Charakterystyka Makbeta.

Makbet, główny bohater dramatu Szekspira, król szkocki panujący w XI w, doszedł do władzy po zamordowaniu prawowitego władcy – Dunkana.
Autor przedstawia go jako szlachetnego nieustraszonego wojownika, gotowego poświęcić swoje życie dla kraju. Jego zasługi docenia również król, ofiarując mu tytuł tana Kawdoru, obdarza go wielkim szacunkiem, świadczą o tym jego słowa: "O zacny mężu, waleczny Makbecie!". Szekspir już na wstępie, ustami rannego żołnierza, mówi o nim więcej. Określa go mianem wodza, który, biorąc czynny udział w bitwie, pokonał najgroźniejszego wroga Szkotów - Norwegie.
Dzielnemu, rycerskiemu Makbetowi wiedźmy zaszczepiły chęć władzy „niebezpieczną
żądzę korony”, podobały mu się ich słowa, wierzył im, nie słuchał ostrzeżeń:
„Często, przyjacielu,
Narzędzia piekła prawdę nam podają,
Aby nas w zgubne potem sieci wplątać;
Łudzą nam duszę uczciwym pozorem,
Aby nas znęcić w przepaść następstw”
Nie był jednak pewny, nic by sam nie zrobił, ponieważ się wahał:
„To nadprzyrodzone
Proroctwo złym być nie może ,nie może
Także być dobrym.”
Jednak otoczenie, głównie podstępna i knująca żona, wywarła na nim presję. To, co przepowiedziały wiedzmy zaczęło przybierać realnych kształtów. Gdy miał poparcie z zewnątrz, Makbet mógł zdobyć się na czyn zabicia króla. Czuł się bezpieczny i bezkarny.
Od pospolitego szaleńca, wyróżnia Makbeta, fakt, że ta szlachetność, która była uwidoczniona na początku nie była wcale powierzchowna. Odczuwał wstyd. Wiedział, co zrobił i tego żałował. Nie był człowiekiem zabijającym bez skrupułów, był słaby, niezdecydowany. Ludzie tacy nie są groźni sami z siebie, faktycznie mogą się nawet wydawać bohaterami, ale w obecności sprytniejszych osób mogą stać się zwykłymi narzędziami.

Mój stosunek do bohatera jest negatywny. Dał się manipulować prze żonę i wierzył w przepowiednie wiedźm. Najgorsze jest to, że pierwsza zbrodnia wywołała następne. Żądza władzy zniszczyła Makbeta, zabiła jego samego. Przez to, że nie potrafił walczyć z tą wadą, zgubił siebie.