Cezary Baryka jako młody człowiek szukający miejsca w otaczającym go świecie.

Cezary Baryka jest głównym bohaterem książki Stefana Żeromskiego pt. „Przedwiośnie”. To młody człowiek, który często zmieniał w życiu poglądy, nie mógł znaleźć swojej drogi. Podczas czytania utworu bardzo łatwo dostrzec tę ewolucję oraz dylematy z jakimi się borykał.
Baryka pochodził z bogatej rodziny. Nie należał do posłusznych dzieci, a wpływ na jego zachowanie miał jedynie ojciec. Gdy wezwano Seweryna do wojska, Cezary zaczął prowadzić w Baku beztroskie życie nie zwracając uwagi na zmartwienia matki. Po wybuchu rewolucji, pod wpływem utopijnych haseł dał się zwerbować do rewolucjonistów. Początkowo nie dostrzegał żadnych wad w wydarzeniach, jakie ogarnęły miejsce jego zamieszkania. Chodził na spotkania ugrupowania rewolucjonistów i egzekucje. Jednak z upływem czasu zmienia stosunek do idei komunistycznych. Duża rolę odgrywa tu śmierć matki, a także praca Cezarego przy grzebaniu trupów po walkach między Tatarami i Ormianami. Dzięki temu zaczyna snuć refleksje na temat skutków jakie przyniosła rewolucja czyli zniszczeń, głodu i śmierci, po czym zmienia swoje dotychczasowe nastawienie.
Kolejnym ważnym wydarzeniem w życiu młodego Baryki jest powrót jego ojca i rozmowa jaką z nim przeprowadził. Otóż Seweryn chciał zabrać Cezarego do swojej ojczyzny - Polski. Młodzieniec nie był zadowolony z tego powodu, gdyż w ogóle nie czuł więzi z tym krajem. Nawet o wiele lepiej władał językiem rosyjskim niż polskim. Ojciec, widząc to, opowiada swojemu pierworodnemu mit o szklanych domach, co zachęca go do wyjazdu. Jednak Cezary samotnie dociera do celu (ponieważ Seweryn umiera w trakcie wyczerpującej podróży) i przeżywa ogromne rozczarowanie zastaną sytuacją. Mimo tego spełnia wolę ojca i udaje się na studia medyczne.
Naukę przerywa wojna z bolszewikami. Baryka, biorąc przykład z kolegów, zaciąga się do wojska. W ten sposób poznaje Hipolita Wielosławskiego, z którym zaprzyjaźnia się. Po wojnie przyjmuje jego zaproszenie do Nawłoci. I tam życie młodego człowieka znów ulega zmianie. Z dala od Warszawy rozpoczyna ponowny okres beztroski. Wplątuje się w życie mieszkańców Nawłoci, a także w romanse, co kończy się dramatycznie. Następnie młody człowiek przenosi się do Chłodka, gdzie zaznaje innego życia. Poznaje warunki w jakich mieszkają chłopi i dostrzega całkiem odmienny obraz Polski.
Po pewnym czasie Cezary wraca do Warszawy by stanąć przed bardzo ważnym wyborem politycznym. Zagubiony w świecie dwóch idei rozmawia z ludźmi reprezentującymi odmienne spojrzenia na przyszłość Polski (głownie z Szymonem Gajowcem i kolegą Lulkiem), jednak w każdym zauważa jakieś wady. Pod koniec utworu młody Baryka uczestniczy w manifestacji idącej na Belweder, ale kiedy na drodze tłumu staje oddział piechoty Cezary występuje z tłumu pokazując w ten sposób swoją odrębność.
Cezary Baryka jest przykładem typowego młodego, a zarazem i uległego człowieka poszukującego miejsca w otaczającym go świecie. Jednak w jego dążeniach bardzo dużą rolę odgrywało tło społeczne i polityczne, występujące w tamtejszym okresie. Pomimo wielkich starań Cezary nie odnajduje się do końca gdyż niestety nie znajduje grupy, z którą mógłby się w pełni utożsamić.