Muzyka baroku

Marc-Antoine Charpentier (ur. 1643 , zm. 24 lutego 1704) był francuskim kompozytorem epoki baroku.
Charpentier był wybitnym i płodnym kompozytorem bardzo cenionym przez współczesnych. Zajmował się wszystkimi gatunkami muzycznymi. Największe osiągnięcia miał w muzyce wokalnej.
Charpentier urodził się w Paryżu, jako syn pisarza mającego bardzo dobre kontakty z paryskim parlamentem. Marc-Antoine otrzymał bardzo dobre wykształcenie, prawdopodobnie dzięki pomocy jezuitów i został wpisany na listę uczniów w szkole prawniczej w Paryżu mając lat osiemnaście. Między 1667 i 1669 rokiem prawdopodobnie był w Rzymie, gdzie studiował u Giacomo Carissimiego. Według legendy miał przybyć do Rzymu by studiować malarstwo, a Carissimi miał namówić go do poświęcenia życia muzyce. Historia ta jest niemal na pewno fałszywa. Dokładnie zapoznał się z z współczesną mu muzyką włoską.
Prawdopodobnie pracował początkowo dla Marie de Lorraine, księżnej de Guise jako jej dworski kompozytor (do jej śmierci w 1688. Skomponował wówczas wiele hymnów i psalmów, mszy i motetów a także Magnificat .
Od około 1672 roku rozpoczął pracę z Molierem, który zakończył już wówczas (kłótnią) swą współpracę z Jean'em-Baptiste Lully. W latach osiemdziesiątych Charpentier służył jako matre de musique w jeziuckim paryskim kościele Św. Ludwika, był też nauczycielem muzyki Filipa, księcia Chartres. W 1698 roku Charpentier został mianowany matre de musique w Sainte Chapelle (Kaplicy Św. Ludwika) i pozostał nim do 1704.
Marc-Antoine Charpentier komponował muzykę w stylu włoskim do sztuki Moliera: "Chorego z urojenia" (1673). Komponował muzykę religijną w stylu francuskim: ( 18 oratoriów, motety, magnificaty i 8 mszy, psalmy ); kompozycje sceniczne: ( 2 opery, kompozycje baletowe, tragedie i in. ) Kompozycje Charpentiera zostały skatalogowane przez Hugh Wiley'a Hitchcock w jego: Les Oeuvres de Marc-Antoine Charpentier: Catalogue Raisonn, (Paris: Picard, 1982)
Jean-Baptiste Lully (ur. 28 listopada 1632 we Florencji, zm. 22 marca 1687 w Paryżu), kompozytor francuski. Urodził się i wychował we Włoszech, jednak w wieku 14 lat wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał i kontynuował swoją karierę muzyczną, stając się jednym z najbardziej znanych francuskich kompozytorów epoki baroku. Zasłynął jako faktyczny twórca francuskiej opery narodowej, francuskiego typu uwertury uwertury operowej, rozwinął także recytatyw w języku francuskim. U szczytu swojej kariery na dworze Ludwika XIV otrzymał tytuł Nadintendenta Muzyki Królewskiej co uczyniło go najważniejszym i najbardziej wpływowym muzykiem we Francji epoki Króla-Słońce.
W roku 1643 przybył do Francji jako jeden ze służebnych księżny Anne Marie Louise d'Orlans de Montpensier. Najpierw nauczył się gry na gitarze, później na skrzypcach i klawesynie, by następnie zacząć komponować pod kierunkiem N. Mtru, a także na drodze własnych doświadczeń w postaci kontaktów z innymi kompozytorami oraz poprzez uczestnictwo w występach orkiestry królewskiej i włoskich zespołów operowych. Ćwiczył się także w tańcu i aktorstwie. Jego kompozycje przypadły do gustu królowi Ludwikowi XIV, który w 1653 mianował go nadwornym kompozytorem i stworzył dla niego zespół Les petits violons. Komponował wówczas głównie balety i divertissement, a po nawiązaniu współpracy z J. B. Molierem tzw. comdie-ballets. W 1672 otrzymał przywilej królewski na założenie Academie Royale de Musique et de Danse oraz patent na wyłączne prawo wystawiania dzieł scenicznych z muzyką w teatrach francuskich, czym przypieczętował zwycięstwo nad swym muzycznym konkurentem P. Perrinem. W owym czasie stał się również niepodzielnym władcą życia muzycznego w Paryżu i całej Francji. W 1680 przyznano mu szlachectwo, którego znaczenie wzmacniał ogromny majątek. 8 stycznia 1687 roku, podczas wykonania swojego Te Deum z okazji wyzdrowienia króla, Lully uderzył się w palec stopy ostro zakończoną batutą dyrygencką, kilka tygodni później zmarł wskutek zainfekowania rany (zgorzel).
John Blow (ur. 1649 – zm. 1 listopada 1708) - brytyjski kompozytor i organista epoki późnego Baroku. Jego uczniem był nieco młodszy odeń Henry Purcell. Jedna z "masek" (masque) Blow'a: Venus and Adonis, posłuzyła za wzór Purcellowi do jego : Dydona i Eneasz. Uczniem Johna Blow'a był też William Croft.
Charakterystyczną cechą muzyki barokowej jest kontrast pomiędzy wysokim a niskim rejestrem, a także silnie zarysowana podstawa harmoniczna w formie tzw. basso continuo (basu cyfrowanego lub generałbasu) realizowanego najczęściej na instrumencie umożliwiającym grę akordów, np. na klawesynie, organach, regale, lutni lub teorbie, oraz na instrumencie melodycznym, np. na violi da gamba, wiolonczeli, fagocie. Sekcja basu cyfrowanego jest w utworach barokowych często bardzo rozbudowana i może składać się z wielu instrumentów grających jednocześnie lub na zmianę w zależności od żądanego efektu kolorystycznego i dynamicznego.
Niezwykle ważnym elementem w muzyce epoki baroku jest kompozycja i forma utworu. Muzyka ma za zadanie uczyć i cel ten realizowany jest poprzez zastosowanie wszelkiego rodzaju figur retorycznych i konstrukcji formalnych analogicznych do używanych w nauce retoryki słownej (w kwestii formalnej: prezentacja tematu, rozwój narracji, punkt kulminacyjny, podsumowanie, a jako figury retoryczne: wykrzyknienia, zawieszenie narracji, wprowadzanie ruchu, westchnienia, pytania retoryczne, powtórzenia itd.)
Inną cechą charakterystyczną dla tego okresu jest muzyka uproszczona do modelu harmonicznego, który jednak stanowił podstawę wielu nowych gatunków muzycznych z operą na czele. Zasługą twórców barokowych jest m.in. przeniesienie koncepcji kontrapunktycznych z muzyki wokalnej do instrumentalnej, która zaczęła się lawinowo rozwijać w nowych i samodzielnych formach (suita, sonata, concerto grosso) o krystalizującej się formie, obowiązującej przez następne trzy stulecia.
Wreszcie barok to czas rozkwitu muzyki polifonicznej, przede wszystkim formy zwanej fugą (z łac. "ucieczka"). Nazwa pochodzi od przechodzenia tematu głównego przez wszystkie głosy utworu (zazwyczaj od dwóch do pięciu), co daje wrażenie pogoni. Do doskonałości doprowadził formę tę J. S. Bach; po jego śmierci nigdy nie odzyskała ona dawnej popularności.
wielcy kompozytorzy baroku:
Johann Sebastian Bach (ur. 21 marca 1685 w Eisenach, zm. 28 lipca 1750 w Lipsku) – kompozytor niemiecki muzycznej epoki baroku, organista i nauczyciel muzyki. Był ósmym i ostatnim dzieckiem Johanna Ambrosiusa Bacha, muzyka miejskiego i Marii Elisabeth Lmmerhirt.
Pochodził z rodu liczącego kilkaset lat. Każdy członek tego rodu nosił imię Johann.
Grał na klawesynie i skrzypcach, słynął jako wirtuoz organów. Działał w Weimarze jako skrzypek dworski, potem przebywał w Kthen na stanowisku nadwornego kompozytora i kapelmistrza. Większą część życia spędził jednak w Lipsku, gdzie pracował jako kantor i główny organista kościoła św. Tomasza (od roku 1723 aż do śmierci). W związku z tą funkcją napisał ponad 200 kantat kościelnych. Uprawiał wszystkie ówczesne gatunki muzyczne poza operą. Był mistrzem w komponowaniu muzyki polifonicznej – doprowadził do doskonałości barokową formę fugi (Das Wohltemperierte Klavier, Kunst der Fuge). Znany z rubasznego humoru, do końca życia uwielbiał zabawy i picie wina. Ostatnie lata życia Bach spędził przede wszystkim na walce z postępującą ślepotą.
Antonio Lucio Vivaldi zwany Il Prete Rosso Jego ojciec był malarzem, ze względu na kolor włosów zwany Rosi - "Rudy", był golibrodą o zamiłowaniach muzycznych, przez co znalazł zatrudnienie w orkiestrze katedry św. Marka.
Antonio był pierwszym z dziewięciorga dzieci Giambattisty i Camilli Calicchio. Pobierał u ojca lekcje gry na skrzypcach, ale kształcił się na księdza i w wieku 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. Przyznawał się jednak do braku powołania, dlatego też przestał odprawiać msze. Plotka głosiła, że odebrano mu prawo do odprawiania mszy dyscyplinarnie, bo gdy przychodził mu do głowy nowy pomysł muzyczny, biegł do zakrystii by go zapisać.
We wrześniu 1703 rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach w sierocińcu dla dziewcząt Ospedale della Pieta, dla którego komponował do końca życia. Cotygodniowe występy zespołów z Ospedale stały się z czasem jednym z ważniejszych wydarzeń artystycznych w Wenecji. Pracowali tam także m.in. G.Legrenzi, Domenico Scarlatti. W 1705 został opublikowany jego pierwszy zbiór sonat na trzy instrumenty, a cztery lata później nowa seria sonat skrzypcowych. Sukces ten ugruntował w 1711 cyklem koncertów znanych jako L'estro armonico. W 1713 Vivaldi napisał swoją pierwszą operę Ottone in Villa.
W roku 1718 udał się do Mantui, gdzie pozostał przez dwa lata, dyrygując muzyką świecką na dworze księcia Filipa. Po powrocie z Wenecji, w 1727 opublikował Il Cimento dell`Armonia e dell`Invenzione ze słynnym zbiorem Le quattro stagioni (Cztery pory roku) , który skomponował na podstawie anonimowych sonetów, z których każdy nosił nazwę jednej z pór roku. Koncerty te były jednym z pierwszych przykładów muzyki programowo-ilustracyjnej. Następne lata podróżował po Europie dyrygując wykonaniami swoich dzieł. W 1740 wyruszył do Wiednia, gdzie rok później zmarł na niepoznaną do końca chorobę.
Ludwig van Beethoven (ochrzczony 17 grudnia 1770 w Bonn, zm. 26 marca 1827 w Wiedniu), kompozytor niemiecki, uważany za jednego z największych kompozytorów wszech czasów. Prekursor romantyzmu w muzyce.
Pochodził z rodziny o korzeniach częściowo flamandzkich (należy pamiętać, że "van" przed nazwiskiem nie oznacza rodowodu szlacheckiego, tak jak niemieckie "von"). Najstarszym znanym jego przodkiem był Jan van Beethoven (ur. ~1485). Dziadek kompozytora, Ludwig senior (zm. 1773), przybył do Bonn w 1733 roku; w 1761 otrzymał posadę kapelmistrza (niem. Kapellmeister). Syn jego, a ojciec genialnego kompozytora – Johann van Beethoven – nie przejawiał już ani podobnego talentu, ani ambicji. Udało mu się jedynie wspiąć na stanowisko tenora w kapeli dworskiej. Ożenił się z Marią Magdaleną Keverich; małżeństwo to miało siedmioro dzieci, z których tylko troje doczekało dorosłości: najstarszy z nich to właśnie Ludwig, młodsi – Nikolaus Johann i Kaspar Karl. Bracia kompozytora nie byli utalentowani muzycznie.
Pierwszym nauczycielem muzyki Ludwiga był ojciec. Pod jego kierunkiem rozpoczął karierę pianisty w wieku 8 lat (pierwszy koncert Beethoven dał w Kolonii). Jednak z powodu ograniczonej wiedzy i talentu Johann zmuszony był wynajmować synowi nauczycieli. Najważniejszym z nich był niewątpliwie Christian Gottlob Neefe, który zaznajomił i rozkochał Beethovena w muzyce Jana Sebastiana Bacha. Bachowski cykl preludiów i fug "Das Wohltemperierte Klavier" Beethoven znał na pamięć.
W wieku siedemnastu lat (1787) skorzystał z okazji wyjazdu do Wiednia, wówczas stolicy muzyki i muzyków. Tam to, być może, spotkał się z samym Mozartem, który - wg anegdoty – zobaczył w nim "chłopca, który zadziwi niebawem cały świat". Niestety, choroba matki (suchoty) już po dwóch tygodniach zmusiła młodego kompozytora do powrotu.
Od 1792 roku mieszkał już we Wiedniu na stałe, gdzie początkowo pobierał nauki u J.Haydna, J.Schenka, J.Albrechtsbergera, A. Salieriego, jednak z żadnego nauczyciela nie był zadowolony. Miał grono bogatych mecenasów i wielbicieli talentu, do których zaliczali się m.in.: ks. Lichnowsky, ks. Lobkowitz, ks. Razumowski, ks. Esterhzy, hr. Waldstein. W latach 1796-1798 wystąpiły u Beethovena pierwsze objawy głuchoty. Postępująca choroba doprowadziła go niemal do samobójstwa, świadectwem zmagań Beethovena ze sobą samym jest słynny testament heiligenstadzki (Heiligenstdter Testament) (1802). Po kilku latach heroicznych zmagań, musiał w końcu całkowicie zaprzestać publicznych występów; poświęcił się wyłącznie pracy kompozytorskiej. Cieniem na jego życiu położyły się problemy materialne (nie zarabiał mało, ale bardzo nieregularnie) oraz kłopoty z wychowywaniem bratanka Karla, o opiekę nad którym zabiegał po śmierci swego brata Kaspara Karla (uważał, że wdowa po nim jest zbyt rozwiązła, by opiekować się synem). Mimo wielkiej miłości do bratanka, Beethoven był zupełnie nieprzygotowany do wychowania dziecka. Jeszcze przed rokiem 1819, z powodu całkowitej głuchoty, zmuszony był porozumiewać się z otoczeniem wyłącznie za pomocą tzw. zeszytów konwersacyjnych (Konversationshefte). Ostatnie lata przyniosły dowody uznania: został członkiem szwedzkiej Akademii Nauk, od Ludwika XVIII otrzymał złoty medal za Mszę uroczystą (Missa Solemnis D-dur op.123).
Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.
Beethoven był twórcą nowego myślenia muzycznego, które odcisnęło się piętnem nie tylko na epoce romantyzmu, ale i następnych. Rozluźnił klasyczne podejście do formy, harmonii, orkiestracji, wzbogacił technikę instrumentalną i kolorystykę, w nowoczesny sposób potraktował fortepian. Był przede wszystkim wielkim symfonikiem; w swoich symfoniach do perfekcji doprowadził formę sonatową, był niedościgłym mistrzem w pracy przetworzeniowej. Był twórcą rewolucyjnym: zwiększył liczbę części w cyklu sonatowym, poszerzył skład orkiestry, w niespotykany sposób łączył ze sobą instrumenty, wprowadził do symfonii formy wokalne, stosował środki ilustracyjne, obce sztywnym kanonom symfonicznej tradycji szkoły mannheimskiej, z której wyrósł.
W drobnych utworach: miniaturach fortepianowych i pieśniach, zwłaszcza z cyklu Do dalekiej ukochanej widoczne jest nadejście schubertowskiego mistrzostwa pieśni romantycznej.
Beethoven jest również twórcą trzydziestu dwóch sonat fortepianowych (m.in. tzw. sonata Księżycowa).
Skomponował:
9 symfonii (patrz niżej)
5 koncertów fortepianowych:
C-dur op.15,
B-dur op.19,
c-moll op.37,
G-dur op. 58,
Es-dur op.73 ("Cesarski");
Koncert skrzypcowy D-dur op.61, Koncert potrójny na skrzypce, wiolonczelę i fortepian op. 56
11 uwertur; uwertury koncertowe: Egmont op.84, Koriolan op.62, Leonora III op.72a, Poświęcenie domu (Die Weihe des Hauses) op.124, Imieninowa (Namensfeier) op. 115,
opera Fidelio op. 72 (3 wersje: 1805, 1806, 1814)
kantaty i dzieła sakralne, w tym:
Missa solemnis (Msza uroczysta) D-dur op.123,
Msza C-dur op. 86,
oratorium Chrystus na Górze Oliwnej (Christus am lberge) op.85
utwory fortepianowe: 32 sonaty, w tym:
zwana Księżycową cis-moll op.27/2,
Patetyczna c-moll op.13,
Waldsteinowska C-dur op.53,
Appassionata f-moll op.57,
Das Lebewohl/Les Adieux (Pożegnanie) Es-dur op.81a (jedyna programowa sonata Beethovena);
Grosse Sonate fr das Hammerklavier B-dur op.106
oprócz sonat liczne bagatele, w tym słynna Dla Elizy WoO 59;
utwory kameralne:
10 sonat na skrzypce i fortepian (Wiosenna F-dur op.24),
5 sonat na wiolonczelę i fortepian,
16 kwartetów smyczkowych (Razumowski F-dur op. 59/1, Harfowy (Harfenquartett)Es-dur op.74, Quartetto serioso f-moll op.95, Ciężka decyzja F-dur' op.135 (ostatni ukończony utwór kompozytora); Wielka Fuga B-dur na kwartet smyczkowy op.133
7 triów fortepianowych (Geistertrio D-dur op.71, Arcyksiążęce B-dur op. 97),
tria smyczkowe i utwory na inne zespoły kameralne (kwintet, sekstet itd.)
Georg Philipp Telemann (ur. 14 marca 1681 w Magdeburgu, zm. 25 czerwca 1767 w Hamburgu) - niemiecki kompozytor okresu baroku. Przedstawiciel stylu galant.
Był samoukiem w dziedzinie muzyki, na uniwersytecie w Lipsku studiował języki i nauki ścisłe. W mieście tym pracował jako organista, tam też założył Collegium Musicum. Potem przebywał w różnych miastach w Niemczech a także w Żarach na Łużycach, gdzie miał okazję poznać polską muzykę ludową.
Telemann był jednym z najważniejszych kompozytorów operowych epoki późnego baroku, które dziś sa rzadko wykonywane. Kompozytor działał przez wiele lat w Hamburgu w operze zwanej Theather am Gnsemarkt, gdzie go doceniono i gdzie jego sława znalazła swój początek. Jedynym słynniejszym od Telemanna kompozytorem związanym wówczas z hamburską operą był Reinhard Keiser twórca słynnego Croesusa (Krezusa) z 1711 roku. W latach trzydziestych Keiser zdecydował się na kilkuletni pobyt we Włoszech. Gdy wrócił okazało się, ze telemann praktycznie zmonopolizował komponowanie na potrzeby opery. Również w Hamburgu w 1705 roku Telemann poznał młodego Hndla z którym się zaprzyjaźnił. Utrzymywał z nim kontakt do końca życia Hndla (1759).
Telemann znał również Bacha ponieważ w późnych latach trzydziestych wizytował Lipsk, gdzie założył Towarzystwo Telemanna (Telemanns Gesellschaft) organizujące cotygodniowe koncerty. Należeli do niego wszyscy kompozytorzy lipscy i wielu z innych miast. Telemann uczynił Lipsk jako dyrektor towarzystwa drugą stolicą muzyczną Niemiec XVIII-wiecznych.
Był znany również w Paryżu, gdze wydał 8 wspaniałych Pariser Quartette , (w których słychać wiele wątków muzycznych opartych na śląskich i polskich tańcach). Jest to o tyle interesujące , że został on jako pierwszy z kompozytorów niemieckich od czasów Georga Muffata zauwazonym i docenionym w stolicy Francji. Przetarł tym samym szlaki dla Hassego i Mozarta.
Georg Fryderyk Hndel (Haendel) (ur. 23 lutego 1685 w Halle, zm. 14 kwietnia 1759 w Londynie) – niemiecki kompozytor i organista. Ze względu na to, że długie lata przebywał i pracował w Londynie, gdzie był znany pod nazwiskiem George Frideric Handel, uważany jest niekiedy za kompozytora angielskiego. W 1727 roku przyjął obywatelstwo brytyjskie
Haendel (taka jest trzecia, uniwersalna wersja pisowni jego nazwiska) urodził się w rodzinie bez tradycji muzycznych. Jego ojciec Georg Hndel był felczerem i lekarzem na pobliskim dworze. Ożenił się późno z o wiele młodszą od niego dziewczyną. Talent muzyczny ich syna objawił się wcześnie. Do historii przeszły opowieści, które John Mainwaring, również zresztą naturalizowany w Anglii Niemiec, uczynił częścią pierwszej biografii geniusza, ukazanej w niewiele lat po śmierci Haendla. Mainwaring opowiadał o chłopcu grającym potajemnie na klawikordzie – najcichszym z instrumentów klawiszowych na strychu domu w Halle. Mało prawdopodobne, by rzeczywiście miało to miejsce bez zgody ojca. Wiadomo jednak, że Georg-senior lekceważył muzykę i sztukę kompozytorską jako sposób zarabiania pieniędzy, lecz dość przypadkowy muzyczny popis syna w grze na organach zrobił wrażenie na dworakach. Sam lokalny władca nalegał, by ojciec umożliwił synowi naukę gry na instrumentach muzycznych. Ojciec przystał na to pod warunkiem, że młodzieniec będzie również studiował prawo. Haendel rzeczywiście studiował ten przedmiot na uniwersytecie w Halle, jeszcze w jakiś czas po śmierci ojca. Dopiero w 1703 Haendel całkowicie zrezygnował z kariery prawniczej. Był już wówczas od roku organistą w Halle. Gry na organach uczył Haendla Friedrich Zachau, bez wątpienia artysta o dużym talencie, jednak młodzieniec szybko przerósł swego mistrza i postanowił spróbować szczęścia jako muzyk w Hamburgu.
to są polscy wielcy kompozytorzy
Marcin Mielczewski (ur. 1600, zm. IX 1651) - polski kompozytor wczesnego baroku. Jego najsłynniejszym dziełem jest Veni Domine.
Był twórcą licznych zespołowych kompozycji instrumentalnych na różne składy. Z inwentarzy znane są arie, sonaty i przede wszystkim canzony. Muzyka instrumentalna nie była jedynym gatunkiem, który tworzył, znamy go także z komponowania mszy.
Twórczość Mielczewskiego wykazuje wyraźny dualizm między prima prattica a seconda prattica. W tej pierwszej utrzymana jest jego twórczość a cappella, do drugiej zaliczamy kompozycje pisane techniką koncertującą czy na skład wyłącznie instrumentalny.
Do podstawowych środków kształtowania należą techniki imitacyjna oraz wariacyjna.
Jego kompozycje instrumentalne charakteryzują wyraźnie zaznaczone podziały wewnętrzne i forma łukowa
Bartłomiej Pękiel (?-1670) – kompozytor epoki baroku i kapelmistrz królewski w Warszawie w latach 1649-1655, a od 1658 kapeli Katedry Wawelskiej. Diałalność Pękiela dzieli się na dwa okresy przedzielone okresem Potopu Szwedzkiego. W czasie pobytu na dworze królewskim w Warszawie, Pękiel tworzył dzieła dla potrzeb Kapeli Królewskiej. Większość jego kompozycji zaginęła, prawdopodobnie bezpowrotnie w czasie wojen ze Szwedami.
Zachowane utwory:
Missa pulcherrima
Missa concertata "La Lombardesca"
Missa a 14 voci
Dialogo Audite mortales uchodzący za pierwsze polskie oratorium
Ave Maria. Motet
Trzy tańce polskie: Uroczysty (Moderato) - Dostojny (Andante) - Wesoły (Allegro)
Grzegorz Gerwazy Gorczycki, właściwie Grzegorz Gorczyca (ur. ok. 1667, zm. 30 kwietnia 1734 w Krakowie) - duchowny katolicki, kompozytor i dyrygent. Uważany za jednego z najwybitniejszych kompozytorów polskiego baroku, nazywany polskim Hndlem.
Urodził się pomiędzy rokiem 1664 a 1667 w Rozbarku (dziś dzielnica Bytomia) w rodzinie wolnych chłopów. W latach 1678-1683 studiował sztuki wyzwolone w Pradze, a następnie teologię w Wiedniu, gdzie w roku 1689 uzyskał tytuł licencjata. 22 marca 1692 roku w Krakowie otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1692–1694 oddelegowany do Chełmna prowadził wykłady z retoryki i poetyki, a także pełnił funkcje rektora tamtejszej, nowo powstałej Akademii. Prowadził tam także zespół muzyczny. W 1694 roku powrócił do Krakowa, gdzie w 1698 roku został kapelmistrzem kapeli katedralnej na Wawelu. Tę funkcję pełnił aż do śmierci. W 1727 został proboszczem kościoła Miłosierdzia Bożego w Krakowie, a w 1728 mianowano go egzaminatorem seminarium duchownego w Krakowie.
Ważniejsze dzieła
Illuxit sol
Completorium
Laetatus sum
Litania De Providentia Divina
Tota pulchra es Maria
Missa paschalis
Sepulto Domino