Kościół według świętego Jana

Kościół według św. Jana
•Jezus Dobry Pasterz (J 10, 1-20)
•Krzew winny (J 15, 1-11)

Ludzie zakładają różnego rodzaju instytucje i organizacje. Bez nich życie społeczne byłoby niemożliwe. Obserwując Kościół z zewnątrz możemy w nim zauważyć wiele cech, które zbliżają go do ludzkich organizacji: jest on zrzeszeniem ludzi, którzy wyznają jeden światopogląd, rządzą nim ludzie, posiada różne urzędy i instytucje. Czy zatem Kościół Chrystusowy jest zwykłą organizacją ludzką i ziemską?
W wieczerniku Jezus powiedział do swoich uczniów: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity.”. Chrystus Pan nawiązując do obrazu winnicy porównuje siebie do krzewu, a uczniów do swoich latorośli. Od tej winnicy Bóg oczekuje obfitych owoców. Pragnie, by każda z gałązek obficie owocowała i troszczy się o to. Związał nas ze sobą przez chrzest, przychodzi do nas nieustannie w Eucharystii i w sakramencie pokuty. „Wy jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we mnie, a Ja będę trwał w was.”. Oczyszczenie dokonuje się przez kontakt z Jezusem obecnym w Słowie. Potrzeba trwać w tym Słowie, potrzeba troszczyć się o ten związek z Jezusem. Musi też być jedność krzewu i latorośli. Istnieją one w krzewie i dzięki niemu krzew owocuje. Odłączenie od krzewu przynosi śmierć. Aby krzewy winnej latorośli przynosiły dużo dobrych owoców, należy je w odpowiednim czasie przycinać. Pan Jezus przypomina, że podobnie jest z człowiekiem. Każdy chrześcijanin musi pozbywać się tego, co jest przyczyną złego postępowania. Szczególnym czasem po temu jest Wielki Post, ale jest nim także moment każdej, dobrze odprawionej spowiedzi. Żyjąc w łasce uświęcającej i przestrzegając nauki Jezusa Chrystusa dobrze się rozwijamy i dzięki Jego błogosławieństwom przynosimy dobre owoce.
Bóg posłał do swojego ludu Pasterza – „nowego Dawida”. Jest nim Jezus Chrystus, który mówił o sobie: „Ja jestem dobrym pasterzem, który daje życie swoje za owce.”. Dobry Pasterz daje swoje życie, bo żyje w komunii miłości z owcami. Zna je tak, jak sam jest poznany przez Ojca. Pasterz to obraz nie tylko Jezusa Chrystusa w Kościele, ale obraz każdego, kto jest odpowiedzialny za drugą osobę albo za wspólnotę. Dobrzy pasterze – dobrzy opiekunowie to ci, którzy „oddają swoje życie” dla podopiecznych, to znaczy rezygnują dla nich ze swoich osobistych interesów. Zły pasterz – kiedy pojawia się wilk i zaczyna być niebezpiecznie – ucieka, bo naprawdę nie troszczy się o swoje owce. Nie są dobrymi pasterzami ludzie, którzy mają kierować innymi, a chcą jedynie zyskać władzę i przywileje.
„Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne.”. Pan Jezus jest Dobrym Pasterzem i zna wszystkie swoje owce po imieniu. Owce pana Jezusa to wszyscy w Niego wierzący. Każdego człowieka, za którego cierpiał na krzyżu, Pan Jezus zna i kocha. Ale nie wszyscy jeszcze znają jego głos, tzn. nie wszyscy wierzą w to, że jest Zbawicielem. Ci, którzy uwierzyli w Pana Jezusa, idą za Nim, naśladując Go w czynieniu dobra. Widząc, że idąc za Jezusem Chrystusem są bezpieczni. Nikt ani nic im nie zagraża, ponieważ Dobry Pasterz ma moc, by wszystkich chronić. Ma taką władzę, ponieważ jest Synem Bożym, który dokonał wielu cudów w imię Boga Ojca. Bardzo ważne jest, byśmy nie tylko wierzyli, ze Pan Jezus jest Zbawicielem, ale także starali się wypełnić Jego wolę. Codzienna modlitwa umacnia nas w czynieniu dobra, przyjmowaniu codziennego trudu. Pomaga nam także wsłuchiwać się w Jago słowa i wypełniać je, tak jak On wypełnił wolę swojego Ojca.
Tak, więc nową winnicą Bożą jest Kościół Chrystusowy. Życie Boże, które w nim pulsuje jest najwyższym darem. Dobry Pasterz w osobie Jezusa Chrystusa ciągle działa dla naszego dobra i uświęca nas przez swoje słowa spisane w Ewangelii, której słuchamy i przez sakramenty, którymi nas umacnia. Tak, jak bez głowy nie mogłoby żyć ludzkie ciało, tak bez łączności z Chrystusem nie mógłby istnieć Kościół.
Oto tajemnica Kościoła, którą objawił nam Bóg. Kościół nie jest zwykła organizacją ludzką, lecz przede wszystkim wspólnotą dzieci Bożych, żywym organizmem Chrystusa.