Sposoby walki z zaborcą

W XIX wieku Polacy nie posiadali własnego Państwa, żyli pod zaborami Rosji, Prus i Austrii. Państwa te postanowiły, że nigdy nie dopuszczą do odbudowy państwa polskiego. Polacy byli prześladowani, ze względu na swoje polskie pochodzenie. Nie pogodzili się jednak ze swoją sytuacją. Bardzo pragnęli żyć we własnym wolnym kraju.

Nie poddali się swoim zaborcom, którzy za wszelką cenę chcieli ich zniszczyć. Ci jednak, mimo, iż żyli pod panowaniem nieprzyjaciela postanowili z nim walczyć.
Sposobów tej walki było dużo. Walczyli dorośli, ale też dzieci, robotnicy, muzycy i artyści.

Jednym ze sposobów tej walki była walka zbrojna. Polacy wierzyli w odzyskanie niepodległości, swoje nadzieje pokładali we Francji. Emigranci z Polski postanowili wspomóc zbrojnie Francję, która toczyła również walkę z zaborcami polski. Utworzyli oddziały Polskie, pod nazwą Legiony Polskie. Gdy wybitny pisarz Józef Wybicki zobaczył polskie wojska wzruszył się i napisał pieśń legionów polskich, czyli "Mazurka Dąbrowskiego". Pieśń ta dodawała otuchy walczącym Polakom, budziła nadzieję na niepodległość. Niestety legiony nie przyniosły Polakom upragnionej wolności, gdyż Napoleon poniósł klęskę. Mimo to Polacy wznawiali walkę zbrojną o niepodległość. Co jakiś czas wybuchały powstania narodowe. Największe wybuchło na terenie zaboru Rosyjskiego było to powstanie listopadowe. Mimo klęski Polacy nie poddali się. Kolejne powstanie nazwanie powstaniem styczniowym również zakończyło się klęską, chociaż obydwa powstania były na terenie zaboru Rosyjskiego to udział w nich brali także Polacy z pozostałych zaborów.

Sytuacja Polaków pod zaborami była bardzo ciężka, zaborcy zakazali używania języka polskiego w szkołach i urzędach. Dążyli oni do wynarodowienia Polaków, w taki sposób, aby Polacy przestali używać swego języka, zapomnieli o kulturze i historii państwa. W zaborze Pruskim wprowadzono germanizację, natomiast w Rosyjskim - rusyfikację. Polacy jednak walczyli o swój język. Wśród nich było wiele dzieci i młodzieży, gdyż wynaradawianie dotyczyło właśnie nich.

W zaborach używanie języka polskiego było karane, w szkołach zajęcia były prowadzone w języku niemieckim lub rosyjskim. W zaborze Pruskim na początku można było uczyć tylko religii w języku polskim, ale potem i tego zakazano. Dzieci postanowiły rozpocząć strajk szkolny (w miejscowości Września). Polegał on na tym, że na religii dzieci nie odpowiadały na pytania w języku niemieckim nie przyjmowali także niemieckich katechizmów.

Z braku polskich szkół prowadzono zajęcia prywatne, uczniowie tam poznawali kulturę i historie polski. Za pomocą takich właśnie gestów dzieci walczyły z zaborcą.

Narażały się w ten sposób na różne brutalne zachowanie niemieckich nauczycieli. Ich rodzice wskazywani byli na więzienie.

Inny sposób walki z zaborcą prowadzili artyści i pisarze, nie mogli swobodnie tworzyć w kraju, więc przebywali na emigracji. W swoich dziełach wyrażali miłość do ojczyzny (Juliusz Słowacki, Adam Mickiewicz). Ich dzieła literackie służyły także ku krzepieniu serc, podtrzymywały nadzieje, że powrócą czasy pomyślne dla ich kraju. Wielu Polaków zaczęło prowadzić tzw. Pracę organiczną, czyli działalność, której celem był rozwój gospodarki, kultury, nauki. Uważali, bowiem że praca organiczna przyniesie więcej korzyści niż krwawe powstania. Zakładali instytucje gospodarcze, naukowe, szerzyli oświatę wśród ludu
( Bolesław Prus, Eliza Orzeszkowa).

Uważam, że podczas zaborów Polacy nie chcieli zatracić swej polskości, ojczystego języka i historii narodu. Dlatego postanowili walczyć z zaborcami. Chcieli uratować wolność państwa polskiego, dlatego postanowili przeciwstawić się zaborcą.

O wolną Polskę walczyli różnymi sposobami. Nie tylko zbrojnie, ale bronią języka polskiego, kultury i prawa do posiadania ziemi. Do utrzymania i rozwoju polskiej kultury przyczyniła się także działalność wybitnych twórców muzyków i artystów.

Ta postawa jest godna podziwu. Podziwiam Polaków za ich poświęcenie.

Uważam, że ich decyzja była słuszna. Mimo iż byli w bardzo ciężkiej sytuacji, często narażali siebie i bliskich na śmierć, mieli odwagę.

Myślę, że gdyby nie nasi przodkowie dziś nie byłoby Polski.

Nikt nie pamiętałby, że jego ojczyzną jest Polska.

Żylibyśmy w innym kraju.