Analizując wypowiedzi bohaterów romantycznych, porównaj postawę Kordiana i Męża. W interpretacyjnych wnioskach wykorzystaj wiedzę o utworach, z których pochodzą fragmenty.

Tematem do napisania mojej pracy jest (…temat…). W tym wypracowaniu postaram się jak najlepiej zrealizować podane wyżej zagadnienie.
W podanym fragmencie dramatu pod tytułem „Kordian” bohater przyrównuje jesień, więdnące liście na drzewach do „śmierci anioła”, opisuje on w ten sposób umierającą przyrodę. Patrząc na śmierć natury udziela mi się smutek i cierpienie. Myśli o śmierci. Porównuje swoją postać do więdnącego drzewa. Jest pełen uczuć, które sprawiają, że ma wiele chęci do odrodzenia się, jednak silniejszy od niego wiatr zrywa je, tak jak liście. Kordian prosi Boga, żeby z jego serca zdjął „jaskółczy niepokój”. Pragnie, aby Stwórca nadał mu cel w życiu, sens, dla którego warto żyć. Jest gotowy bezgranicznie poświęcić się swoim wyznawanym ideom. Czuje się narzędziem swoich myśli. Marzy o wielkiej sławie, dokonaniu wielkich rzeczy, jednak uważa to za głupstwa i dziecinne marzenia. Brakuje mu wiary w siebie. Jest zagubiony i słaby. Rozmyśla nad odebranie sobie życia. Rozważa pytanie „żyć? Alboli nie żyć?”. Bohater wobec zagadek świata jest bezsilny i bezradny. Nie potrafi tak jak Edyp rozwiązać wszystkich „sfinksów”. Na świecie jest pełno tajemnic. Kordian porównuje się do Kolumba. Tak jak on szuka „nowych dróg”. Z jedną różnicą, że wielki odkrywca poszukiwał drogi morskiej do Indii. Natomiast on chce odnaleźć swój cel w życiu, szansy na lepsze istnienie. Jest przybity i smutny. Targa się ze swoimi uczuciami. Głos ukochanej, w której nieszczęśliwie się zakochał, zamyka go w obręczy tajemniczych czarów i jeśli z niego nie wyjdzie, będzie niczym.
W drugim fragmencie na samym początku wypowiedzi Męża, bohatera „Nie- boskiej komedii”, jest ukazana nienawiść do jego wrogów. Nienawidzi ich z całego serca. Jest on aktywnym przywódcą chętnym do walki. Z buntownikami będzie walczył żelazem i jego poddanymi. Mówi, że dobrze się czuje będąc panem, a władza jest dla niego upojeniem. Cieszyłby go widok jego wrogów błagających o przebaczenie, tak jak potępione dusze chcą żyć nie niebie. Swoich przeciwników nazywa nędzarzami. Pokazuje swoją wyższość. Sens jego życia stanowi walka i władza. Słońce widzi w czarnej trumnie. Jego promienie porównuje do krwi lejącej się na dolinę. Uznaje to za znak końca swojego życia. Śmierć przyjmuje z zadowoleniem i otwartym sercem, ponieważ do swojego celu w życiu nie doszedł znienawidzoną pracą, ani przemyślnością, ale zawdzięcza to jedynie sile swojej woli.
Omówione przeze mnie fragmenty pokazują różne postawy bohaterów romantycznych. Oboje pragną bohaterów swoim życiu dojść do postawionego sobie celu. Chcą dokonać wielkich rzeczy. Czują się wybranymi spośród innych. Ich przeznaczeniem jest walka. Kordian walczy o dobro własnego narodu. Natomiast Mąż walczy o sprawy swojej warstwy społecznej. Jednak działanie każdego z nich prowadzi do klęski. Są to jednostki samotne walczące w sprawie własnych idei, z góry skazane na klęskę. Kordian zostaje skazany na śmierć, jednak do końca nie wiemy czy umiera. Natomiast Mąż traci całą swoja rodzinę i odbiera sobie życie rzucając się w przepaść.