"Fortepian Szopena" C. K. Norwid.

Utwór "Fortepian Szopena" C.K. Norwida podzielony jest na dwie części tzn. część wyrażającą genezę powstania utworu (1,2,3,8,9,10) oraz część, którą można nazwać „kultem szopenowskim” (4,5,6,7).

Geneza: Norwid odwiedził Szopena w jego mieszkaniu, gdyż mieszkali blisko siebie w Paryżu. Z pałacu Zamoyskiego urządzono zamach na gen. Berga, w odwecie żołnierze cara zdemolowali pałac i wyrzucili fortepian siostry Szopena (sam Fryderyk także na nim grał). Norwid postanowił napisać ten wiersz jako, hołd złożony muzyce i Szopenowi.

Sam autor opisuje muzykę polskiego kompozytora jako wielką i doskonałą, a samego Fryderyka Szopena zestawił z geniuszami, którzy byli najwspanialsi w swoich dziedzinach (Pigmalion, Fidiasz, Dawid, Orfeusz). Białość klawiszy fortepianu jest porównywana do rąk i twarzy Szopena, gdyż miał bardzo delikatną cerę. Norwid ukazuje geniusz Szopena, który zaczął grać na upuszczonej przez Orfeusza lirze. Szopen był bardzo znaną postacią za życia, poprzez swoją muzykę, głosił cechy polskości (dzieje, historię oraz muzykę polskiej wsi).

BRAK w VII zwrotce jest to symbol ułomnego świata. Sam mistrz klawiatury chciał udoskonalić ten szary świat swoją muzyką. Czuł, że jego muzyka jest świetna, ale przez cały czas chciał ją dopracowywać. Muzyka w końcu stała się boska (doskonała). Autor wierzy, jeżeli dzisiaj nawet muzyka jest bezczeszczona to ideał się do Nas zbliży, muzyka będzie gotowa do odbioru (słuchania).