Jacek Soplica - charakterystyka dynamiczna

Jacek Soplica jako bohater epopei "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jest postacią dynamiczną, gdyż historia i jego zmiany osobowości kształtują się wiele lat.

Pochodził on raczej z ubogiej rodziny szlacheckiej, lecz miał wielki autorytet wśród szlachty, na licznych sejmikach był przez wszystkich popierany. Mówiono, że nie posiada nic "prócz kawałka roli i wielkich wąsów od ucha do ucha". W młodości uchodził za bardzo przystojnego szlachcica. "Za Tobą kobiety szalały" – powiedział Gerwazy. Jednak wygląd nie pomógł mu w zdobyciu wybranki swego serca. Horeszko pragnął dla swej córki człowieka zamożnego. Jego miłość do Ewy była szczera i gorąca. Dla niej potrafił być serdeczny i tkliwy, choć w naturze miał gwałtowne i żywe usposobienie. Uczestniczył w licznych kłótniach, gdzie ukazywała się jego porywczość i samowola.

Z żalu ożenił się z pierwszą napotkaną dziewczyną i z ich związku urodził się mały Tadeusz. Przyczynił się do śmierci żony, wpadł w nałóg pijaństwa. Gdy nie mógł pojąć za żonę Ewę, zabił Stolnika. Ten moment był punktem zwrotnym w jego życiu. Wszyscy wierzyli, że Jacek nie żyje, ale nie była to do końca prawda.

Soplica żył nadal, lecz przybrał inną postać. Wstąpił do zakonu bernardynów i odtąd zawsze występował w mnisim kapturze. Charakterystyczną rzeczą w jego wyglądzie była blizna pod prawym uchem. Po tragedii podczas bitwy z Moskalami stał się człowiekiem bardzo skromnym, otoczony był tajemniczością, lecz w jego duszy zachowała się żywotność i celność strzelecka.

Dla odpokutowania swej winy przygotowywał starannie powstanie na Litwie, pracował bez większego rozgłosu. Ocalił życie Hrabiemu i Gerwazemu podczas polowania strzelając celnie do niedźwiedzia.

Na łożu śmierci wyznaje całą prawdę i wyraża szczery żal za popełnione zbrodnie. Pośmiertnie zostaje obdarzony orderem Legii Honorowej.