Ascetyczna postawa św. Aleksego.

Św. Aleksy w XXI wieku. Asceza- anachroniczna czy wciąż aktualna postawa wobec świata? Co sądzisz o takim stosunku do rzeczywistości?

Charakterystyczną cechą średniowiecza był teocentryzm. Religia zajmowała najwyższe miejsce w hierarchii wartości w życiu człowieka. Była ona głównym motywem w tworzeniu dzieł sztuki, literackich itp. itd. Ówcześni artyści byli pozostawali anonimowi. Unikali rozgłosu, ponieważ tworzyli dla Boga, nie zaś dla sławy i korzyści materialnych, jakie mogliby z nich mieć.
Święty Aleksy był przedstawicielem wschodniego typu świętości. Uważany jest za ideał średniowiecznego ascety. Był człowiekiem głębokiej, żarliwej wiary, żył w ubóstwie, dobrowolnie przyjmował cierpienie, aby w ten sposób naśladować Chrystusa. Wyrzekł się wszelkich dóbr materialnych i przyjemności cielesnych, unikał rozgłosu oraz z pokorą przyjmował poniżanie.
W dzisiejszych czasach trudno jest znaleźć człowieka, który byłby gotów stać się ascetą. W „wyścigu” po jak najlepsze wykształcenie, zatrudnienie, wytworne egzystowanie na ziemi, nie łatwo byłoby mu zrezygnować z doczesnych wartości materialnych i trwać w ubóstwie, umartwiając swoje ciało, a wolny czas poświęcać na modlitwę.
Asceci uważali, że otaczający ich świat jest zły i egzystowanie w nim, w sposób taki jak, większość grzeszników jest niewybaczalnym zbłądzeniem. Według nich najlepszym rozwiązaniem z zaistniałej sytuacji było całkowite oddanie się Bogu, czyli skrajne ubóstwo, modlitwa i oczekiwanie na śmierć, po której miało nastąpić zbawienie. W takim razie, czy trzeba być ascetą, aby osiągnąć życie wieczne? Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam. Moje stanowisko w tej sprawie jest następujące: aby człowiek mógł być zbawiony powinien prowadzić pobożne życie. Rzecz jasna, nie musi być przy tym ascetą. Głęboka wiara i obrona jej, gdy jest profanowana, szczera spowiedź, miłowanie Boga oraz czucie wobec Niego pokory to tylko nieliczne postawy, które w połączeniu z modlitwą są czynnikami bycia pobożnym.
Istnieje grupa ludzi, którzy czują powołanie i wstępują do zakonów. Są oni „współczesnymi ascetami”,ponieważ wyrzekają się dóbr materialnych oraz cielesnych, żyją w ubóstwie, dnie spędzają na modlitwie, miłują Chrystusa, ogólnie mówiąc zamieniają życie świeckie w życie duchowe. Nie muszą żyć w skrajnym ubóstwie, odmawiając sobie wszelkich przyjemności, aby być bliżej Boga.
Ascetyzm jest to nieaktualna postawa wobec świata. Istnieją jego odłamy, jedynie go przypominające w postaci zakonów. Jednak w większości nie przyjmują one tak rygorystycznych zasad egzystowania. Nie jest łatwo być ascetą wśród tylu ludzi nas otaczających, którzy wyśmiewają taką postawę. Z doświadczenia wiem, że trudno jest mieć inny pogląd na świat,niż ma je nasze otoczenie…