"Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego przykładem literatury faktu.

Autorem książki "Kamienie na szaniec" jest Aleksander Kamiński, a główni bohaterowie to Alek - Aleksy Dawidowski, Rudy - Jan Bytnar, Zośka - Tadeusz Zawadzki.

Książka w pełni zasługuje na miano literatury faktu. Aleksander Kamiński czerpał informacje o swych bohaterach m.in. z pamiętnika Zośki, były w nim zawarte przemyślenia, reakcje, plany życiowe, zainteresowania. W pamiętniku zawarte były opisy jak rodziła się przyjaźń między Zośką, Rudym i Alkiem. Wszystko napisane przez Aleksandra Kamińskiego - czy to będzie podręcznik dla instruktorów zuchowych, wspomnienie, opowiadanie czy rozprawa ściśle naukowa, jest zawsze autentyczne, bo głęboko przez autora przeżyte i przemyślane.

Aby potwierdzić, że jest to literatura faktu postaram się znaleźć kilka dowodów. Wszystkie fakty, które Kamiński opisał w swojej powieści, zostały potwierdzone przez historyków. Kamiński zawsze dokładnie opisuje czas i miejsce akcji. Z książką można wędrować po Warszawie, śladami jej bohaterów, bez trudu znajdując ulice, domy i miejsca opisane przez autora, bo jest to opowieść nie tylko o ludziach, ale i o mieście - żyją ulice, place i mury. To one są przecież najbliższymi świadkami tego, co robią Szare Szeregi. W powieści KamińskiegoWarszawa jest symbolem trwania narodu i buntu przeciwko przemocy.

Czas jest drugim elementem ukonkretniającym wydarzenia. Pierwsza data, pojawiająca się, w "Kamieniach na szaniec" i stanowiąca niejako ich przedakcję, to czerwiec 1939, natomiast rozdział "W burzy i we mgle", otwierający czas akcji "Kamieni na szaniec", to rozpoczyna zdanie: "Wrzesień 1939 roku był jednym z najstraszniejszych polskich miesięcy". Rozdział "W służbie małego sabotażu" zaczyna się wiosną 1941, a "Dywersję", kolejny z rozdziałów, zaczyna zdanie: "Listopad 1942 był przełomowym miesiącem drugiej wojny światowej". "Pod Arsenałem" rozpoczyna się w przeddzień aresztowania Rudego: 22 marca 1943, "Celestynów" opisuje wydarzenia po śmierci Rudego - autor informuje, że jest to maj 1943 roku. Kamiński znał nawet godzinę, w której pociąg zbliża się do Celestynowa. "Wielką grę", ostatni rozdział książki, otwierają słowa: "Mijały letnie miesiące 1943 roku".

Prawdziwa jest także książka w warstwie psychologicznej. W "Kamieniach na szaniec" ponieważ postaci, tak pierwszo- jak i drugoplanowe, są autentyczne, noszą prawdziwe nazwiska i pseudonimy konspiracyjne.

Młodzi, opisani w "Kamieniach na szaniec", są tacy, jacy byli naprawdę. Alek, Rudy, Zośka, Leszek Domański czy Jaś Wuttke mówią własnymi słowami, dzielą się prawdziwymi przeżyciami, ich gesty, zachowania, wygląd zewnętrzny utrwalone zostały z najczulszą dokładnością.

Myślę, że moje argumenty są trafne i są dowodem na to, że "Kamienie na szaniec" są literaturą faktu.