Dramat: Jeden z trzech rodzajów literackich obok liryki i epiki, obejmuje utwory przeznaczone do wystawiania na scenie. Akcja przedstawiona jest za pomocą dialogów i monologów bohaterów, których poznajemy poprzez ich działanie i zachowanie, charakteryzowani są pośrednio. Tekst dramatu dzieli się na główny (wypowiedzi bohaterów) i poboczny (didaskalia) informujących o zachowaniu i wyglądzie bohaterów, miejscu akcji. Dzieli się na akty (akt kończy się ważnym wydarzeniem), sceny (scena uwarunkowana jest zmianą aktorów) i odsłony.
Podstawowe gatunki to:
- tragedia
- komedia
- dramat właściwy
Komedia to utwór literacki, który charakteryzuje się wartką akcją opartą o konflikt postaw bohaterów. Akcja komedii zmierza do pomyślnego rozwiązania. Wprowadza tematykę lekką i pogodną, często ma charakter groteskowy i satyryczny. Zawiera elementy komizmu sytuacji, postaci języka. Gatunek ten powstał w V wieku p.n.e. w starożytnej Grecji i wywodzi się z pieśni obrzędowych ku czci boga Dionizosa. W Polsce najbardziej znanymi twórcami komedii byli m.in.: Aleksander Fredro, Gabriela Zapolska i Franciszek Zabłocki.
Dramat właściwy to dramat obyczajowo-psychologiczny - utwór o zwartej kompozycji z niewielką ilością bohaterów. Nie występuje w nim zasada trzech jedności (miejsca, czasu i akcji), zachowana jest natomiast zasada prawdopodobieństwa wobec realiów życia i tła społeczno-obyczjowego. Bohaterowie dramatu właściwego posługują się językiem potocznym i reprezentują określone środowisko. Gatunek rozpowszechnił się w okresie realizmu i naturalizmu. W Polsce uprawiali go m.in.: Gabriela Zapolska i Stefan Żeromski.