Satelita (naturalny i sztuczny), kometa, meteoryt, meteor, meteoryt - pojęcia

Satelita - każde ciało o względnie małej masie, obiegające ciało o wielkiej masie. Tor ruchu tego ciała nosi nazwę orbity. Satelity dzielą się na:
· sztuczne,
· naturalne

Sztuczny satelita - satelita wykonany przez człowieka, poruszający się po orbicie wokół ciała niebieskiego, np. satelity komunikacyjne. Pierwszy sztuczny satelita Ziemi został wystrzelony przez Związek Radziecki w 1957 Sputnik 1

Naturalny satelita (księżyc) to ciało niebieskie pochodzenia naturalnego, obiegające planetę.

Kometa - ciało niebieskie poruszające się po orbicie eliptycznej lub torze zbliżonym do paraboli wokół Słońca. Składa się z błota i lodu. Zbudowana jest z jądra i jego mglistej otoczki zwanej komą oraz z warkocza.

Jądro składa się z mieszaniny pyłów i drobnych odłamków skalno - lodowych, będących zamarzniętą wodą, dwutlenkiem węgla, amoniakiem i metanem.
Podczas zbliżania do Słońca, z jądra komety zaczynają wydobywać się gazy i pył tworząc jeden lub kilka warkoczy. Gazowy warkocz komety jest zawsze zwrócony w kierunku przeciwnym do Słońca, spowodowane jest to oddziaływaniem wiatru słonecznego, który "wieje" zawsze od Słońca. Pyłowy warkocz składa się z drobin zbyt masywnych by wiatr słoneczny mógł znacząco zmienić kierunek ich lotu. Z tego powodu oba warkocze odchodzą od komety pod innym kątem. Do dziś zarejestrowano ponad 1 500 pojawień komet. Najbardziej znaną kometą jest Halleya, która obiega Słońce co średnio 76 lat. Pierwsze jej udokumentowane obserwacje pochodzą z 240 r. p.n.e. Po raz ostatni na niebie pojawiła się na niebie w 1986 r.

Meteoryt – ciało niebieskie, które spadło na Ziemię. Niektóre z nich spalają się lub wybuchają w przelocie przez atmosferę. To samo ciało w kosmosie nazywamy meteoroidem.

Meteor - zwany czasem spadającą gwiazdą - świecący ślad, jaki zostawia po sobie spalający się w górnych warstwach atmosfery meteoroid.

Meteoroidy są drobnymi skalnymi okruchami znajdującymi się w przestrzeni kosmicznej. Niektóre z nich natrafiają na swojej drodze na kulę ziemską i są przyciągane przez nią. Te, które wpadną w atmosferę ziemską, przelatują przez nią z początkową prędkością ok. 20 km/s, a na skutek oporu powietrza wyhamowują na wysokości 20-40 km, rozgrzewając się i świecąc. Ich świetlne ślady nazywa się meteorami. W trakcie hamowania, na skutek temperatury, następuje najczęściej całkowite unicestwienie takiego meteoroidu, jednak czasami, w przypadku większych obiektów, zdarza się, że ich ocalałe części docierają do powierzchni Ziemi, i to je nazywa się meteorytami. Pod względem składu chemicznego dzielą się na: żelazne, kamienne, kamienno – żelazne oraz szkliste. Najsłynniejsze spadki meteorytów w XX w.: meteoryt Tunguski (1908 Syberia) oraz meteoryt Łowicki (1935).Największy znany meteoryt kopalny to Hoba West (Afryka) ma masę 60 t, a największy meteoryt znaleziony w Polsce w Morawsku pod Poznaniem waży 78 kg.