Ocena postawy św. Aleksego ze współczesnej perspektywy.

Święty Aleksy jest doskonałym przykładem średniowiecznego ascety, czyli człowieka, który dobrowolnie decyduje się na umartwianie, odrzucanie wszelkich przyjemności oraz życie w skrajnej nędzy i cierpie-niu. Dla ludzi z jego czasów był on wzorem do naśladowania, jednak jak jest spostrzegany współcześnie? Trudno jest to jednoznacznie stwierdzić. Większość ocenia go jako dobrego i przykładnego świętego, jednak są
i tacy, którzy potępiają jego sposób bycia. O odmienności zdań na temat św. Aleksego możemy przekonać się, słysząc wypowiedzi uczniów na lekcjach języka polskiego, gdy owy temat jest poruszany.
Zastanówmy się co było powodem takiego, a nie innego trybu życia świętego Aleksego. Na pewno uzyskanie zbawienia i osiągnięcie świętości już na ziemi. Pasma wyrzeczeń, umartwianie ciała, cierpienie z powodu mrozu i głodu przybliżały Aleksa do Boga, tak więc i do szczęścia. Ascetyczny sposób życia, był niewątpliwie sposobem oddania czci Stwórcy, który decyduje o tym kto ujrzy Jego Królestwo. Celem było również udoskonalenie w sobie cnoty i pobożności. Odchodząc od rodziny, poświęcił cały swój czas na modlitwę, rozmowę z Bogiem. Dzięki temu miał stały kontakt z Panem, który czuwał nad nim. Zostawienie małżonki tuż po ślubie, bez skonsumowania związku było pierwszym krokiem do życia w wiecznej czystości cielesnej oraz duchowej. Oceniając świętego Aleksego pod względem jego celów życiowych, to był on bardzo pozytywną postacią, wręcz wzorem do naśladowania. Twierdzę tak, ponieważ bardzo widoczne jest w dzisiejszych czasach to, że ludzie zatracają właściwe cele, ideologie.
Po odejściu z bogatego domu, Aleksy zabrał tyle złota i srebra ile dał radę unieść, po czym rozdał je potrzebującym. Zrobił to z własnej, nieprzymuszonej woli. Czynił to z myślą o potrzebujących, ubogich
i głodujących, chciał, by zaznali oni choć trochę szczęścia. Współcześnie mało jest ludzi, którzy oddaliby swoje bogactwa na rzecz cierpiących. Każdy dąży do uzbierania jak najwięcej dóbr materialnych które, mają przynieść im szczęście. Jest ono jedynie pozorne, nie takim jakie osiągnął Aleksy, gdy rozdawał swój majątek. Serce mu się radowało na widok ucieszonych braci i sióstr, którzy od dawna nie mieli nic w ustach. Czyny św. Aleksego względem innych ludzi zasługują dziś na wielką chwałę.
Po powrocie do Rzymu, Aleksy żył jako żebrak pod schodami pałacu swojego ojca, gdzie „każdy nań pomyje lał”. Jaki dziś oceniamy sens owego życia? Jedni mówią, iż było to nierozsądne. Mógł pójść do ojca
i pracować jako sługa, skoro nie chciał być zamożnym człowiekiem. Inni zaś twierdzą, że przez poniżanie, cierpienie i tęsknotę za rodziną, bo choć widywał ją to nie miał bliższego kontaktu, jego wiara w Boga rosła,
a droga do zbawienia stawała się coraz krótsza. Nie podlega dyskusji również to, iż święty Aleksy jest świetnym przykładem przestrzegania ewangelicznych ideałów. Aleksy zachował czystość i ignorował potrzeby ciała. Ponad to dobrowolnie wyrzekł się posiadanych dóbr i żył w ubóstwie, przez co wyraził swój stosunek do materialności.
Styl życia świętego Aleksego był sprzeciwem wobec otaczających go bogatych ludzi, którzy ponad wiarę stawiali dobra materialne i sławę. Aleksy za najważniejsze uważał relacje z Panem, odwzajemnianie Mu miłości oraz realizowanie Jego ideologii. Poprzez swoje zachowanie wyraził wielką pogardę dla dóbr doczesnych. Uważał je za coś zbędnego, nie przynoszącego szczęścia wiecznego. Przez owe poglądy przeszedł wielką przemianę z bogatego rzymianina w młodego mężczyznę żebrzącego
w świecie, ale poniekąd szczęśliwego. Z współczesnej perspektywy możemy ocenić jego zachowanie za słuszne. Każdy z nas powinien na pierwszym planie postawić Boga, dopiero później dobra doczesne.
W postępowaniu świętego Aleksego można dostrzec egoizm, co nie jest dobrą cechą. Odszedł od małżonki, mimo iż dopiero co ja poślubił. Postawił ją w sytuacji bez wyjścia. Kobieta musiała do końca życia być samotna, ponieważ nie mogła powtórnie związać się z żadnym mężczyzną. Zostawiając resztę rodziny, Aleksy naraził ich na cierpienie, wielki ból
i tęsknotę. Odchodząc myślał tylko o sobie, swoich potrzebach i celach, nie uwzględniając w tym uczuć innych. Nie jest to godne naśladowania.
Mimo iż niektóre zachowania św. Aleksego były bardzo samolubne i nie powinny zaistnieć w życiu świętego, jest on postacią pozytywnie ocenianą przez współcześnie żyjących ludzi. Imponuje on niezłomnym charakterem, niepospolitą siłą woli oraz łatwością porzucenia dużego majątku na rzecz ubogich, skromnością i pobożnością. Jedynie nieliczna grupa ludzi widzi w nim postać negatywną, tym samym nie doceniając jego starań włożonych w służbę Bogu. Pod wieloma względami Aleksy jest osobą, od której dzisiejsze pokolenie mogłoby się dużo nauczyć, autorytetem jakich mało.