Początki państwa polskiego - Polska za panowania Mieszka I

Historia państwa polskiego sięga dziesiątego wieku. W 965 roku książę państwa Polan Mieszko I poślubił czeską księżniczkę Dobrawę. Za jej pośrednictwem przyjął religię chrześcijańską i w roku 966 został ochrzczony. Przyjęcie chrześcijaństwa podniosło rangę państwa, a także pozycję samego księcia. Polska dołączyła do grona cywilizowanych państw europejskich. Mieszko uważany jest za założyciela dynastii Piastów. Za jego panowania Polska stała się niezależnym, scentralizowanym państwem chrześcijańskim. Nowo powstałe państwo od samego początku przyjęło rolę, którą przyszło mu pełnić przez następne stulecia. Państwa położonego na styku cywilizacji, pomiędzy Wschodem a Zachodem.

Mieszko I – pierwszy książę państwa polskiego
Panowanie Mieszka I i jego syna Bolesława Chrobrego stanowi okres jednoczenia ziem polskich. Polska stała się w tym czasie aktywnym czynnikiem na arenie międzynarodowej. Kampanie wojenne, zręcznie prowadzone przez Mieszka I i jego syna, doprowadziły do powiększenia terytorium państwa. Przyniosły także uznanie innych władców, a wśród nich przede wszystkim cesarza niemieckiego. Największym sukcesem w zakresie polityki zagranicznej wczesnych Piastów stał się Zjazd Gnieźnieński, który miał miejsce w 1000 roku. Cesarz Otto III uznał Bolesława Chrobrego za swego sprzymierzeńca w dziele jednoczenia Europy pod swoim zwierzchnictwem. Wyraził także zgodę na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie, gdzie w 1025 roku miała miejsce pierwsza koronacja królewska w dziejach państwa polskiego. Pod koniec panowania Bolesława Chrobrego Polska była już silnym, sprawnie zarządzanym państwem. W oparciu o arcybiskupstwo gnieźnieńskie rozwinęła się również struktura kościelna i powstały biskupstwa w Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie i Kołobrzegu.