Leonid Teliga udowodnił, że „(...) jeśli się naprawdę czegoś pragnie, jeśli się do tego dąży, laur zwycięzcy musi do nas należeć (...)”. ... .

Leonid Teliga udowodnił, że „(...) jeśli się naprawdę czegoś pragnie, jeśli się do tego dąży, laur zwycięzcy musi do nas należeć (...)”. Uzasadnij słuszność tego stwierdzenia odwołując się do innej, wybitnej postaci współczesnej, historycznej lub literackiej.

Każdy czegoś pragnie, a ich realizacja zależy od nas samych. Przykładem takiego postępowania jest Czesław Miłosz. Poeta ten dążył do spełnienia swoich marzeń po przez przelewanie myśli na papier. Mimo utrudnień ze strony władz komunistyczny postanowił dążyć do ich spełnienia.

Zacznę od tego, w jaki sposób poeta dążył do odzyskania wolności. Żyjąc w państwie Związku Radzieckiego, Czesław Miłosz nie mógł dzielić się z innymi Polakami swoimi spostrzeżeniami. Dlatego kiedy przebywał w Paryżu jako attach, postanowił emigrować, by odzyskać wolność słowa. Zapłacił za to swoją cenę, gdyż nie mógł wrócić do ojczyzny.

Kolejny argument to taki, że mimo zdobycia wolności nie mógł przekazywać prawdy, którą władze państwa polskiego ukrywały przed narodem. Dlatego zaczął pisać eseje, w których zapisywał swoje spostrzeżenia, mając głęboko w sercu nadzieję, że jego książki zostaną przeczytane przez Polaków. Wielkim przełomem w marzeniach Czesława Miłosza stał się rok 1980, kiedy to zdobył literacką Nagrodę Nobla przyznaną przez Szwedzką Akademię za całokształt twórczości. Na wiadomość o sukcesie poety władze polskie musiały opublikować jego książki, za które zdobył tak ważną nagrodę.

Po trzecie Czesław Miłosz po otrzymaniu Nagrody Nobla mógł powrócić do swojej Ojczyzny jako wielki człowiek i poeta, bez obaw, że zostanie skazany za ucieczkę. Mimo tego dalej ubolewał nad tym, że ludzie nie mogą przeczytać jego poematów w wersji bez cenzury. Lecz to się zmieniło po upadku Państw Radzieckich.

Z całą pewnością mogę stwierdzić, że każdy człowiek, jeżeli będzie chciał, zawsze spełni swoje marzenia tak jak Czesław Miłosz.

Mam nadzieję, że powyższymi argumentami udowodniłem tezę, że „(...) jeśli się naprawdę czegoś pragnie, jeśli się do tego dąży, laur zwycięzcy musi do nas należeć (...)”.