Mój autorytet Jan Paweł II

Charakterystyka mojego idola - Jana Pawła II

Jan Paweł II – Karol Wojtyła, urodził się 18 maja 1920r. w Wadowicach. Jego ojciec był zawodowym wojskowym, a matka, Emilia z Kaczorkowskich, zajmowała się domem. Przyszły papież wzrastał w atmosferze ciepła i miłości. W szkolnych latach był sumiennym ministrantem i zdolnym uczniem. Jego matka jego mawiała, iż „Loluś będzie kiedyś wielkim człowiekiem”. Zmarła w 1929r. W wadowickim gimnazjum, do którego zapisał go ojciec, zabłysnął talentem aktorskim. Uczył się języków obcych, uprawiał sport. Miał starszego brata Edmunda i młodszą siostrę, która zmarła jako niemowlę.

Wysoki, przystojny, obdarzony pięknym głosem, obsadzany był w wielu spektaklach. Jan Paweł II miał piękne, przenikliwe, ciemne oczy, które patrzyły na każdego zawsze z ogromną miłością. Jego miły, jakby figlarny uśmiech, rozjaśniał twarz największego ponuraka. Młoda twarz, uwieńczona bijąca jasnością i drobnymi zmarszczkami problemów, problemów, którymi się borykał, zawsze pozostawała młoda. Nawet w chwili śmierci blask oczu i uśmiech nie zgasł nawet na chwilę.

Nigdy nie pozostawał obojętny na cierpienia innych, dla których zawsze miał czas. Łagodny i pogodny dla ludzi, umiał postawić na swoim miłością, opanowaniem, spokojem i wielką energią. Nie potrafił usiedzieć w jednym miejscu. Swe przemówienia, kazania, głosił z takim przekonaniem i wiarą, iż budziły one zdziwienie, a następnie wzruszenie. Potrafił nawrócić na „dobrą drogę”.

Czasem popadał w głęboki stan zamyślenia.

Bardzo szybko podejmował trafne decyzje. Na każdy problem, znalazł jakieś rozwiązanie. Jego święta osoba uzdrawiała modlitwą. W dzieciństwie wykazywał niezwykłe zdolności do nauki. W późniejszych latach, po śmierci ojca, odkrył w sobie powołanie i postanowił wstąpić do seminarium.

Zawsze był cierpliwym człowiekiem. Niekiedy wykazywał upór, szczególnie w sytuacjach dotyczących niewolnictwa, ochrony bliźnich, czy budowy kościołów. Nie można było posądzić go o lenistwo! Swą wiarą dzielił wszystkich sprawiedliwie.
Nie zazdrościł bogactw, gdyż posiadał o wiele więcej – pokorę, skromność i miłość ludzi świata. Karol Wojtyła, odpowiedzialny za podejmowane decyzje, był gotów ponieść wszelkie konsekwencje. Zadziwiająca odwaga wzbudzała szacunek. Wybrany na papieża, dostał zaufanie, miłość i uwielbienie miliardów ludzi. Uważany wtedy za autorytet, nigdy go nie stracił i zawsze zostanie zapamiętany w sercach wiernych, jako pasterz zbłąkanych owieczek.

Moim jedynym, ukochanym idolem i wzorem do naśladowania jest Jan Paweł II. Chciałabym być, chociaż w jakiejś części taka jak On, by mieć tyle ciepła, miłości do swych wrogów i wiary w lepsze jutro. Wielki szacunek i przyjaźń, którą darzę papieża, nie potrafiłabym przelać na nikogo innego jak tylko na mą rodzinę. Jednakże ona również bierze przykład z następcy Piętrowego. Uważam go za iskierkę, kroplę miłości, która doprowadziła wszelkie wojny i niesnaski do pokoju oraz uwolniła świat od niepotrzebnych sporów. Papież jest dla mnie jak przyjaciel, jak ojciec, jak pomocna dłoń, na którą mogę liczyć w chwilach zagubienia, czy smutku.