Owidiusz Metamorfozy (fragm. Baśń o narcyzie) oraz Maria Pawlikowska-Jasnorzewska "Narcyz"-analiza i interpretacja porównawawcza

„Baśń o Narcyzie” Owidiusza jest utworem epickim. Podmiot liryczny podchodzi do osoby Narcyza z dużym obiektywizmem, aby jak najlepiej opisać zaistniałą sytuację. Baśń opowiada o chłopcu, który wracając utrudzony z polowania napił się wody ze strumienia i ujrzał własne odbicie, w którym się zakochał. Owidiusz do opisu Narcyza używa wielu środków stylistycznych takich jak epitety (np. „usta piękne”, „woda przejrzysta”), metafory (np.. „płonie miłością”) oraz porównania (np. „jak posąg marmuru”). Narcyz oglądając własne odbicie nie potrafi wyjść z podziwu swego piękna. Można odnieść wrażenie, że nie jest świadom tego, iż to jego twarz jest odbiciem. „(…) Ach, ileż razy do zdradzieckiego zdroju wargi żarliwe przybliżał, ileż razy – by szyje uściskiem ogarnąć – zanurzył ramiona w wodzie srebrzystej – tylko pustkę wydobył! ”, na podstawie tego cytatu można stwierdzić, że Narcyz nie wiedział kim jest owa postać odbita w wodzie. Pochłonięty obserwacją i ogarnięty pożądaniem zaczął lamentować i użalać się nad sobą. Młodzieniec zafascynowany własnym odbiciem jest rozżalony tym, że nie może go dotknąć. Zadaje sobie pytanie retoryczne: „O lasy, czy ktoś kiedykolwiek kochał okrutniej ode mnie? (…)”. Jego odczucia są mieszane, ponieważ jest szczęśliwy, że może oglądać takie piękno, ale z drugiej strony rozpacza nad niemożnością go dotknięcia. Dzieli go tylko, albo aż „(…) tafla wody przejrzysta”. Zasmucony i zrezygnowany wciąż wpatrywał się w odbicie na wodzie. Kiedy popłynęły mu łzy z oczu i zmąciły wodę przestraszył się, że owa postać chce uciec. Zdesperowany poprosił aby została, ponieważ skoro nie może dotknąć to przynajmniej aby mógł popatrzeć. Narcyz bardzo cierpiał z powodu, iż odbicie tak piękne nie jest namacalne. Został na łące i wpatrzony w lustro wody – cierpiał.


Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pt. „Narcyz” jest czterowersowym wierszem będącym przykładem liryki wyznania. Treść utworu skupiona jest na wewnętrznych przeżyciach Narcyza, który jest podmiotem lirycznym w wierszu. Mało jest w utworze opisów przyrody i Narcyza. Autorka głównie skupia się na przemyśleniach młodzieńca, który zadaje sobie pytania dotyczące swojego miejsca w społeczeństwie. Czuje się odrzucony i niekochany. Nie jest zachwycony swoją urodą, lecz przygląda się swojemu odbiciu w poszukiwaniu przyczyny swojego nieszczęścia. Niestety nie jest w stanie odpowiedzieć sobie na te pytania.


Oba utwory bardzo się od siebie różnią zarówno stylem jak i formą. Owidiusz przedstawia Narcyza jako pięknego chłopca zapatrzonego w swoje odbicie uwydatniając przy tym ludzkie wady takie jak pycha i samouwielbienie. Utwór obfituje w barwne opisy przyrody jak i głównego bohatera. Natomiast wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej jest napisany bardziej z punktu osamotnienia wśród ludzi i odrzucenia.
Mimo różnic, jakich się dopatrujemy w obu dziełach, są również podobieństwa. W utworze Owidiusza jak i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej ukazana jest dramaturgia związana z przeżywaniem niespełnionej miłości. Mimo wielkiej rozciągłości czasowej, oba teksty są do siebie podobne. Mają tą samą tematykę, opowiadają o ponadczasowych problemach takich jak niespełniona miłość, osamotnienie oraz problem z poradzeniem sobie z własną osobowością.