Analiza wiersza "Nie wierz w nic"- Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Autorem wiersza „Nie wierzę w nic” jest młodopolski poeta, nowelista, powieściopisarz i dramaturg Kazimierz Przerwa –Tetmajer (ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu na Podhalu, zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie). Podmiotem lirycznym jest przedstawiciel epoki Młodej Polski, natomiast odbiorcą – młodopolanie.
Wiersz ten jest nawiązaniem do filozofii Artura Schopenhauera, który twierdził, ze nic w życiu nie ma sensu i człowiek nigdy nie osiągnie szczęścia.
Utwór jest bogaty w środki stylistyczne takie jak: epitety, które wzbogacają tekst np.: dziki, senny, tajemniczy; metafora – „Posągi moich marzeń strącam z piedestałów” i porównanie „A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem, jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmuru Afrodytę” ukazują, że podmiot liryczny utracił wiarę we własne marzenia poddał się losowi.
Przez zastosowanie takich środków stylistycznych podmiot liryczny odsłonił przed nami swoje uczucia. Przekazał nam swój światopogląd.
Wiersz Tetmajera jest sonetem. Wskazuje na to czternaście wersów, które ułożone są z dwóch czterowierszy i dwóch trójwierszy. Sonet ten jest trzynastozgłoskowcem. Występują w nim rymy nieparzyste (a b b a): świecie/zapałów/piedestałów/śmiecie, rymy końcowe (umieszczone na końcu wersu): Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite oraz rymy żeńskie (akcent na przedostatnią sylabę): szaleństwem/ przekleństwem.
Uważam, że sonet Kazimierza Przerwy – Tetmajera jest wspaniałym odzwierciedleniem rzeczywistości oraz zachowania ludzi w epoce Młodej Polski. Poeta chciał przekazać młodopolanom, że jedyną drogą ratunku od codzienności była ucieczka w stan Nirwany (W buddyzmie stan wyzwolenia od cyklu narodzin i śmierci. Osoba, która go osiągnęła jest wolna od cierpienia i jego przyczyn).