiekiem. Jest dobrym wzorem do naśladowania: uczciwy, uparty w dążeniu do celu, samodzielny. Jego naiwność, aż przerysowana, jest nawet mimo najusilniejszych starań niemożliwa jest do przejęcia - wydaje się wręcz zadziwiające jak ktoś tak ufny i nieprzygotowany na zagrożenia osiągnął wiek lat dziesięciu, a co dopiero dwudziestu. Tą właśnie cechę można przyjąć za główną wadę bohatera. A egoizm? No cóż, nikt nie jest doskonały. A powiedzmy sobie szczerze, kto z nas nie ma go ani odrobiny?
Podczas przyglądania się postaci Santiago, odniosłam pewne wrażenie, które mnie zastanowiło. Bohater ten nie ma tak naprawdę żadnego wpływu na wartość książki, która zachowałaby swój sens nawet przy całkowitym braku fabuły, gdyby składała się z samych tylko wywodów filozoficznych. Jedynym celem pojawienia się zarówno pasterza jak i pozostałych osób występujących w dziele Coelho było urozmaicenie książki, tak by stała się ciekawsza dla czytelnika. Tak naprawdę mogło by ich po prostu nie być.

Ilmare