Krzysztof Kamil Baczyński - „Niebo złote Ci otworzę” - anliza i interpretacja.

Krzysztof Kamil Baczyński należał do pokolenia, które wojna zastała w momencie, gdy wchodziło w nowe, dorosłe życie. W swym dorosłym życiu poeta pokładał wiele nadziei i wiązał z nim wiele młodzieńczych marzeń. Ale wojna w okrutny sposób zmieniła to wyobrażenie. Wyobrażenia o wojnie Baczyński przedstawia w wierszu „Niebo złote Ci otworze”

Podmiot podjął niejako próbę przeciwstawienia się obsesjom „ czasu mrocznego” i „ czasu kalekiego”, który odebrał , całe piękno i pozostawił ból i zwątpienie: „ Oczy - granaty pełne śmierci. Dlatego świadomości powrotu do normalnego życia pobudza poetę do gorzkiej ironii bo przecież znów trzeba miłować (..) a tu by trzeba w ludzi spojrzeć , i tak by Boga dojrzeć w pieśni”. Pokolenie poetów - żołnierzy , pokolenie „ Kolumbów”, poddane zostało bardzo trudnej próbie wiary w piękno i radość życia. Stanęło przed dramatycznym problemem walki i wszelkiej konsekwencji , moralnych rozterek i niepokoju , oraz śmierci. Sprzymierzeńcem była dla nich poezja , która jednak nie uspokoiła wszelkich rozterek duchowych , lecz stała się ich odzwierciedleniem. Ukazywała niepewność , przerażenie i rozpacz, pustkę i jałowość życia. Ujawniła zagładę humanizmu. Wybór walki był obowiązkiem , wiązał się z poczuciem nieszczęścia i nie dawał całkowitej satysfakcji. „Uczyniwszy na wielki wybór w każdej chwili wybierać muszę”.

Wiersz oparty jest o dwa obrazy. Pierwszy z nich to przedstawienie Arkadii, zawarte w strofach od pierwszej do trzeciej. Zbudowany jest z szeregu metafor, w związku z czym obraz przypomina świat baśni. Odnajdujemy w nim ptasi świt, płynny lot mleczów, serduszka mleczów. Dzięki nim staje się on niezwykle plastyczny i sugestywny, a zarazem fantastyczny, pozbawiony rzeczywistych odpowiedników. Wiersz rozpoczynają słowa "niebo złote ci otworzę", to jakby zapowiedź wprowadzenia w ten świat. Powstaje on dzięki talentowi twórczemu podmiotu lirycznego. To bowiem poeta, który posiada dar tworzenia, powoływania do istnienia magicznych światów. Poezja bowiem może dać szczęście, trzeba jednak spełnić jeden warunek: "jeno wyjmij mi z oczu szkło bolesne". To metaforyczne określenie cierpienia i bólu; bo takie skojarzenia przynosi obraz szkła w oku. Źródłem tego cierpienia i okaleczenia psychiki, sposobu postrzegania świata jest rzeczywistość okupacji, która sprawia, że łąki pełne są krwi, a słońce przesłaniają ludzkie czaszki. I znowu zwraca się do adresatki wiersza: "odmień czas kaleki". To poetyckie określenie czasu wojny - warunków wrogich człowieczeństwu, bowiem to epoka panowania śmierci i cierpienia, tak swoją władze na ludźmi okazuje historia. Zmienia ich w żołnierzy ("zetrzyj z włosów pył bitewny"). Wiersz to tragiczne wyznanie bezsilności wobec koszmaru otaczającego świata. To skarga człowieka, któremu odebrano młodość, szczęście i spokój. Nie pozwolono mu w radości i w pełni rozwijać swoich talentów, zamiast tego skazano go na ból i troski, zamiast pióra chwycił za ("Artysta jest kaleki"). Adresat liryczny jest osobą bliską, ukochaną, jednak koszmar wojny odbiera im prawo do wspólnego szczęścia, stawia zadania ponad ludzkie siły.