Czy uczucia ludzkie na przestrzeni wieków ulegają zmianie?

Na przestrzeni wieków uczucia ludzkie nie ulegają zmianie.
Powyższe stwierdzenie chciałbym udowodnić na podstawie przeczytanych utworów Jana Kochanowskiego i Władysława Broniewskiego oraz na podstawie zasłyszanych historii z życia współczesnego.
Pierwszym argumentem jest twórczość Jana Kochanowskiego, który żył w XVI wieku . Po stracie najukochańszej córki Urszulki napisał serię trenów, w których wyraził wielki ból, smutek i żal jaki przeżyła cała jego rodzina . Np. w Trenie VIII napisał jak wielką pustkę uczyniła odchodząc, że gdy żyła pełno jej było w całym domu, była radosną, pogodną dziewczynką, która lubiła bawić się i śpiewać i nigdy nie pozwalała martwić się swoim rodzicom .
Jako drugi argument chciałbym przedstawić fragment twórczości Władysława Broniewskiego który również stracił córkę Ankę. On również żal i wielki smutek wyraził w trenach np. takich jak „Trumna Jesionowa” czy „Obietnica”. Pisał jak bardzo tęskni i cierpi po stracie ukochanego dziecka.
Kolejnym argumentem, choć bez konkretnego przykładu jest dzisiejsza rzeczywistość. W dzisiejszych czasach również zdarzają się takie smutne i tragiczne historie gdzie ludzie tracą swych najbliższych. Nieprawdą byłoby stwierdzenie, że ich żal jest w jakimś stopniu mniejszy niż ludzi którzy żyli kiedyś w dawnych czasach. Wszyscy doskonale wiemy ,że czas nie gra tutaj żadnej roli, lecz liczy się miłość, przywiązanie do utraconej osoby. Pomimo tego że współczesny świat daje dużo nowych możliwości, rozrywki i wiedzy to uczucia są niezmienne. Żalu po stracie bliskich nie da się zagłuszyć muzyką komputerem czy jakąś inna nowoczesna forma zabawy .
Myślę ,że zmieniają się czasy, pokolenia ale człowiek , jego wrażliwość i uczucia zależą od jego wychowania, charakteru, rodziny jak również otoczenia w którym żyje. Mijają lata i całe wieki lecz ludzkie uczucia w określonych sytuacjach są niezmienne .Płaczemy po stracie bliskich, smucimy się z niepowodzeń, cieszymy i radujemy się gdy odnosimy sukcesy .