Dokonaj analizy i interpretacji opowiadania „Zabawa w klucz” Idy Fink

Dokonaj analizy i interpretacji opowiadania „Zabawa w klucz” Idy Fink, zwracając uwagę na sposób ujęcia tematu zagłady Żydów w czasie II wojny światowej.


-narrator trzecioosobowy, wszechwiedzący;
-opowiada o wydarzeniach z mieszkania ukrywającej się, żydowskiej rodziny;
-opowiadanie to sprawia wrażenie bezuczuciowej relacji, jednak nacechowane jest grozą i przeraża;
-autorka porusza problem holocaustu;
-narrator opisuje grozę wojenną i codzienność Żydów w czasie II wojny światowej;
-miejsce akcji: mieszkanie żydowskiej rodziny - matki i ojca z małym dzieckiem; mieszkanie jest ciemne, zawilgocone; jest to trzecie mieszkanie tej rodziny – z poprzednich musieli uciekać;
-wilgotne, ciemne, małe mieszkanie potęguje dramatyczny obraz sytuacji – ciągłe poczucie zagrożenia, braku bezpieczeństwa, obawa przed śmiercią, czyli to, z czym Żydzi borykali się codziennie;
-akcja rozgrywa się w okupacyjny wieczór;
-ojciec jest przerażony, ciągle się ukrywa;
-mężczyzna ma wygląd chorego człowieka: jest blady, ma tiki nerwowe ( mruganie oczami );
-jest zdenerwowany; niejako wymusza na rodzinie „zabawę”, która w rzeczywistości jest próbą w razie, gdyby ktoś po nich przyszedł;
-matka – prawdopodobnie nie jest Żydówką – dziecko nie ma typowo żydowskiej urody, jest „pyzate i niebieskookie”;
-kobieta chwali dziecko, mimo „niepowodzenia zabawy”; mężczyzna pochwalił dziecko „machinalnie”, wcale nie jest zadowolony z wyników tej próby;
-matka zrzuca na dziecko ogromną odpowiedzialność, niejako wmawia trzylatkowi dorosłość – „I wcale nie jesteś mały. Zachowujesz się jak dorosły, jesteś dorosły prawda?”;
-dziecku trudno pojąć, dlaczego ma mówić, że tatuś „umarł”, dlatego to zadanie jest dla malucha - to od zachowania dziecka zależy, czy rodzinie uda się przetrwać w ukryciu, dlatego „zabawa” jest ciągle powtarzana, ćwiczona;
-„zabawa w klucz” to tak naprawdę ciężka próba, trening w razie zagrożenia, monotonna tresura dziecka, które musi być przekonane, że wszystko, co robi to właśnie zabawa, aby w momencie ostatecznej próby nie popełniło żadnego błędu;
-przedstawienie żmudnych ćwiczeń zachowania jako zabawy sprawia, że sytuacja jawi się jako jeszcze bardziej tragiczna i dramatyczna;


Żydowska codzienność okupacyjna ukazana jest za pomocą codzienności życia jednej rodziny. Problem holocaustu nie jest tu ukazany w przestrzeni obozu koncentracyjnego, czy na przykład getta - autorka lokuje bohaterów w mieszkaniu, które według stereotypu powinno być azylem bezpieczeństwa i ciepła rodzinnego. W rzeczywistości dom ten jest przestrzenią ciągłego zagrożenia i śmierci. Za życie rodziny odpowiedzialny nie jest mężczyzna, ojciec, który powinien być głową rodziny. Odpowiedzialność ta spadła na trzyletnie, nie świadome powagi i grozy sytuacji dziecko, które swoje zadanie traktuje jako zabawę.