Dzielnica Czterech Świątyń

Dnia 12 października w czwartek, wszystkie klasy 5 i 6 pojechały na wycieczkę do Dzielnicy Czterech Świątyń.

Pierwszą odwiedzaną przez nas świątynią była Synagoga Żydowska wybudowana w 1829 roku. Synagoga ta na początku była mała, wzniesiona według projektu Karola Gottharda Langhansa, później jednak powiększono ją. W 1872 roku Synagogę przejęli ortodoksi, czyli bardzo wierzący Żydzi, którzy dokładnie zachowali tradycje swojej wiary.

Z wyposażenia zachowała się jedynie drewniana oprawa aron ha-kodesz oraz strzaskane Tablice Mojżeszowe. W czasie wojny hitlerowcy używali budynku jako przechowywalni zdobytego łupu. W religii żydowskiej nie wierzono w czyściec. Do Synagogi mogły wchodzić tylko osoby, które ukończyły 12 lub 13 lat. Ksiądz u nich nazywał się rabin, a ołtarz bima. Bima stała na środku prostokątnej sali głównej, z której widać było 3 piętra galerii dla niewiast. Balkony te wybudowano tylko dla kobiet po to, aby mężczyźni skupiali się na modlitwie, a nie na towarzyszących im paniach.

Ludzie wyznający wiarę żydowską czasami modlili się aż 10 godzin. W naszej wierze, większość ludzi chodzi do kościoła tylko w niedzielę. U Żydów jest cotygodniowe święto szabat. Zaczyna się ono w piątek wieczorem, Żydzi mają w tedy obowiązek zaprzestania większości codziennych obowiązków, oprócz tych absolutnie niezbędnych do przeżycia. Zakazana jest więc wszelka praca zarobkowa, sprzątanie, gotowanie i podróżowanie na większe odległości. Nie wolno też w tym czasie nakłaniać innych ludzi do wykonywania tych czynności. Modlitwy odbywane są w języku hebrajskim . Szabat kończy się w niedzielę. Przez cały okres jego trwania nie wolno wyłączyć światła. Musi się ono palić przez całe 3 dni.

Dla żydów jest teraz rok 5767. Jego koniec może wypaść we wrześniu lub w październiku. W nowym roku żydzi przystępują do spowiedzi.
Pogrzeby odprawia się w kapliczkach. Potem przechodzi się do nagrobku na którym pisze „Błogosławiony pamięcią”. Na grobie zmarłego nie stawia się kwiatów, tylko 4 kamyczki symbolizujące 4 żywioły.


Kolejną świątynią był Kościół Ewangelicko – Augsburski wybudowany w 1753 roku. Również tam nie wierzono w czyściec. Kościół Opatrzności Bożej we Wrocławiu, dawniej znany jako kościół dworski - późnobarokowy kościół ewangelicki według planów Friedricha Arnolda i Johanna Boumanna, położony przy ul. Kazimierza Wielkiego, obecnie pełni funkcję kościoła katedralnego w diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego (luterańskiego) w Polsce. Do roku 1945 należał do kościoła ewangelicko-reformowanego, wrocławską katedrą luterańską był wówczas Kościół św. Elżbiety Ma około 30 m długości, 17,5 m szerokości, zorientowany jest w osi północ-południe. Zbudowany na planie owalu, posiada dwa piętra stylowych empor i ambonę nadołtarzową. Wystrój jest utrzymany w barwie kremowo - białej ze złoceniami. W kościele znajdują się dwie tablice poświęcone żołnierzom niemieckim poległym w latach 1914 - 1917 oraz tablica upamiętniająca ustanowienie Orderu Krzyża Żelaznego (za ołtarzem) Kościół został poświęcony 27 października 1750. Nazwę dworski uzyskał w 1830 roku z okazji 300-lecia Konfesji Augsburskiej. Wiąże się to z faktem, że obok kościoła znajduje się pałac królewski, od 1750 roku wrocławska rezydencja króla Prus, Fryderyka II Wielkiego.
Wszystkie święta główne są takie same i tak samo obchodzone jak w kościele ewangelickim.


Przedostatnim z czterech kościołów był Kościół Prawosławny wybudowany w 1265 roku. Każdy taki kościół składa się z 3 części: przedsionek, środek i ołtarz. Podczas nabożeństwa się stoi i tylko starsze osoby siedzą. Nabożeństwa odprawiane są w języku staro – cerkiewno – słowiańskim. Dziecko przystępuje do chrztu w wieku 2 lub 3 tygodni. W przeciwieństwie do chrztu Ewangelików, dziecko zostaje całe zamoczone.

Budynek cerkwi ma za sobą długą i ciekawą historię. Obecny gmach wzniesiono jako kościół św. Jakuba Apostoła, w latach 1686-1690. Był wtedy pierwszą w mieście barokową świątynią. Niezbyt duży, jednonawowy, odznaczał się bogatą elewacją frontową(efektownie rzeźbione były też drzwi wejściowe) i pięknym wystrojem wnętrza. Do 1810 roku służyła siostrom Augustiankom, które obok miały swój klasztor. W późniejszych latach klasztor zamieniono na katolickie seminarium nauczycielskie, a świątynia utraciła znaczną część swego wspaniałego wyposażenia i stopniowo niszczała. W połowie XIX wieku została odrestaurowana i otrzymała nowe wezwanie - św. Anny. W latach 1919-1921 służyła mieszkającym we Wrocławiu Polakom. Następnie przekazano ją Starokatolikom.

W 1945 roku, gdy w pobliskiej Królewskiej Bibliotece Uniwersyteckiej ulokowało się dowództwo Festung Breslau, w kościele złożono pół miliona przeniesionych z niej książek. Cały ten księgozbiór-wraz z wnętrzem świątyni-spłonął 11 maja 1945.

Po wojnie wypalone mury i częściowo ocalałe sklepienie przykryto nowym dachem. Nie zrekonstruowano na nim tylko malowniczej barokowej wieżyczki z sygnaturą. Brakuje jej świątyni do dziś. Tak zabezpieczoną ruinę wojewódzki konserwator zabytków przekazał 10 maja 1970 roku prawosławnym do odbudowy.

Ostatnim na liście do odwiedzenia przez nas kościołem był kościół katolicki. Niestety tu już nie dotarliśmy z braku czasu.
Ta wycieczka wiele nas nauczyła. Dowiedzieliśmy się różnych ciekawych rzeczy o innych wyznaniach, kulturach, i tradycjach. Poznaliśmy różnice między kościołami, ich odmiennej budowie i wystroju, a także o sposobie zachowania w świątyniach inaczej żyjących wokół nas ludzi.