Charakterystyka Winicjusza

Marek Winicjusz jest głównym, fikcyjnym bohaterem powieści „Quo Vadis”. Jest młodym patrycjuszem, żołnierzem i krewnym Petroniusza.

Winicjusz jest ideałem męskiej urody; wysoki, harmonijnie zbudowany, muskularny. Wprawiał w zachwyt samego „arbitra elegantiarum”, co potwierdza się w słowach: „Markus był pięknym i atletycznym młodzieńcem, a zarazem umiał zachowywać pewną estetyczną miarę w zepsuciu, co Petroniusz cenił ponad wszystko”.

Winicjusz jest porywczy i bardzo niecierpliwy. Przyzwyczaił się, że spełnia się każda, nawet najmniejsza jego zachcianka. „Od najmłodszych lat przeprowadzał, co chciał, z namiętnością człowieka, który nie rozumie, (…) że trzeba się czegoś wyrzec”.

Winicjusz potrafi być bardzo okrutny. Przykładem tego może być jego zachowanie wobec jednego ze swoich niewolników: „Lecz nie zdołał dokończyć, gdyż Winicjusz chwycił brązowy świecznik i jednym uderzeniem strzaskał czerep niewolnika”.

Młody patrycjusz jest uparty i wytrwały w dążeniu do celu. Za wszelką cenę chce znaleźć Ligię i nie ustaje w poszukiwaniach. „W jakiś czas po odejściu Petroniusza, (…) zebrał gromadę innych sług i na ich czele późną nocą już wypadł na poszukiwanie Ligii”.

Winicjusz naprawdę nie kocha Ligii. Pożąda jej, chce, aby była jego nałożnicą. „Cezar darował mu Ligię, więc on nie potrzebuje pytać, czym była przedtem. Wynajdzie ją, choćby pod ziemią i uczyni z niej wszystko, co mu się podoba. Tak jest! Będzie jego nałożnicą. Każe ją chłostać, ilekroćmu się podoba. (…) Będzie jej szukał i odnajdzie ją tylko po to, żeby ją zgnieść, zdeptać i upokorzyć”.

Był również hojny i zapalczywy, co dosłownie potwierdzają słowa Chilona o Winicjuszu: „Młody jest, zapalczywy, hojny jak kopalnie Cypru i za tę ligijską makolągwę gotów by oddać pół mienia”.

Po przyjęciu religii chrześcijańskiej charakter Winicjusza zmienia się. Pod wpływem Ligii i otaczających go chrześcijan, którzy opiekują się nim w domu Miriam, staje się cierpliwy i skromny. „Dla Winicjusza, który miał poczucie i tych krzywd, które jej dawniej wyrządził, i tej, którą chciał wyrządzić świeżo, był w słowach Ligii prawdziwy balsam. (…) Ogarnęła go jakaś niemoc, zarazem ogromna i słodka. Doznał jakiegoś wrażenia, jakby się zapadał gdzieś w otchłań, ale czuł przy tym, (…) że jest szczęśliwy”.

Winicjusz staje się uległy, skromny, opanowany, spokojny. Myśli o Ligii, jako o ukochanej kobiecie. Nie pożąda jej, lecz kocha. Zaczyna cenić wartości takie jak: miłosierdzie, dobroć, pokora.

Winicjusz, pomimo swoich wielu wad, ujawnia również ogromne zalety. Uważam, że jest on niewątpliwie pozytywnym bohaterem powieści.