Charakterystyka bohaterów powieści Aleksandra Kamińskiego "Kamienie na szaniec"

Powieść Aleksandra Kamińskiego „Kamienie na szaniec” to wspaniała i pouczająca lektura osadzona w realiach drugiej wojny światowej. Ukazane są w niej zmagania młodych ludzi z życiem w okupowanej ojczyźnie. Kim jednak są?

W tej książce poznajemy trzech przyjaciół – Alka (Aleksego Dawidowskiego), Rudego (Jana Bytnara) i Zośkę (Tadeusza Zawadzkiego). Urodzili się w latach międzywojennych, otoczeni opieką i wielką miłością rodzin inteligenckich. Doświadczenie życiowe zdobywają oni w szkole, gdzie nauczyciele uczą ich dyscypliny, a także w harcerstwie. Tutaj właśnie zdobywają umiejętność przerwania w trudnych warunkach, która okaże im się niezwykle potrzebna w dalszym, dorosłym życiu.

Zośka swój pseudonim zdobył dzięki swojej urodzie. Miał on delikatną cerę, regularne rysy i niebieskie oczy współgrające z jasnymi włosami i dziewczęcym uśmiechem okazał się świetnym kucharzem i doskonałym przywódcą. Jego wybitna inteligencja teoretyczna i praktyczna została zauważona przez rówieśników. Wyróżniał go upór, męstwo i skrytość, która zjednywała mu ludzi. Mógł pochwalić się wielką empatią, a także spokojem ducha.

Natomiast Alek był jego przeciwieństwem. Wysoki dryblas, dosyć szczupły z płową czupryną górował nad rówieśnikami. Jedynie kolor oczu upodabniał go do Tadeusza. Cechowała go duża sprawność fizyczna i pomysłowość. Imponował swoją odwagą i opanowaniem, a także niezwykłą szczerością i otwartością.

Rudy swój przydomek zawdzięczał gęstym, rudym włosom. Nie różnił się wiele od typowego rudzielca – jego twarz obsypywały piegi, kontrastujące z jasnymi oczami był wszechstronnie uzdolniony i pomysłowy, doskonale gotował. Można go określić dwoma słowami – typowy intelektualista. Lubił się uczyć i poszerzać swoje zainteresowania, przypominał nieco filozofa, jednak nie miał wygórowanych ambicji. Przyjaciele zapamiętali go jako pomysłowego człowieka i lojalnego przyjaciela.

Pomimo tego, że przyjaciele żyli w podobnych warunkach i mieli podobne cele życiowe, nie stali się jednak jednolitą masą. Każdy z nich umiał wykorzystać swoje zalety, by pomóc w akcjach Małego Sabotażu, czy później w dywersji. Nie poddali się okupantowi i za wszelką cenę chcieli z nim walczyć.

Podziwiam wszystkich razem i każdego z osobna. Właśnie za ich postawę, odwag, którą mieli okazję wykazać się wielokrotnie oraz patriotyzm i chęć poświęcenia życia za ukochaną ojczyznę. Chciałabym zachować tak niezłomną postawę w obliczu niebezpieczeństwa.